ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﺎﻥ دهمین ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ نزدیک ﺍﺳﺖ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ مهم‌ترین ﻧﻤﻮﺩﻫﺎﯼ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ، مسئله ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﻧﺎﻣﺰﺩﻫﺎ یا همان رقابت‌های ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ است. ﺁﯾﺎ ﺍﺻﻮﻻً ﺭﻗﺎﺑﺖ، ﺑﻪ ﺍﯾﻦ معنا، ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ؟ ﯾﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺗﻦ ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﻨد ﮐﻪ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ تمام‌شده ﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﯾﺰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟
با نزدیک شدن به انتخابات مجلس
مبادله قدرت با اخلاق، لکه سیاهی در کارنامه نامزدهای انتخاباتی
تاریخ انتشاريکشنبه ۲۵ بهمن ۱۳۹۴ - ۰۸:۴۰
کد مطلب : ۱۷۲۱۰۳
۰
به گزارش بلاغ به نقل از تنکابن24، ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﺎﻥ دهمین ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ نزدیک ﺍﺳﺖ. ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺻﻼﺣﯿﺘﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺣﺮﺍﺯ ﻭ تأیید ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻟﺒﺘﻪ همان‌طور ﮐﻪ ﺭﻫﺒﺮ ﻣﻌﻈﻢ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺗﺼﺮﯾﺢ کرده‌اند ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﻧﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻧﯿﺰ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ شأن ﻭ ﺻﻼحیتشان ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺎﻣﺰﺩﻫﺎﯼ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻭ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﺧﻮﺩ پرداخته‌اند. ﺍﯾﻦ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﺗﺎﺑﻊ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﻭ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ویژه‌ای ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﻮﺭﺩﺑﺤﺚ ﻧﯿﺴﺖ. ﺍﻣﺎ ...ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ؛ ﺁﺭﯼ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ مهم‌ترین ﻧﻤﻮﺩﻫﺎﯼ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ، مسئله ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﻧﺎﻣﺰﺩﻫﺎ یا همان رقابت‌های ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ است. ﺁﯾﺎ ﺍﺻﻮﻻً ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ معنا، ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ؟ ﯾﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺗﻦ ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ می‌دهند ﮐﻪ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ تمام‌شده ﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﯾﺰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟
ﺩﺭ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺵ، باید ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ: ﺗﻌﺮﯾﻒ از ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ این یک ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮐﻠﻰ ﻧﯿﺴﺖ، ﮔﺎﻫﻰ ﺷﺮﺍیط ﺍﯾﺠﺎﺏ می‌کند ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ تا به‌صورت ﯾﮏ ﮔﻨﺞ ﻣﺨﻔﻰ ﻭ ﻣﺘﺮﻭﮎ ﺑﺎقی نماند.
ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ؛ به چه قیمت؟
ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﺻﻞ ﺭﻗﺎﺑﺖ، ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﮐﻤﯿﺖ ﻭ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ می‌آید. بی‌تردید ﺣﺠﻢ ﻭ ﻧﻮﻉ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺭﺩ قابل‌پذیرش ﻧﯿﺴﺖ. ﺍﺳﺮﺍﻑ، گزافه‌گویی، سوءاستفاده ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻋﻤﻮﻣﯽ، رانت‌خواری‌های رسانه‌ای، عوام‌فریبی ﻭ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺭﻗﯿﺒﺎﻥ، تنها مثال‌هایی ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ چاره‌اندیشی ﺷﻮﻧﺪ.
وعده‌های توخالی ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ، ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻌﻀﻠﯽ هستند ﮐﻪ متأسفانه ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ شاهد آن هستیم. ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺭ قانون ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻭﻇﺎﯾﻒ ﻭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﺍﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ وعده‌های انتخاباتی ﺗﻨﺎﺳﺒﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ می‌تواند ﻣﻌﯿﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺭﺯﯾﺎﺑﯽ، ﮔﺰﯾﻨﺶ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﻡ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ برگه‌های ﺧﻮﺩ ﻧﻨﻮﯾﺴﻨﺪ، ﺩﺭﺱ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ و اگر چنین نکنند، بی‌شک مردم را عوام‌الناس می‌پندارند.
ﻧﺎﻣﺰﺩﻫﺎ باید ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻗﺒﺢ ﺧﻠﻒ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﺘﻮﻥ ﺩﯾﻨﯽ ﻭ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻣﺎ گفته‌شده ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻗﺼﺪ ﻭﻓﺎﯼ ﺑﻪ آن ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻌﻬﺪ ﺍﺯ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﯼ می‌کند. وای به حال کسی که از ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﯾﻦ وعده‌ها ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻥ و محدوده وظایف ﺍﻭ ﻧﯿﺴﺖ، ﻭ ﯾﺎ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﻌﻬﺪ، ﻗﺼﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ آیات قرآن ﺑﺴﯿﺎﺭ زیبا نهیب می‌زند: «ﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻤﺎﻥ آورده‌اید، ﭼﺮﺍ می‌گویید ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ که ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﻤﻞ نمی‌کنید؟! ﺧﺪﺍ به‌شدت ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ می‌شود ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ که ﺍﻧﺠﺎﻡ نمی‌دهید.» (ﺳﻮﺭﻩ ﺻﻒ، ﺁﯾﺎﺕ 2 ﻭ 3)
وعده ﻧﻤﺎﯾﺎﻧﮕﺮ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻭ ﻭﺍﺭﺳﺘﮕﯽ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ می‌دهد ﺗﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺷﯿﻔﺘﻪ خدمت ﯾﺎ ﺗﺸﻨﻪ قدرت است. ﺩﺭ ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ، حتی اگر موجب ﺟﺫﺏ ﺁﺭﺍﺀ ﻭ رأی آوردن شود. دراین‌مورد ﮔﻔﺘﻨﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﯾﮏ ﻗﻄﻌﻪ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﯾﺦ بسنده می‌کنیم.
حضرت علی (ع) 25 ﺳﺎﻝ خانه‌نشین ﺷﺪ، ﺑﻪ دلیل این‌که ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ وعده‌ای دهد ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ نمی‌دانست. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ می‌پرسند ﺁﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩ به ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ ﺳﺎﺩﻩ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ می‌داد ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺸﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﺑﺮﮐﺎﺕ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺤﺮﻭﻡ نمی‌ساخت؟ ﺁﯾﺎ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺍﯾﺠﺎﺏ نمی‌کرد ﻋﻠﯽ علیه‌السلام ﺑﺎ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺻﻮﺭﯼ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ، از ﭼﺮﺧﺶ ﻗﺪﺭﺕ به‌سوی ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺳﻮﻡ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ کند؟!
ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﻣﻮﺍﺯﯾﻦ ﺍﺧﻼﻗﯽ می‌ایستاد ﻭ ﻧﺸﺎﻥ می‌داد ﮐﻪ ﻣﺮﻭّﺕ ﻭ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﻋﻠﯽ(ع)، ﻋﻠﯽ است زیرا ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﻧﻨﮓ ﻣﺒﺎﺩﻟﻪ ﺍﺧﻼﻕ با قدرت ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺷﯿﻌﻪ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﺪ. ﺍﻭ نه‌تنها پیشوای مسلمان‌هاست بلکه ﻣﻘﺘﺪﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ انسانیت نیز هست.
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ مهم‌ترین ﻧﻤﻮﺩﻫﺎﯼ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ، مسئله ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﻧﺎﻣﺰﺩﻫﺎ یا همان رقابت‌های ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ است. ﺁﯾﺎ ﺍﺻﻮﻻً ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ معنا، ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ؟ ﯾﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺗﻦ ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ می‌دهند ﮐﻪ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ تمام‌شده ﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﯾﺰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟
ﺩﺭ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺵ، باید ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ: ﺗﻌﺮﯾﻒ از ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ این یک ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮐﻠﻰ ﻧﯿﺴﺖ، ﮔﺎﻫﻰ ﺷﺮﺍیط ﺍﯾﺠﺎﺏ می‌کند ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ تا به‌صورت ﯾﮏ ﮔﻨﺞ ﻣﺨﻔﻰ ﻭ ﻣﺘﺮﻭﮎ ﺑﺎقی نماند.
ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ؛ به چه قیمت؟
ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﺻﻞ ﺭﻗﺎﺑﺖ، ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﮐﻤﯿﺖ ﻭ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ می‌آید. بی‌تردید ﺣﺠﻢ ﻭ ﻧﻮﻉ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺭﺩ قابل‌پذیرش ﻧﯿﺴﺖ. ﺍﺳﺮﺍﻑ، گزافه‌گویی، سوءاستفاده ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻋﻤﻮﻣﯽ، رانت‌خواری‌های رسانه‌ای، عوام‌فریبی ﻭ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺭﻗﯿﺒﺎﻥ، تنها مثال‌هایی ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ چاره‌اندیشی ﺷﻮﻧﺪ.
وعده‌های توخالی ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ، ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻌﻀﻠﯽ هستند ﮐﻪ متأسفانه ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ شاهد آن هستیم. ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺭ قانون ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻭﻇﺎﯾﻒ ﻭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﺍﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ وعده‌های انتخاباتی ﺗﻨﺎﺳﺒﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ می‌تواند ﻣﻌﯿﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺭﺯﯾﺎﺑﯽ، ﮔﺰﯾﻨﺶ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﻡ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ برگه‌های ﺧﻮﺩ ﻧﻨﻮﯾﺴﻨﺪ، ﺩﺭﺱ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ و اگر چنین نکنند، بی‌شک مردم را عوام‌الناس می‌پندارند.
ﻧﺎﻣﺰﺩﻫﺎ باید ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻗﺒﺢ ﺧﻠﻒ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﺘﻮﻥ ﺩﯾﻨﯽ ﻭ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻣﺎ گفته‌شده ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻗﺼﺪ ﻭﻓﺎﯼ ﺑﻪ آن ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻌﻬﺪ ﺍﺯ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﯼ می‌کند. وای به حال کسی که از ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﯾﻦ وعده‌ها ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻥ و محدوده وظایف ﺍﻭ ﻧﯿﺴﺖ، ﻭ ﯾﺎ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﻌﻬﺪ، ﻗﺼﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ آیات قرآن ﺑﺴﯿﺎﺭ زیبا نهیب می‌زند: «ﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻤﺎﻥ آورده‌اید، ﭼﺮﺍ می‌گویید ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ که ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﻤﻞ نمی‌کنید؟! ﺧﺪﺍ به‌شدت ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ می‌شود ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ که ﺍﻧﺠﺎﻡ نمی‌دهید.» (ﺳﻮﺭﻩ ﺻﻒ، ﺁﯾﺎﺕ 2 ﻭ 3)
وعده ﻧﻤﺎﯾﺎﻧﮕﺮ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻭ ﻭﺍﺭﺳﺘﮕﯽ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ می‌دهد ﺗﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺷﯿﻔﺘﻪ خدمت ﯾﺎ ﺗﺸﻨﻪ قدرت است. ﺩﺭ ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ، حتی اگر موجب ﺟﺫﺏ ﺁﺭﺍﺀ ﻭ رأی آوردن شود. دراین‌مورد ﮔﻔﺘﻨﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﯾﮏ ﻗﻄﻌﻪ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﯾﺦ بسنده می‌کنیم.
حضرت علی (ع) 25 ﺳﺎﻝ خانه‌نشین ﺷﺪ، ﺑﻪ دلیل این‌که ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ وعده‌ای دهد ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ نمی‌دانست. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ می‌پرسند ﺁﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩ به ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ ﺳﺎﺩﻩ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ می‌داد ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺸﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﺑﺮﮐﺎﺕ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺤﺮﻭﻡ نمی‌ساخت؟ ﺁﯾﺎ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺍﯾﺠﺎﺏ نمی‌کرد ﻋﻠﯽ علیه‌السلام ﺑﺎ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺻﻮﺭﯼ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ، از ﭼﺮﺧﺶ ﻗﺪﺭﺕ به‌سوی ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺳﻮﻡ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ کند؟!
ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﻣﻮﺍﺯﯾﻦ ﺍﺧﻼﻗﯽ می‌ایستاد ﻭ ﻧﺸﺎﻥ می‌داد ﮐﻪ ﻣﺮﻭّﺕ ﻭ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﻋﻠﯽ(ع)، ﻋﻠﯽ است زیرا ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﻧﻨﮓ ﻣﺒﺎﺩﻟﻪ ﺍﺧﻼﻕ با قدرت ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺷﯿﻌﻪ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﺪ. ﺍﻭ نه‌تنها پیشوای مسلمان‌هاست بلکه ﻣﻘﺘﺪﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ انسانیت نیز هست.
منبع : محمدصالح دادخواه
پربيننده ترين
جمعه ۷ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۰۰:۰۰
پنجشنبه ۶ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۰۰:۰۰
جمعه ۷ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۱۵:۵۸
پنجشنبه ۶ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۰۸:۲۲
چهارشنبه ۵ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۱۶:۰۲
سه شنبه ۴ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۰۰:۲۳
يکشنبه ۲ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۰۰:۱۷
شنبه ۱ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۰۰:۱۴