به گزارش خبرنگار
بلاغ، ساماندهی مساجد بین راهی در استان مازندران یکی از دغدغههایی است که تنها بیشتر لقلقه زبان مسئولان و متولیان امر است و این موضوع حتی در برخی مواقع توسط مسئولان و برنامهریزان استانی نیز عنوان میشود.
مازندران، استانی است به اذعان بسیاری از مسئولان سالانه با 20 میلیون گردشگر از زیرساخت مناسب برای پذیرایی گردشگران در حوزههای مختلف برخودار نیست.
در این گزارش برنامه نداریم که کمبودها و مشکلات در حوزه گردشگری استان را مورد بحث و ارزیابی قرار دهیم، موضوع اصلی در این گزارش بحث روی اماکنی است که دارای مجوز رسمی از مراجع ذیصلاح هستند ولی نسبت به ساماندهی نمازخانه خودشان کمتوجه هستند.
غیر از مراکز بینراهی برخی از هتلها و رستورانهای که به قول خودشان بر و رویی دارند و حتی اسم و رسمی برای خودشان درست کردند و به قول امروزیها بریز و بپاشی دارند، در بدترین نقطه رستوران و یا هتل اقدام به ایجاد نمازخانه کردند.
وضعیت نمازخانههای بین راهی چندان قابل تعریف نیست، از قضا استاندار مازندران نیز چندینبار با اینگونه نمازخانهها مواجه شد و به قول خودش با دارندگان این امکان نیز برخورد کرد، در شهر ساری یکی از مراکز که به قول خودشان برند و در حال گسترش در سطح کشور است، از وضعیت نمازخانهای مناسبی برخودار نیست، نمازخانه این واحد پذیرایی درست چسبیده به سرویس بهداشتی است و بهقول قدیمیها در پستو است.
مطرح کردن کمبود مراکز نمازخانهای در استان مازندران زمینه گلایه و شکایت مسئولان درباره کمبود منابع اعتباری را فراهم میکند و ما راضی به زحمت مسئولان و متولیان امر در این زمینه نیستیم.
ولی حداقل انتظار این است که مراکز اقامتی که در استان وجود دارد، نیاز به یک خانهتکانی کوچولو دارد، هزینهای هم برای مسئولان ندارد، فقط تنها هزینهاش بازدید و تذکر کتبی به بخش خصوصی است.
بخش خصوصی که از محل حضور گردشگر درآمدهای نسبتاً مناسبی دارد و میتواند از پس هزینه خانهتکانی کوچولو و خریدن یک فرش کوچک و تأمین وسیله گرمایشی در زمستان و خنککننده زمستان برمیآید.