حسین(ع) سه گروه دشمن دارد؛

۱. دسته-اول آنان که او را کشتند. این دسته کم‌خطرترین دشمنان هستند، چون تنها جسم امام را که محدود بود، کشتند.

2. دسته-دوم آنان که تلاش کردند آثار امام را محو کنند؛ قبر امام را ویران کردند و از آمدن زائران جلوگیری کردند و کسانی را که در اطراف قبر آن حضرت زندگی می‌کنند، مورد آزار و اذیت قرار دادند. خطر این دسته بیشتر از دسته اول است، ولی نتوانستند کاری از پیش ببرند.

۳. ولی دسته سوم که خطرناکترین دشمنان آن حضرت هستند، آنانند که کوشیدند اهداف امام حسین(ع) و ابعاد انقلاب حسینی را تحریف کنند و آن را ابزار کسب و درآمد خود قرار دهند و بهره‌برداری‌های بی‌ارزش از آن کنند و یا آن را مورد سوء‌استفاده برای منافع شخصی قرار دهند. اینان تلاش کردند بالاترین بُعد حسینی یعنی هدف نهضت حسینی را از بین ببرند.

من از خودم و شما سؤال می‌کنم: ما از روز عاشورا چه بهره‌ای برده‌ایم؟چه سودی به‌دست آورده‌ایم؟ چه استفاده‌ای در عرصه عمومی و چه استفاده‌ای در زمینه فردی برده‌ایم؟
اگر استفاده نبرده باشیم و تنها‌گریه کرده باشیم، من به‌ شما خبر می‌دهم که این کار سودی ندارد؛
ما از کدام دسته هستیم؟
از کسانی که‌گریه می‌کنند و حسین را می‌کشند؟
روشن است که امام حسین(ع) الآن نیست تا کسی او را بکشد، ولی چیزی گران‌بهاتر و مهم‌تر از خود امام حسین(ع) در دستان ماست؛

 کرامت امت حسین، مقدسات حسین.
اگر ما‌گریه کنیم، ولی در عین حال برای تضعیف اهداف امام حسین(ع) تلاش کنیم؛ اگر‌گریه کنیم و در صف باطل باشیم؛ اگر‌گریه کنیم، ولی گواهی دروغ بدهیم؛ اگر‌گریه کنیم، ولی به‌دشمنان کمک کنیم و به‌اختلاف و تفرقه در جامعه خود دامن بزنیم؛ اگر‌گریه کنیم، ولی گناهانمان بیشتر شود، در این صورت ما‌گریه می‌کنیم، ولی در عین حال حسین را نیز می‌کشیم؛ زیرا تلاش می‌کنیم هدف حسین را از بین ببریم که گران‌بهاتر از خود اوست. ان‌شاء‌الله که ما از این دسته نیستیم.

منبع: کتاب سفر شهادت، گفتارهای امام موسی صدر در باره‌ قیام عاشورا و ابعاد و نتایج و پیامدهای این نهضت، ترجمه‌ مهدی فرخیان و احمد ناظم ، انتشارات موسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر.