به گزارش خبرنگار بلاغ، در آستانه سال نو، بسیاری از هم‌وطنان در فضای مجازی به‌دنبال شماره تلفن و دیدن تصاویر بکر و ناب از مکان‌های گردشگری کشور هستند و عموماً شمال ایران، مقصد بسیاری از مسافران است؛ به‌ویژه پایتخت‌نشینان.

تجربه حضور مسافران و گردشگران را دیگر همه مردم مازندران حس کرده‌اند، شاید در گذشته بیشتر آنها به‌دنبال پیدا کردن اماکن گردشگری در نقاط مختلف مازندران، ساحل دریا، جنگل و مناطق جلگه‎ای استان بودند، اما با تغییر ذائقه مردم، دیگر شکل و هدف سفرها هم تغییر کرده است.

با شهرنشین شدن بیشتر جمعیت کشور، شاید برای گردشگران شهرها در زیبایی‌ها و جاذبه‎های گردشگری در یک خط ممتد قرار داشته باشند، به یک شکل، با آب‎نماهای تکراری، پارک‎ها و جاذبه‎های مصنوعی به نوعی متشابه؛ اما با مطرح شدن گردشگری با عنوان روستاگردی و یا هدایت گردشگری به سمت روستاها، گردشگری در جغرافیای مازندران گسترش پیدا کرده است و اینجاست که باید به دنبال تقویت ابعاد نظارتی از سوی مسئولان گردشگری مازندران بود.

دیگر محدود به چند نقطه و ساحل نیست، میراث فرهنگی هم باید در گردشگری حفظ شود، میراث فرهنگی فقط چند بنای تاریخی نیست، میراث معنوی یک روستا، نیز در آمد و شد گردشگران دچار دگرگونی می‎شود.

باید هوشیارانه عمل کرد، بسیاری از روستاییان شاید از حضور گردشگران به‎دلیل خوی مهمان‎نوازی استقبال کنند، اما آیا این گردشگر برای آمدن به روستا، به هویت فرهنگی، تاریخی، اجتماعی و دینی یک روستا توجه می‎کند؟!

به بیراهه نمی‎رویم، اینکه بیان شود مگر این گردشگران چه کسانی هستند، از دنیای دیگر که نیامدند، همه ایرانی هستند، اما آیا همه گردشگران با یک فرهنگ، دید، پوشش، نگرش، تکلم و رفتار وارد یک روستا می‎شوند؟

آیا همه در برخوردهای اجتماعی و مسائل عرفی و اخلاقی یک دید را دارند؟

اینجاست که گردشگری در روستا نیازمند زیرساخت است، زیرساخت فرهنگی که عموماً نادیده گرفته می‎شود، کسی به مرگ فرهنگ در آمد و شدها توجه نمی‎کند، اما باید هوشیار بود، چون بسیار دیده شد که بسیاری از افراد که در قالب تورهای گردشگری وارد روستا می‎شوند فقط به دنبال رفتار هنجارشکنانه هستند و روستا را جایی دنج یا حیاط خلوت معضلات اخلاقی خود می‎بینند.

پس مسئولان به گوش باشند و در این زمینه به‌جای اینکه به دنبال ترویج گردشگر در پهنه‌های بکر و دست‌نخورده روستاهای مازندران در ظاهر باشند، به‌دنبال حفظ هویت فرهنگی در روستاها باشند تا چند سال دیگر نگوییم که روستایم آرزوست... !