انتظار بيهوده نكشيد.
«انَّ» يعنى تحقيقاً مطلب اين است؛
تحقق و واقعيت اين است كه: هرگز خداوند اوضاع و احوال را به سود مردم عوض نمىكند.
«حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ» مگر وقتى كه خود آن مردم آنچه مربوط به خودشان است، آنچه كه در خودشان هست: اخلاق، روحيه، ملكات، جهت، نيات و بالأخره خودشان را عوض كنند.
آيا ما مىتوانيم مدركى بهتر از اين پيدا كنيم؟
آيا بيشتر از اين مىتوان اطمينان پيدا كرد كه انتظارات به شكل انتظاراتى كه ما داريم- دفع بلاها و جلب رحمت الهی بدون تغییر در اخلاق، روحيه، ملكات، و بالأخره انقلاب و تحول درونی- بيهوده است؟
نصّ قرآن است، با نصّ قرآن نمىتوان كارى كرد.
- بر اساس آیه مذکور-، ملت، بايد «يُغَيِّرُوا» باشد، بايد ابتكار و فكر و نقشه داشته باشد، بايد خودش شخصاً براى خود تصميم بگيرد و انتخاب كند.
هر وقت ملتى رسيد به جايى كه: خودش براى خودش تصميم گرفت؛ خودش راه خود را انتخاب كرد و خودش در كار خود ابتكار به خرج داد، چنين ملتى مىتواند انتظار رحمت و تأييد الهى را داشته باشد، انتظار آن چيزهايى كه قرآن نام مىبرد:
فيضهاى الهى.
اعانتهاى الهى.
نصرتهاى الهى.
* مجموعه آثار استاد شهيد مطهری، ج17، صص: 225 -222-
با تلخیص و ویرایش