به قول قرآن: همه‌ی آدم‌ها نسبت به خود، خودآگاهی دارند ولی مدام توجیه می‌کنند.[۱]
بَلِ الْإِنْسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ (القيامة/۱۴)
بلکه انسان خودش از وضع خود آگاه است.
وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِيرَهُ (القيامة/۱۵)
هر چند (در ظاهر) براي خود عذرهايي بتراشد!
می‌گویند ما در محیط‌های مجازی یکدیگر را نمی‌بینیم. پس می‌توانیم هر حرفی را راحت بزنیم. اما از آنها سوال می‌کنیم که وقتی شما در این فضاهای نت نظر می‌گذارید و با یکدیگر گفتگو می‌کنید، آیا این داد و ستد عاطفی رخ می‌دهد یا خیر؟
وقتی که شما از انواع تصاویر و کلمات و روش‌هایی که در محیط‌های دیجیتال است استفاده می‌کنید برای اینکه احساس و حالات فکری و روحی خود را به طرف مقابل منتقل کنید در او هیچ حسی را ایجاد نمی‌کنید؟
در حقیقت قبل از اینکه شما با فکر او ارتباط برقرار کنید در دل و احساس او جا باز کرده‌اید. این جا باز کردن در احساس و دل فرد نامحرم همان حریم حرامی است که شما وارد شده‌اید.
من اجازه‌ی داد و ستد عاطفی به این عنوان که دل کسی را از آن خود بکنم ندارم. قطعاً من باید برای یک ارتباط سالم حرکت کنم، ارتباطی که فرصت فکر، اندیشه و عمل صالح و کارهای خوب و زیبا را بدهد.
ظاهراً گاهی اوقات ما وارد فضاهای مجازی می‌شویم و گفتگوهای علمی و اعتقادی می‌کنیم. اما این فضاها ایجاد اعتیاد می‌کند. یعنی فرد مدام به دنبال این است که وارد آن شده با افراد مختلف گفتگو کند ونظرات آنها را داشته باشد. به این گفتگوکردن‌ها به عنوان یک رفتار ویژه‌ی روشنفکرانه و عالمانه نگاه می‌کند. این نقابی است که هوس بر روی رفتارهای ما می‌زند. اگر قصد ازدواج باشد باید ما آن را صریح کنیم. اما فضای وب فضای مناسبی برای ازدواج نیست. به این خاطر که ما در فضای مجازی، شخصیت مجازی داریم!
از کجا من بدانم که این کسی که خود را به عنوان یک خانم معرفی می‌کند واقعاً یک خانم است و از کجا مشخص است که آقا نیست؟ از کجا معلوم که سن و ویژگی های واقعی خود را منتقل کند؟ خیلی اوقات برای اینکه افراد جواب این سوال‌ها را پیدا کنند با یکدیگر در بیرون قرار می‌گذارند. در این قرار شما از کجا می‌دانید که این فرد همان کسی است که در فضای مجازی به شما پاسخ داده؟ شاید آن پاسخ‌ها را خوانده و به سر این قرار آمده است.
متأسفانه الان ما در فضای دیجیتال دچار آسیب‌های جدی هستیم. اصلاً اقتضای فضای دیجیتال شخصیت مجازی است. وقتی که ما با انسان‌ها در دنیای واقعی مواجه هستیم بسیاری از ویژگی‌های شخصیتی آنها را نمی‌شناسیم. در فضای دیجیتال که اصلاً قابلیت شناخت وجود ندارد.
در ارتباط با نامحرم قرار است که ما حریم دل و خیال یکدیگر را اشغال نکنیم. من حق ندارم که دل و فکر کسی را مشغول خود بکنم. و در دل و فکر او برای خود یک جای ویژه و ممتاز از بقیه باز کنم . آیا صحبت‌هایی که رد و بدل می‌شود، تصاویری که دیده می‌شود، واکنش‌هایی که صورت می‌گیرد و خلاصه هر عمل و عکس‌العملی که دو جنس مخالف در اینترنت به صورت زنده یا جز آن در قبال هم انجام می‌دهند، قانونحجاب اسلام نباید روشی برای آن پیشنهاد دهد؟
آنچه مسلم است این است که علاوه بر رعایت حدود شرعی وجه و کفین در ارتباطات تصویری، باید نگاهی هم به حالات فردی خودمان در رفتار مجازی‌مان داشته باشیم. یکی از معانی توجه به حال فردی این است که خودمان را با خودمان مقایسه کنیم. خود مجازی و رابطه‌ها و رفتارهای مجازی‌مان را با حدودی که در دنیای واقعی برای ارتباطاتمان قائلیم بسنجیم و سعی کنیم اختلاف این حدود را به حداقل برسانیم.
یعنی سعی کنیم رفتار واقعی‌مان را ملاک قرار دهیم و رفتار مجازی‌مان بازتر از رفتاری که با محیط پیرامون خود داریم نباشد.
اگر در دنیای واقعی تا به حال با هیچ نامحرمی هم‌کلام نشده‌ایم ، چت با نامحرم در اینترنت برای شخص خودمان یک نوع هنجارشکنی به حساب می‌آید. اگر در زندگی دوست نداریم کسی عکس هر چند با حجابمان را نداشته باشد، با گذاشتن تصویرمان در پروفایل، برخلاف عرف خودمان عمل کرده‌ایم و این عمل ممکن است به لغزش‌های عملی منجر شود.
درست است که کلا در اینترنت رفتارها بازتر شده‌است؛ اما بد نیست هر از گاهی رفتارهای مجازی‌مان را با برخوردهایمان در دنیای حقیقی محک بزنیم و ببینیم چقدر غرق این مجازی صفر و یک شده‌ایم؟ چقدر بر ارزش‌هایی که به آنها معتقدیم پافشاری می‌کنیم و چقدر تابع شرایط محیطی هستیم؟ آیا آنچه به دست می‌آوریم ارزشمندتر است یا آنچه از دست می‌دهیم؟ هیچ وقت به خودمان خیلی مطمئن نباشیم که: ما؟ اصلا! ابدا...
شیطان قوی هست و در کمین، قرار هم نیست فقط سراغ انسان های ضعیف النفس برود، بلکه قسم یاد کرده تا جایی که می تواند در زمان‌ها و مکان‌های مختلف، از هر سو و با هر وسیله‌ای انسان را وسوسه کند تا از مسیر حق منحرف شود. این وسوسه‌های شیطانی گاهی اینقدر خفیف و ناپیداست که حتی زرنگ‌ترین و عابدترین انسان‌ها نیز ممکن است متوجه نباشند.
پس باید به خدا پناه برد و در مسائل شبهه‌ناک حتی‌الامکان مسیر مطمئن را در پیش گرفت. اما چرا اینقدر در مورد این مسائل سفارش شده است؟ شاید علت این باشد که یکی از غرایز قوی در انسان شهوات جنسی است که اگر طغیان و سرکشی کند، کنترل آن ناممکن یا مشکل خواهد بود.
بروز و ظهور و غلبه غریزه‌ی شهوانی هم در انسان به صورت پلکانی و تدریجی هست، و به تعبیر قرآن کریم شیطان از طریق سیاست گام به گام به هدف خودش می‌رسد.
وَ لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّیْطانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبینٌ - بقره، ۱۶۸
بررسی و ریشه‌یابی بسیاری از گناهان و جنایات که هر روز در جوامع مختلف رخ می‌دهد نیز نشان‌دهنده همین موضوع است که از مسائل ناچیز و عادی آغاز شده‌اند. همیشه پیش‌گیری راحت‌تر از درمان است.
شوخی با جنس مخالف هم (اگر چه رکیک نباشد) شکی نیست زمینه را برای انحراف و تسلط شیطان فراهم می‌کند. به همین جهات اسلام در مبارزه با انحراف از زمینه‌های آن نیز جلوگیری به عمل آورد، مثلاً مردها را از نشستن در جای زن قبل از سرد شدن، نهی نمود. و یا به زن‌ها دستور داده در برخورد با نامحرم نرمی و ملاطفت نشان ندهند. نتیجه این که بهتر است از شوخی با نامحرم اگر چه رکیک هم نباشد اجتناب کرد.
