نخند، صحت داره! اپراتورهای تلفن همراه ایران؛ 50 سال بعد

به گزارش بلاغ، چند روز بود که کلافه بودم. سرعت نت در حد dial up و مدام قطع و وصل می‌شد. در همین اوضاع کلافگی از دانلودهای نافرجام خودم بودم که خیال‌بافیم اومد سراغم، با خودم گفتم چی می‌شد من پنجاه سال بعد تو همین سن بودم.

دیگه اون موقع ازین گوشی‌های نوری مد بود و سرعت نت می‌شد 20G، اما باز سرکارمون با این دکل‌های ایرانسل بود که زیرشون هم وایسی باز آنتن نداشت.

اما از اون طرف حساب کتاب حجم نت با همراه اول‌مون بود که معلوم نیست ماشین حساب‌شون با ذغال کار می‌کنه یا با نفت؟ مصرف چند گیگ رو تو چند ثانیه برات فاکتور می‌کنه!
لابد اون موقع هم چرتکه‌شون طرف خودشون سنگینی می‌کنه...

اون موقع هم این آهنگ‌های پیشواز و پسواز و بدرقه و استقبال و اومدم در خونتون نبودی و گوشیو بردار که صدات یه کمی آرومم کنه و رفیقم کجایی تو بی من کجایی و... دست از سر آدم برنمی‌داره و ایرانسل دست از قالب کردن آهنگ‌های پیشواز بنجلش بر نمیداره...

خداییش آدم از زنگ زدن منصرف میشه.
اون موقع هم این پیام‌های تبلیغاتیِ وقت و بی‌وقت دست از سر آدم بر نمی‌داره و پدر صاحب‌بچه رو در میاره!

وسط ناهار بهت پیام میده اگه سیرترشی می‌خوای عدد یک، ماست دلال می‌خوای عدد دو، سالاد فصل می‌خوای عدد سه رو بفرست، اگر هم چیزی نفرستی بعد غذا بهت پیام میده الهی کوفتت بشه الهی اسهال بگیری!
یا وسط حموم کردن پیام میده سرتو با اون شامپو نشور عدد دو رو بفرست تا بگم چه ضررهایی داره!

یا مثلا با رفیقت میری بیرون بگردی و چند تا عکس یهویی می‌گیری، یهو پیام میده دوست داری قیافه‌ی ضایعت رو به یه آدم خوش‌تیپ تبدیل کنم عدد یک رو بفرست، بجنب یالا، اگر هم نفرستی پیام می‌دم بابات می‌گم آیا الان از فرزند خود با خبرید که کجاست با کیه چکار می‌کنه؟ عدد چهار رو بفرستید تا بگم!

آقا حریم خصوصی رسما پَر!!!
نخواستیم آقا، ما به همین dial up راضی‌تریم!