استفاده از داشته‌ها و نگاه به داخل، اصلی‌ترین رکن اقتصاد مقاومتی در مازندران

واردات بیهوده گندم و کالاهایی از این دست، که در داخل تولید و خودکفایی آن میسر است، یعنی ضربه بزرگ به کشاورزان که این خود موجب بی­‌انگیزگی در آنان و کاهش تولید و رکود بازار می­‌گردد.

در سال‌های گذشته شاهد آن بودیم که نظارت درستی بر فعالیت­‌هایی که صورت می­‌پذیرد وجود ندارد و هنوز بدون برنامه در این مسیر قدم بر می­‌داریم.

اقتصاد مقاومتی در صورتی قابلیت اجرا دارد که برنامه­‌ریزی درست و اصولی صورت گیرد و کشور باتوجه به آن پبش رود، اما دولتی که بر سر کار می­‌آید برنامه دولت قبل را چه خوب چه بد، کنار می­‌گذارد و می­‌خواهد از نو شروع کننده باشد که این خود ضربه است.

چندین سال قبل، مقام معظم رهبری (مدظله العالی) در مورد عدم وابستگی به نفت سخن گفتند ،اما اقدام عملی صورت نگرفت تا اینکه ایشان اخیراً تکرار بسیاری در این زمینه داشتند و راهکار نشان دادند و فرمودند اقتصاد مقاومتی یکی از راه­‌های عدم وابستگی به صادرات نفت و در نتیجه عدم وابستگی در مصرف کالاهای ضروری به جهان است، اما ۳۰ سال از عمر انقلاب می­‌گذرد و هنوز دولتی در این زمینه تصمیمی راسخ نگرفته است!

باید کیفیت کالاها را بالا برد و صادرات کالاهای غیر نفتی را افزایش داد تا در صورت تغییر ناگهانی قیمت نفت، بازار داخلی ما فلج نشود، بازارهای جهانی به یکدیگر وابسته‌­اند اما کشوری موفق­‌تر خواهد بود که در صورت تغییر این بازار، کمترین تغییر و فشار را حس کند که این حادث نمی­‌شود مگر با اقتصاد مقاومتی.

سال ۱۳۷۳ را ایشان سال “وجدان کار و انضباط اجتماعی” نامیدند که هر کس وجدان کاری داشته باشد، سبب افزایش کیفیت کالا و تولید و عرضه بیشتر خواهد شد و حتی می‌­تواند سمت صادرات پیش رود.

سال ۱۳۹۰ را ایشان سال “جهاد اقتصادی” نامیدند، جهادی که مانند جهاد نظامی و حتی لازم‌­تر از آن برای هر کشوری ضروریست تا بتواند قدرت را در دست گرفته و تاثیرگذار در منطقه و جهان باشد و نه تاثیرپذیر.

ایشان سال۱۳۹۱ را سال “تولیدملی، حمایت از کار و سرمایه ایرانی” نامیدند تا بعد از جهادی که باید صورت می‌گرفت در تولید، نوبت تولیدات داخلی با کیفیت و حمایت از تولیدکنندگان داخلی بود.

سال ۹۲ را ایشان سال “حماسه سیاسی و حماسه اقتصادی” نامیدند و سال ۹۳ سال “اقتصاد و فرهنگ، با عزم ملی و مدیریت جهادی” و امسال را سال “اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل” نام­گذاری کردند.

نوبت عمل است، اما انگار عده‌ای که باید تمام قد برای ملت بزرگ ایران کمر همت ببندند خوابند و یا شاید نمی‌دانند چه چیز به نفع و چه چیز به زیان ملت ایران است، و سود و زیان شخصی پررنگ‌­تر است.

یک ماه از آغاز سال ۹۵ گذشت، کارگروه‌ها و جلسات متعددی در راس مدیریت اجرایی استان ایجاد و اجرا شد، اما آیا خروجی این جلسات و کارگروه‌ها و بخشنامه‌ها، همانند شعارهای انتخاباتی این دولت به فراموشی سپرده خواهد شد؟

در این دولت دیدیم که فاصله حرف تا عمل بسیار است، در استانی که به کشاورزی معروف است باید طرح‌هایی در زمینه بهبود اوضاع کشاورزی و اطمبنان‌خاطر دادن به آنها باشد تا دلسرد از کشت و باغداری نشوند تا خودکفایی در تولید مرکبات و برنج دیده و هم به اشتغال جوانان  سامان داده شود.

باید فعالیت‌های تولیدی را افزایش داد و ظرفیت استان را سنجید تا برای آن برنامه‌ریزی کرد، تنها دیدن تهران و برنامه‌ریزی متناسب با آن، کشور را به خودکفایی نمی‌رساند. باید امکانات و توانایی‌های کل کشور را در نظر گرفت. استان مازندران برای ورود ارز، استان مناسبی است زیرا توانایی جذب گردشگر را دارد، خداوند زیبایی را در اینجا تمام کرده اما کسی نیست به این همه ثروت و زیبایی سامان دهد تا سبب جذب گردشگران خارجی و ورود ارز به کشور شود، اما بی‌تدبیری‌ها و کم‌توجهی‌هاست که مانع از شکوفایی ظرفیت‌های بی‌نظیر مازندران عزیز می‌شود و تاکنون نیز همین عامل، موجب عقب‌ماندگی‌های این استان زرخیز شده است.

باتوجه به نزول باران فراوان در این استان، تدبیر کافی و درستی یرای سامان بخشیدن به آب‌های سطحی صورت نگرفت و بسیاری از آبهای سطحی به هدر می‌رود، در صورتی که می‌توان این آب‌ها را به مسیری هدایت کرد و پشت سد یا آب‌بندان‌ها هدایت کنیم، اما در سال‌هایی که بارش باران کم است در این استان نیز ما شاهد کم آبی شدید و حتی جیره‌بندی آب هستیم.

چندین واحد از شهرک‌های صنعتی به علت عدم تخصیص اعتبار تعطیل‌اند مانند۱۱ واحد از ۵۳ واحد شهرک صنعتی بهشهر، باید این‌ مشکلات را در اقتصاد مقاومتی برطرف کرد.

باید از داشته‌های کشور استفاده بهینه کرد و کیفیت را ارتقاء بخشید، با اجرای ساز و کارهای متعدد و مختلف علاوه بر خودکفایی، تقاضا افزایش می‌یابد و تولید بیشتر می‌شود و سرمایه‌گذاران بیشتری در این زمینه وارد گود خواهند شد تا چرخه تولید متوقف نشود.

همیشه دیده شده طرح‌هایی که تصویب می‌شوند، اگر هم نیمه کاره رها نشوند، بعد از راه‌اندازی یا نظارت درستی روی آن­ها صورت نمی‌گیرد و یا در دولت­‌های بعدی کاملا رها می­‌شوند و تنها وقت و سرمایه بیهوده پای آن به هدر می‌رود.