پرستاران، فرشتگان زمین و تبلور صبر زینبی

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «بلاغ»، هر ساله هم‌زمان با میلاد فرخنده‌ حضرت زینب کبری (سلام‌الله‌علیها) – اسوه‌ی صبر و مقاومت جامعه‌ی ایرانی روزی را گرامی می‌دارد که به نام «روز پرستار» مزین شده است؛ روزی که نه‌فقط تقویم، بلکه وجدان انسانی هر ملتی باید آن را به یاد داشته باشد. در این روز، چشم‌ها دوباره متوجه سپیدپوشانی می‌شود که در سکوت و بی‌هیاهو، بار سنگین درد دیگران را بر دوش می‌کشند و با دستانی شفابخش، به بیماران آرامش می‌بخشند.

پرستاری، تنها یک شغل نیست؛ رسالتی است برآمده از ایمان و عشق. در دل هر پرستار، بخشی از روح حضرت زینب (س) جریان دارد؛ زنی که در اوج مصیبت، صبر را معنا کرد و در سخت‌ترین لحظه‌ها، خدمت به انسان‌ها را از یاد نبرد. پرستار نیز در لحظه‌هایی که بیماران از درد می‌نالند، با آرامشی زینبی در کنارشان می‌ماند تا نور امید را زنده نگه دارد.

در فرهنگ دینی ما، خدمت به انسان‌ها از والاترین عبادات است. پیامبر اکرم (ص) می‌فرمایند: «هر کس صبح کند و همّش خدمت به مردم باشد، خداوند هم امور دنیا و آخرت او را کفایت می‌کند.» پرستار، مصداق عینی همین روایت است؛ کسی که روز و شب ندارد، عید و تعطیلی نمی‌شناسد و حتی در سخت‌ترین بحران‌ها، از یاد نمی‌برد که وظیفه‌اش نجات جان دیگری است.

اوج جلوه‌ی این ایثار را در روزهای بحران کرونا دیدیم؛ روزهایی که بیمارستان‌ها سنگر بودند و پرستاران، سربازان بی‌ادعای میدان سلامت. آنان در حالی‌که از عزیزان خود دور بودند، در کنار بیماران ماندند، ماسک بر چهره زدند و با تمام توان، جان انسان‌ها را نجات دادند. بسیاری از آنان در همین مسیر به شهادت رسیدند و در واقع نام‌شان در فهرست شهدای سلامت جاودانه شد.

از نگاه اجتماعی، پرستاران نه تنها یکی از ارکان نظام درمانی، بلکه از پایه‌های مهم سرمایه‌ی انسانی جامعه‌اند. بدون پرستار، هیچ بیمارستانی معنا ندارد. پزشک نسخه می‌نویسد، اما این پرستار است که مراقبت می‌کند، دارو می‌دهد، زخم‌ها را مرهم می‌گذارد و به بیمار امید می‌بخشد. او نه‌تنها جسم، بلکه روح بیمار را نیز درمان می‌کند.
در فرهنگ عمومی ما، شاید هنوز جایگاه واقعی پرستار آن‌گونه که باید شناخته نشده است. در حالی‌که کشورهای توسعه‌یافته برای پرستاران خود احترام ویژه‌ای قائل‌اند و آنان را از پایه‌های اصلی سلامت جامعه می‌دانند، در کشور ما نیز باید با تقویت نگاه فرهنگی و ارتقای معیشت و منزلت پرستاران، این جایگاه را بیش از پیش گرامی داشت.

حضرت زینب (س) در واقعه‌ی کربلا، نه‌فقط شاهد مصیبت‌ها، بلکه پرستار بیماران و مجروحان آن میدان بود. او با روحی استوار، از امام سجاد (ع) مراقبت کرد و در عین حال، پیام عاشورا را نیز به نسل‌ها رساند. این دو وظیفه – مراقبت و پیام‌رسانی – چنان با هم آمیخته‌اند که امروز هر پرستار، میراث‌دار همان دو رسالت است: حفظ جان و حفظ امید.

در بیمارستان‌ها، پرستار تنها یک فرد متخصص نیست؛ او مظهر صبر، اخلاق، مهربانی و وجدان کاری است. گاهی لبخند او کافی است تا بیمار دوباره به زندگی دل ببندد. گاهی جمله‌ای آرام از زبان او، از صدها دارو اثرگذارتر است. شاید جامعه کمتر بداند که پرستاران هر روز شاهد مرگ و زندگی‌اند، اشک و لبخند را در کنار هم می‌بینند و با وجود خستگی، باز هم صبورانه ادامه می‌دهند.

اجر پرستاری را شاید هیچ حقوق و پاداشی نتواند جبران کند. امام صادق (ع) می‌فرمایند: «کسی که اندوهی را از دل مؤمنی بردارد، خداوند اندوه را از دل او در دنیا و آخرت برمی‌دارد.» پرستار هر روز این عمل را انجام می‌دهد؛ اندوه را از چهره‌ی بیمار می‌زداید، امید را در قلبش می‌کارد و آرامش را به خانواده‌اش بازمی‌گرداند.
روز پرستار، فرصتی است تا جامعه دوباره یادآور شود که این قشر شریف، شایسته‌ی قدردانی مادی و معنوی است. هر بیمارستان، بی‌حضور پرستار، تنها ساختمانی خالی است؛ همان‌طور که جامعه بدون مهر و ازخودگذشتگی، بی‌روح خواهد بود.

شاید زیباترین جمله در وصف آنان این باشد: پرستاران، فرشتگان زمینی‌اند؛ فرشتگانی که بال‌هایشان را در لباس سفید پنهان کرده‌اند تا هر روز در کنار بیماران، از رنج انسان‌ها، پلی بسازند به سوی سلامت و امید.

در روز ولادت حضرت زینب (س)، شایسته است هر ایرانی با نگاهی تازه به پرستاران بنگرد؛ آنان را نه صرفاً به عنوان کارکنان بیمارستان، بلکه به عنوان الگوهای واقعی صبر، ایمان و انسانیت تکریم کند. این روز، فقط جشن میلاد نیست، بلکه تجدید پیمان با ارزش‌هایی است که زینب کبری (س) به ما آموخت: عشق، خدمت و پایداری در برابر سختی‌ها.

انتهای خبر/