عبرتهاي عاشورايي در بيانات رهبر انقلاب

به گزارش بلاغ، لُبّ و جوهر حادثه عاشورا این است که در دنیایى که همه جاى آن را ظلمت و فساد و ستم گرفته بود، حسین‌بن‌على علیه‌السّلام براى نجات اسلام قیام کرد و در این دنیاى بزرگ، هیچ‌کس به او کمک نکرد!
ابن‌عبّاس یک‌طور؛ عبدالله‌بن‌جعفر یک‌طور؛ عبدالله‌بن‌زبیر یک‌طور؛ بزرگان باقیمانده از صحابه و تابعین یک‌طور. این، در حالى بود که هنگام حرف زدن، همه از دفاع از اسلام می‌گفتند. اما وقتى نوبت عمل رسید و دیدند که دستگاه یزید، دستگاه خشنى است؛ رحم نمی‌کند و تصمیم بر شدّت عمل دارد، هرکدام از گوشه‌اى فرار کردند و امام حسین علیه‌السّلام را در صحنه تنها گذاشتند. حتى براى این‌که کار خودشان را توجیه کنند، خدمت حسین‌بن‌على علیه‌السّلام آمدند و به آن بزرگوار اصرار کردند که «آقا، شما هم قیام نکنید! به جنگ با یزید نروید!»
فرق است بین آن سربازی که به میدان نبرد می‌رود؛ مردم به نام او شعار می‌دهند و از او تمجید می‌کنند؛ میدان اطراف او را انسانهاى پرشورى مثل خود او گرفته‌اند؛ می‌داند که اگر مجروح یا شهید شود، مردم با او چگونه با شور برخورد خواهند کرد؛ فرق است بین این آدم و آن انسانى که در چنان غربتى، در چنان ظلمتى، تن‌ها، بدون یاور، بدون هیچ‌گونه امید کمکى از طرف مردم می‌ایستد و مبارزه می‌کند و تن به قضاى الهى می‌سپارد و آماده کشته شدن در راه خدا می‌شود.
خطاست اگر کسى خیال کند که امام حسین علیه السّلام، شکست خورد. کشته شدن، شکست خوردن نیست. در جبهه جنگ آن کس که کشته مى‌شود شکست نخورده است. آن کس که به هدف خود نمى‌رسد، شکست خورده است. هدف دشمنان امام حسین علیه السّلام، این بود که اسلام و یادگارهاى نبوّت را از زمین براندازند. این‌ها شکست خوردند. چون این‌طور نشد.
اين، يك الگوى امتحان شده‌‌است. درست است كه در روزگار صدر اسلام، حسين بن على عليه‌‌السّلام، با هفتاد و دو نفر به شهادت رسيد؛ اما معنايش اين نيست كه هركس راه حسين عليه‌السّلام را می‌رود و همه كسانى كه در راه مبارزه‌‌اند، بايد به شهادت برسند؛ نه. ملت ايران، بحمدالله امروز راه حسين عليه السّلام را آزمايش كرده است و با سر بلندى و عظمت، در ميان ملتهاى اسلام و ملتهاى جهان، حضور دارد. آنچه كه شما پيش از پيروزى انقلاب انجام داديد و رفتيد، راه حسين عليه السّلام؛ يعنى نترسيدن از خصم و تن دادن به مبارزه با دشمن مسلّط بود.