این شعار دین ما و دعوای ما با دنیاست. هر دعوای دیگری هم که داریم، آخرش به آخرت گره می‌خورد.

مرگ در اندیشه ما بشارت است! پیام عیش و خوشی است. عمیق‌ترین سخنان درباره مرگ که بر زبان بشر جاری شده است، از این سه بیرون نیست، آنچنان‌که عمر همه بشریت برای تعمق و تدقیق در آن کافی نیست. اول از مولاعلی، آنجا که می‌فرماید: «سوگند به خدا مرگ چیز تازه‌ای را که ناگوار باشد، به من نشان نداده است.»

در ارزش و پیچیدگی کلامی این سخن همین بس که جز از زبان مولا نمی‌توان آن را از دیگری شنید!

دوم همین سخن سیدالشهدا که مرگ را از میانه برمی‌دارد «این دنیا هرگز نبوده است و آخرت همیشه بوده است.» ما هستیم که هستیم که هستیم و ما ابد در پیش داریم و این مرگ نیست که ما را می‌میراند، ما هستیم که مرگ را می‌چشیم و می‌میرانیم. ما می‌مانیم و مرگ می‌رود.

سخن دیگر از ملای رومی است. او معجزه دیوان کبیر را با مرگ می‌سازد: «ز مرگ خویش شنیدم پیام عیش ابد/ زهی خدا که کند مرگ را پیمبر خویش». آفرین‌ها بر تو‌ای خدا که مرگ را پیامبر عیش و شادی ما قرار دادی! «به نام عیش بریدند ناف هستی ما/ به روز عید بزادیم ما ز مادر عیش/ وجود، چون زر خود را به عیش ده، نه به غم/ که خاک بر سر آن زر که نیست در خور عیش» مولانا از ما می‌خواهد خود را به غم دنیا نفروشیم و با عیش آخرت معامله کنیم. این شعار ما و شعار عاشورا است که ما را از دنیا تفکیک می‌کند. با همین شعار و بیانیه است که مولا علی می‌گوید به‌خدا قسم که هیچ پروایی ندارم که من به‌سوی مرگ حرکت کنم یا مرگ بر من وارد شود.

غلامرضا صادقیان

عاشورا، زیباسازترین نگاه به دنیا و آخرت