کریمی که در مظلومیت کم‌نظیر است

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بلاغ؛ اولین ثمره وصلت آسمانی خوشبخت ترین زوج هستی، یعنی امیرالمومنین علی علیه السلام و صدیقه طاهره حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، فرزندی بود که در عالم هستی از سوی خداوند به «حسن» نام گرفت. در واقع خداوند او را در همه زمینه‌ها «حسن» و زیباترین قرار داد. به لحاظ سیما و جمال، از زیباترین ها بود. به جهت اخلاق، همانند نبی مکرم اسلام(ص)، واقعاً با سعه صدر «جمیل ترین» و با اغماض ترین بود. در برابر شدائد و سختی‌ها، صبور و شکور و مقابل حوادث، همچون کوهی نستوه و سترگ.

در روایات بسیاری از طریق اهل سنت آمده که دو نام شریف «حسن» و «حسین» در جاهلیت سابقه نداشته و از نام‌های بهشتی است. مردم پیش از ولادت امام حسن و امام حسین (علیهم‌السّلام) با این نام آشنا نبودند تا فرزندان خود را به این دو نام‌گذاری کنند چرا که این دو اسم در زمان ولادت حسنین، از جانب خداوند بر پیامبر وحی شد، تا آن حضرت بر فرزندان علی (علیه‌السّلام) و فاطمه (علیهاالسّلام) این نام‌ها را بگذارد.
امام حسن شبیه‌ترین مردم به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) در خوی، رفتار و سیادت بودند. از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) نقل شده است که فرمود: ‌ای حسن، تو از جهت آفرینش (صورت) و اخلاق ( سیرت و رفتار) شبیه من هستی.

  این امام رئوف محبوب‌ترین مردم نزد رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بود؛ محبت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به حسنین به حدی بود که خطبه خود را در مسجد قطع کرد و از منبر فرود آمد تا آن دو را در آغوش گرم خود بگیرد.

حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام اولین مولودی است که از نظر شرافت نسب هیچ کسی به پای او نمی رسد. جد بزرگوارش پیامبر و خاتم الانبیا، پدر گرامی اش اولین امام و سیدالاوصیا، و مادر مکرمش، صدیقه اطهر سیدة النساست. هیچ کس قبل از امام حسن علیه السلام دارای چنین شرافت نسب و خاندانی نبوده است. او در مکتب پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم و امیرالمؤمنین علیه السلام رشد یافت و در دامان برترین زنان عالم، حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام ، بزرگ شد.

اینکه پیامبر حسنین را در این حد عالی مورد تکریم و محبت خویش قرار می‌داد و در حساس‌ترین حوادث تاریخ اسلام مثل روز مباهله این دو را به همراه خود بیرون برد، یک مساله عادی و اتفاقی نبوده، بلکه با معانی و مضامین مهمی که به شخصیت آن دو مربوط می‌شد، کاملا در ارتباط بود.

 

او و برادر شهیدش را نبی خاتم(ص)، سید و آقای جوانان بهشت ذکر فرمود. در زمان حیات پدر بزرگوارش همچون سربازی فداکار در خدمت امام زمان خود از نثار جانش دریغ نورزید و با کرامت و سخاوتش، حیرت همگان بویژه مخالفان تشیع را برانگیخت. مهمانسرایی ایجاد کرد که هر نو واردی را حداقل به مدت سه روز مهمان می‌کرد بدون آنکه از دین و مسلکش بپرسد. جالب آنکه حتی مخالفان نیز در این «مضیف»، (مهمانسرا) مورد پذیرایی قرار می‌گرفتند.
امام سجاد علیه السلام می فرمایند: حسن بن علی بن ابی طالب علیه السلام در زمان خود از همه عابدتر، زاهدتر و با فضیلت تر بود و هرگاه حج می رفت، پیاده، و چه بسا پابرهنه می رفت و هرگاه مرگ را به خاطر می آورد می گریست، و هرگاه رستاخیز و زنده شدن را از نظر می گذراند، اشک از دیده می ریخت و هرگاه گذر از صراط را در اندیشه می آورد، گریان می شد... و هرگاه به نماز بر می خاست، تنش در برابر خداوند عزوجل به لرزه می افتاد و هرگاه بهشت و دوزخ را به یاد می آورد چونان مار گزیده بی تابی می کرد و از خداوند، بهشت را طلب می کرد و از آتش دوزخ به او پناه می برد. او هرگاه عبارت «یا ایّهاالذین امنوا» را از قرآن می خواند، می گفت: «لبیک اللهم لبیک».

امام حسن علیه السلام توجهی ویژه به خداوند داشت. آثار این توجه را گاه از چهره او به هنگام وضو درمی یافتند: چون وضو می گرفت رنگ می باخت و به لرزه می افتاد. می پرسیدند که چرا چنین می شوی؟ می فرمود: «آن را که در پیشگاه خدا می ایستد جز این سزاوار نیست». از امام ششم علیه السلام نقل می کنند که فرمود: «امام حسن علیه السلام هم عابدترین مردمان زمان خویش بود و هم با فضیلت ترین. چون به یاد مرگ و... رستاخیز می افتاد. آن قدر می گریست تا بی حال می شد. پیاده و گاه پابرهنه، 25 بار به خانه خدا رفت».

بشریت از روی او و پدر و امامان پس از او شرمسار است که با عظمت و کرامت بزرگوارانه آنها چه برخوردی کرد که تا قیام قیامت باید عذر تقصیر بیاورد و از خداوند طلب بخشش و آمرزش کند. جریان نفوذ، که از خلفاء با تظاهر و تزویر توانسته بود در ارکان تشکیلات خلافت رخنه کند، در زمان خلافت کوتاه امام حسن مجتبی(ع)، همه عقده‌های خود علیه اهل‌بیت پیامبر(ص) را از کریمه اهلبیت گرفت بگونه‌ای که در بیت و سپاه او نفوذ کردند.

محمد حسینی