کرونا دستهای زمینیترین آدمها را نیز رو به آسمان کرد و نیایش را روی میز درمان گذاشت و نشان داد که دین هنوز هم آخرین پناهِ انسان، حتّی در روزگار مدرن است. این روزها از پاپ تا ترامپ و از مرجع تقلید شیعه تا رئیسِ خاخامهای یهودی و مانکهای بودایی برای رهایی جهان از بیماری کرونا دعا میخوانند. حتّی فرهنگهایی که خدا در آنها "مرده بود" هم فهمیدند که علمیترین مسائل هم ممکن است روزی به دینیترین آنها تبدیل شوند.
کروناویروس دینداری را از "تجربههای حاشیهای" به تجربههای معمول و معنادار روزانه تبدیل کرد. این بیماری به جامعهی مدرن نشان داد که "بسیاری از دینپژوهان در بارهی میزان سکولاریزاسیون و نیز برگشتناپذیری دین به جهان انسانها، دچار زیادهروی شدهاند و دنیای جدید به اندازهی جهان سنّت تجربههای دینی را نیاز دارد" (پیتر برگر). اگر چه این دینداری ممکن است به معنای پیروی از نهاد دین و پذیرش وجه تاریخی دین نباشد.