حضرت محمد(ص)؛ طلایه‌دار مهربانی‌ها

به گزارش بلاغ، حضرت محمد(ص)، پیامبر رحمت، مهربانی و عطوفت است که انسان‌ها را به تعامل و دوستی با یکدیگر دعوت می‌کرد و خود فاتح قلب‌ها با مهر و عاطفه بود. خداوند، رسول اکرم(ص)، را رحمتی فراگیر معرفی کرده که رحمتش شامل همه انسان‌ها اعم از مسلمان و غیرمسلمان می‌شود.

وجود مبارک رسول خدا(ص) جلوه‌ای از صفات رحمت و رئوفیت خدای سبحان است که کلّ جهان را با کتابش هدایت می‌کند. ذات اقدس الهی وقتی از رسولش یاد می‌کند او را به عنوان رحمت جهانیان، رحمت عالمیان معرفی می‌‌نماید و او را شاگرد لَدنّی می‌داند. عطوفت و محبت حضرت محمد(ص) در تأسی از رحمانیت و رحیمیت خداوند است که در سیره ایشان کاملاً قابل مشاهده بوده و کسی را یارای انکار آن نیست.

پیامبر اکرم(ص)، فاتح قلوب تمامی انسان‌های آگاه، عارفان، بزرگان و اندیشمندان جهان و منادی انسانیت، برابری و صلح و آرامش است. صفت‌های اخلاقی ایشان از ویژگی‌های منحصربه‌فردشان بود، به گونه‌ای که هرکس با ایشان صحبت می‌کرد مجذوب صفت‌های اخلاقی رسول الله می‌شد.

رسول خدا(ص) انسان‌ها را مرحله به مرحله پیش می‌برد تا آنها را به سمت طهارت، سلامت نفس و روح سوق داده و محبت و مهرورزی و برادری را در بین آنها تبلیغ می‌کرد؛ جنگ‌های پیامبر(ص) نیز به نوعی دفاع از مظلومان، مردم و ستمدیدگان و در راستای همان مهرورزی، عطوفت و دفاع از مظلوم بود.

از نظر اسلام، رسول خدا(ص) نمونه‌ای برای پیروی عملی است، نمونه‌ای که روش‌های عملی او در کلیه شئون فردی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و روابط بین‌الملل قابل دست‌یابی و پیروی برای مسلمانان است و خود بهترین آموزگار و سرمشق در حوزه دیپلماسی فرهنگی در سراسر جهان است و دین اسلام که آخرین دین الهی و کامل ترین آنهاست، نمونه‌ای تمام‌عیار و قابل پیروی برای همه زمان‌ها، در تمام شرایط است.

هنوز زمانی از آغاز رسالت پیامبر اکرم(ص) نگذشته بود که آوازه ایشان در سراسر جهان طنین انداز شد. دعوت اسلامی، همه حجاز را فرا گرفت و از آنجا به نقاط دیگر سرایت نمود. گروه‌های مذهبی و قومی از نقاط مختلف به مدینه، پایگاه پیامبر(ص) و مسلمانان می‌آمدند و آزادانه به تحقیق و گفت‌وگو می‌پرداختند و عده‌ای نیز آزادانه به دین اسلام مشرّف می‌شدند.

پیامبر(ص) در عین بیان دستورات الهی و دعوت حق، نهایت تواضع و فروتنی را نسبت به آنان اعمال می‌نمود. وقتی بعضی از مسیحیان به دیدنش آمدند، حضرت ردایش را پهن کرد و آنان را بر آن نشاند. پیامبر(ص) به امپراتوران روم و ایران نامه نوشت و از آنان خواست یا مسلمان شوند و یا اینکه بگذارند تا مذهبش را بین ملّت‌ها تبلیغ نماید. آن حضرت خواستار تحقّق شرایطی بود که ملت‌ها بتوانند در انتخاب مکتب و جهان‌بینی خاص خویش تصمیم بگیرند و در صورت روشن شدن حق، آزادانه عقیده توحیدی را بپذیرند و جز خدای یگانه را نپرستند و تسلیم خواست و اراده او شوند. لازمه این رسالت آن بود که با قدرتهایی که چنین آزادی را از ملّتها سلب نموده و مانع تحقیق و پژوهش و گرایش به آیین الهی شده بودند مبارزه شود.

پیامبر اکرم(ص) در نامه‌هایش به رؤسای دولت‌های آن زمان، هیچ گاه پیشنهاد ادغام آنها در حکومت اسلامی را مطرح ننمود، بلکه تنها آنان را به پذیرش رسالت خود و گرویدن به آیین اسلام دعوت کرد. در مواردی نیز ضمن تصریح به بقای ملک و سلطنت آنان، تداوم حاکمیتشان بر قلمرو سرزمین خویش را تضمین فرمود. همچنین آن حضرت نتیجه سرپیچی آنان از این دعوت الهی را مجازات اخروی دانسته است؛ برای مثال، در نامه اش به پادشاه ایران و یا قیصر روم می‌فرماید که اگر این دعوت را نپذیری، گناه ملّت و یا مردم مصر و... به عهده تو خواهد بود، چه اینکه با عدم پذیرش سلاطین، مردم این سرزمین‌ها نیز از آزادی عقیدتی و گرویدن به اسلام محروم می‌ماندند.

سیره پیامبر(ص) برگرفته از قرآن کریم است که حق حیات و رسمیّت جوامع مختلف را به صراحت تضمین می کند. آن حضرت در روابط بین الملل با ملل غیرمسلمان بسیار آزادمنشانه برخورد می نمود. برای مثال، وقتی نمایندگان جامعه نصارای نجران را به حضور پذیرفت، در خصوص اعتقاد ایشان بر اولوهیّت مسیح تذکر فرمودند و آنان را به پذیرش دین اسلام دعوت کردند ولی آنها را به قبول اسلام مجبور نکردند، بلکه به عکس به آنان اجازه داد برای عبادت به آیین خویش، از مسجد مدینه استفاده کنند.

سیره پیامبر(ص) سیره تربیت عملی انسان است و این تربیت برترین و کامل ترین جلوه‌اش، در رفتار ائمه هدی(ع)، که غیر قابل تفکیک از سیره پیامبر(ص) است، تجلّی پیدا کرد. بنابراین، در این مبحث علاوه بر سیره پیامبر(ص)، به سیره امامان معصوم(ع) نسبت به پیروان اهل کتاب نیز اشاره می شود.

دین مبین اسلام دینی است که محبت و عطوفت و مهربانی و دوری از تهمت و افترا و آبروریزی و خشونت بر ناصیه آن نقش بسته و انسان‌ها را به تعامل و دوستی با یکدیگر دعوت می‌کند تا جهانیان و انسان‌ها در مسیر تکامل حرکت کرده و به تقوای الهی ذکر شده در قرآن کریم دست پیدا کنند.

اکنون بهترین زمان است تا ملت‌های مسلمان و همه آزادی‌خواهان عالم با محوریت پیامبر عظیم‌الشان و قرآن کریم با هم متحد شوند و به آیه واعتصموا بحبل الله جمیعاً ولا تفرقوا، عمل نمایند. از ۱۲ تا ۱۷ ربیع‌الاول هفته وحدت نام گرفت تا مهربانی و تعامل بین مسلمانان افزایش یابد و نمایی از چهره زیبای اخلاق و رسالت رحمت‌للعالمین در بین امت اسلامی عیان شود و زمینه برای پیروزی و موفقیتهای مسلمانان در سراسر جهان فراهم گردد.

خدای متعال سرچشمه همه خوبی هاست و هر یک از اسماء او جلوه‌هایی از زیبایی‌های بی نهایت. از جمله صفات الهی، مهربانی و لطف بی‌منتهای اوست. خدای متعال لطف و رحمت خود را از هر مخلوقی که ظرفیت دریافت آن را داشته باشد دریغ نخواهد کرد.

هر چه ظرف مخلوقات بزرگ‌تر باشد میزان بیشتری از رحمت الهی را دریافت کرده و می‌تواند خود، منبع و واسطه‌ای برای انتقال رحمت الهی به دیگر مخلوقات باشد. اما سؤال این است که به راستی، بزرگ‌ترین ظرفیت دریافت لطف و رحمت الهی را کدام یک از مخلوقاتش داشته است؟ پاسخ این پرسش، یک کلمه است: حضرت محمد(ص).

نوع رفتار بزرگوارانه، مهربانانه و همراه با تکریم و احترام به اقشار گوناگون مردم، جلوه دیگری از رحمت واسعه الهی است که در رفتار محبت آمیز پیامبر ختمی مرتبت تجلی و نمود یافته است. صبر توأم با دلسوزی و مهربانی آن حضرت در مقابل نامهربانی های جاهلانه حتی غیرمسمانان، اوج کرامت و بزرگواری اخلاقی را به نمایش گزارده است.

انتهای پیام/