امام زمان؛ حاضر غیرظاهر است

زمان ظهور ایشان که از پرده غیب بیرون می‌آیند و چشمان همگان به جمال ایشان می‌افتد‌، زمانی است که ظلم و جور همه جا را فرا می‌گیرد: ملئت الارض ظلما و جورا؛(كتاب سليم بن قيس، ص 429) در این زمان جور حاکمان و سلطه‌گران زیاد می‌شود و ظلم و بی‌عدالتی و بیداد قدرتمندان فزونی می‌یابد. این بدان معنا نیست که در عصر پیش از ظهور گناه زیاد می‌شود. گفته نشده است که در آن زمان گناه زیاد می‌شود بلکه گفته شده است که ظلم وجور زیاد می‌شود که ظلم و جور به ویژه دومی ارتباط تنگاتنگی با حکومت‌های ستمگر دارد.
بنابراین پیش از ظهور، آنچه فراوان است ظلم و جور است نه گناه. در این دوره است که مردم از ظلم و جور خسته می‌شوند و خواهان عدالت می‌گردند. تا انسان از ظلم و جور خسته نشود که: لیقوم الناس بالقسط (حدید، آیه 25) انجام نمی‌شود. در این آیه گفته شده است که مردمان به قسط و عدالت قیام می‌کنند و آن را بر پا می‌دارند. به این معنا که تا مردم نخواهند در هیچ جامعه‌ای عدالت نمی‌تواند تحقق یابد. عدالت امری نیست که بتوان از بالا با دستور و حکم و فرمانی اجرا کرد؛ عدالت امری است که باید از میان مردم برخیزد و مردم آن را بر پا دارند. از این رو مردم خسته از ظلم و جور حکومت‌های ستم پیشه، خود قیام می‌کنند و خواهان عدالت و ظهور کسی می‌شوند که این عدالت را به نام مردم مدیریت کند. بنابراین صاحب‌الزمان (عج) مدیریت‌کننده عدالت است و آن که عدالت را بر پا می‌دارد خود مردم هستند.