در اسلام هر گونه ضرر به خود و ضرر به دیگری امری زشت و گناه شمرده شده و هر کاری که انسان را از هدف اصلی بازمیدارد به عنوان امر ضرری شناخته و معرفی گردیده است. کسی که به نیازهای طبیعی و غریزی خود در چارچوب هدف آفرینش پاسخ ندهد، خود را گرفتار نقصی کرده که از کمال بازمیدارد. همچنین افراط در آن نیز به عنوان ظلم به نفس معرفی شده و بشدت با آن مبارزه میشود.