حجاب ضامن تکامل بانوان

اما در جواب به این پرسش ابتدا باید روشن شود که مُراد از پیشرفت چیست؟ آیا مُراد از پیشرفت به‌دست‌آوردن منصب و جایگاه یا درآمد و اعتبار و مانند اینها است یا اینکه مُراد از پیشرفت، رشد واقعی بر اساس کمالات انسانی است؟ حقیقت آن است که بسیاری از چیزهایی که بعضی از خانم‏‌‌ها، پیشرفت حساب می‏‌‌کنند، پیشرفت واقعی نیست. 

در بسیاری از مواردی که مصداق پیشرفت شمرده می‏‌‌شوند، انسان از یک زاویه، رشد می‏‌‌کند؛ امّا از زوایای دیگر سقوط می‏‌‌کند؛ مثلاً وقتی ورزشکاری در یک رشتۀ ورزشی به موفقیّت مهمی دست پیدا می‏‌‌کند و رتبۀ نخست و مدال طلا را به دست می‏‌‌آورد، گمان می‏‌‌کنیم که او پیشرفت کرده است؛ در حالی‌که او وقت و تلاشی را که برای آن رشتۀ ورزشی صرف می‏‌‌کند اگر برای تحصیل علم و دانش صرف می‏‌‌کرد، به نفع او بود. با این توضیحات، آیا باز هم می‏‌‌توان گفت که این ورزشکار پیشرفت کرده است؟
 

درست است که این ورزشکار، در یک بُعد، یعنی ورزش پیشرفت کرده است امّا باید پرسید که شرافتِ علم بیشتر است یا شرافت ورزش؟ مسلماً اهمیّت علم و دانش، ده‏‌‌ها بار بیشتر از ورزش است. ورزش در حدّ حفظ سلامتی خیلی مهم است؛ امّا ورزش قهرمانی، اهمیّت چندانی در رشد انسان ندارد. در حقیقت کسی واقعاً پیشرفت می‌کند که اگر در ورزش نفر اوّل است، در درس هم نفر اوّل باشد.
 

اگر خانمی در بعضی عرصه‏‌‌های اجتماعی به‌ظاهر پیشرفت کند و به مناصبی از قبیل شهرداری و وزارت و... برسد؛ ولی از کمالات حقیقی بازبماند، در حقیقت پیشرفت نکرده است. خانمی که مسئولیت اداره‏‌‌ای را به عهده گرفته است، یا منصب خیلی مهمی را در شهر یا کشور به دست آورده است؛ امّا به فرزندانش رسیدگی نمی‏‌‌کند و کانون خانواده‏‌‌اش آرامش ندارد و در شُرُف فروپاشی است؛ چنین خانمی در حقیقت پیشرفت نکرده است؛ چرا که مردان بسیاری هستند که می‏‌‌توانند این شغل‌ها و منصب‏‌‌ها را مدیریّت کنند؛ امّا در یک خانواده، هیچ جایگزینی برای جایگاه همسر و مادر وجود ندارد. 
 

اگر در این موضوع عمیق‏‌‌تر شویم، می‏‌‌فهمیم خانمی که به منصب و مقام بسیار‌عالی رسیده است امّا در اثر به‌عهده‌گرفتن مسئولیت‏‌‌های اجتماعی، ارتباط او با خداوند و محبّتش به پروردگار ضعیف شده و حال عبودیت و تواضعش پایین آمده است؛ چنین خانمی در حقیقت پیشرفت نکرده است. این مسئله اختصاص به زنان ندارد و در مردان نیز صادق است. اگر مردی به‌خاطر مشغولیّت در شغل‏‌‌های متداول اجتماعی از جهت معنوی متوقّف شود یا سقوط کند، چنین مردی نیز پیشرفت حقیقی نکرده است و در حقیقت، در حال شکست‌خوردن است. پس ابتدا باید پیشرفت حقیقی را به‌دقت معنا کنیم و معنی حقیقی آن را در نظر‌آوریم.
 

حال باید ببینیم که آیا رعایت پوشش اسلامی مانعی در برابر پیشرفت زنان در عرصه‏‌‌هایی مانند علم‏‌‌آموزی و خدمات اجتماعی است؟ مسلّم است که پوشش اسلامی هیچ مانعیّتی در برابر این امور ندارد؛ زیرا کاملاً فطری است و با ساختمان وجود انسان تطابق و هماهنگی کامل دارد. زن می‏‌‌تواند این پوشش را حفظ کند و در عین حال، فعالیّت‏‌‌های اجتماعی‌ و آموزشی و تحصیلی خود را دنبال کند و اگر به کارهای خدماتی مانند پزشکی،‌پرستاری و... مشغول است وظیفۀ خود را به‌خوبی انجام بدهد. 
 

پوشش اسلامی، پوششی دست‌وپاگیر نیست که زن را از حضور در محیط‏‌‌های ضروری منع کند. شاهد این ادعا آن است که بعد از انقلاب، با وجود رعایت حجاب در ملأعام‌، روند تحصیلات بانوان ایرانی در تمام دنیا بی‏‌‌نظیر است و کشور ما از جهت مشارکت تحصیلی جنس مرد و زن، در دنیا رتبۀ اوّل را دارد. در طول سالیان گذشته خانم‏‌‌ها در مجامع علمی شرکت فعّال داشته‏‌‌اند و در بسیاری از رشته‏‌‌ها تعداد شرکت‌کنندگان خانم از آقا بیشتر بوده است.
 

پوشش اسلامی با کارها و فعالیّت‏‌‌های اجتماعی صحیح بانوان سازگار است. اگر با مواردی از فعالیّت‏‌‌های اجتماعی مواجه شویم که با پوشش اسلامی منافات دارند، باید دقّت کنیم که حضور خانم‏‌‌ها در آن رشته‏‌‌ها ممکن است در ظاهر پیشرفت باشد، امّا حقیقتاً پیشرفت نیست. گاهی بانویی می‏‌‌گوید که اگر من بخواهم حجابم را مراعات کنم، نمی‌توانم در فلان رشتۀ ورزشی شرکت کنم، چون همۀ مربیان این رشته مرد هستند و باید نزد مربّی مرد دوره ببینم! 
 

در چنین موقعیّت‏‌‌هایی اگر بانویی بر حفظ پوشش خود مصمّم باشد و به‌خاطر آن، از ادامۀ این رشتۀ ورزشی بازبماند، دیگران خواهند گفت که به‌خاطر حجاب از پیشرفت باز مانده است؛ امّا آیا کنار‌گذاشتن حجاب و فراگیری ورزش از مردان، پیشرفت است؟ پاسخ این است که خیر، چنین چیزی پیشرفت حقیقی نیست؛ چون انسان ممکن است به موفقیّت ورزشی برسد امّا در حقیقت آرامش روحی و درونی خودش را به‌تدریج از دست می‏‌‌دهد و از تشکیل خانوادۀ موفّق محروم می‏‌‌ماند و سپس در گرداب روابط ناهنجار می‏‌‌افتد و کم‌کم محبّت خدا و رشد در مسیر بندگی را از دست می‏‌‌دهد و به این ترتیب، سایر تبعات کم‌حجابی ‌گریبان او را می‏‌‌گیرد.

هدف حجاب این است که پیشرفت‏‌‌های زن، حقیقی باشد و در عین اینکه زن در وادی علم و عمل رشد می‌کند، ابعاد دیگر وجودش هم رشد کند؛ اُنس با خدا در او بیشتر شود و آرامش درونی‏‌‌اش بالاتر برود و پیوند خانوادگی‏‌‌اش مستحکم‏‌‌تر گردد. در حقیقت، بسیاری از مدل‏‌‌های پیشرفت رشد انسان، کاریکاتوری است چرا که در این مدل‌ها و الگوها، بخشی از وجود انسان خیلی بزرگ می‏‌‌شود ولی بقیّۀ بخش‏‌‌های وجود او کوچک می‏‌‌ماند و در مجموع برآیند متعادلی پیدا نمی‏‌‌کند. پس هیچ‌کدام از پیشرفت‌های حقیقی با حجاب ناسازگار نیست، چون پوشش اسلامی، پوششی فطری است که رفت‌وآمد با آن کاملاً آسان است و مانع حضور زن، در مجامع عمومی نمی‏‌‌شود. تجربۀ عینی کشور ما نیز در دوران پس از انقلاب، مهم‌ترین دلیل بر این حقیقت است.

انتهای خبر/