چالش دولت‌ها، عدم توازن در رویکردها

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بلاغ؛ نیازهای کشور بسیار زیاد و پرتنوع است و در کنار همه مضایقی را که از ابتدای انقلاب بویژه سه دهه اخیر شیطان بزرگ بر ملت‌مان تحمیل کرد، اگر عملکرد غلط دولت‌های کشورمان را قرار دهیم، شرائط ناگواری ایجاد می‌شود که در اغلب عرصه‌ها به خصوص اقتصاد شاهد آن هستیم.

از آنجا که اقتصاد دامنه فراگیر دارد، از همان ابتدای انقلاب، اقتصاد میدان علنی جنگ استکبار علیه مردم‌مان قرار گرفت و دشمنان رسماً اعلام کردند که از اهداف اصلی‌شان در نبرد و تحریم مطلق اقتصادی، دامن زدن به نارضایی مردم و بروز اعتراضات و اغتشاشات داخلی است، که در دولت آقای روحانی، این اعتراضات را به‌صورت سازماندهی شده، به اغتشاش تبدیل می‌کردند و در همین راستا، آنچنان توطئه خود را پیش بردند که بسیاری از کارخانجات و واحد‌های تولیدی به تعطیلی کشیده شد و خیل عظیم بیکاران، به صف معترضان هدایت شدند.

افتخار به نساختن مسکن برای مردم!
وزیر دولت یازدهم و دوازدهم افتخار می‌کرد که در طول دو دوره ۴ ساله، حتی یک مسکن نساخت تا مشکل مسکن برای خانواده‌ها به یک بحران، تبدیل شود.

وزیر نفت آن دولت، پالایشگاه سازی جهت تامین نیازهای داخلی را «کثافت کاری» می‌دانست تا کشور دست نیاز به‌سوی واردات فرآورده‌های نفتی کشورها دراز کند و آن‌ها هم بدلیل تحریم به چند برابر بازار جهانی به ما بنزین و...، بفروشند.

آن دولت در تدبیر اقتصادی چنان بی‌تفاوت و غلط عمل کرد که کارخانجات و واحدهای تولیدی یکی پس از دیگری تعطیل شده که با تعطیلی بیش از 8 هزار واحد و بیکاری ده‌ها هزار شاغل و مولد، چالش اقتصادی توانست چالش‌های اجتماعی را نیز بوجود آورد.

بدهی‌های نجومی دولت آقای روحانی به بانک مرکزی، صندوق بازنشستگان تامین اجتماعی، کسری بودجه سرسام‌آور، سررسید بدهی‌های خارجی، سررسید اوراق بهادار، افزایش حقوق دانشگاهیان و اعضای هیئت علمی در ماه‌های پایانی عمر دولت و...، کشور را با بحران بهم‌ریختگی اوضاع مواجه ساخته بود.

در هر صورت، کشور در ورطه‌ای قرار گرفته بود که صاحب نظران جهانی، ایران را در آستانه ورشکستگی کامل ذکر می‌کردند تا اینکه مردم با عدول از دولت اصلاح طلب قبلی، در انتخابات به آقای رئیسی رأی دادند تا در برنامه‌های او، اقتصاد و معیشت در اولویت نخست قرار گیرد، اما این بدان معنا نبود که اولویت‌های بعدی به خصوص در حوزه فرهنگ مورد کم توجهی قرار گیرد.

"دولت تراز"، که کار را به دولت بعد سپرد
با تمجید از تلاش‌های شبانه‌روزی دولت شهید آیت‌الله رئیسی در حل و تعدیل بسیاری از مشکلات و بحران‌ها، که جای کار فراوانی دارد و باید سال‌ها این تلاش توسط دولت‌های بعدی را استمرار داد تا کشور به وضع رضایت‌بخشی در حوزه اقتصاد برسد، باید به این نکته نیز اشاره کرد که در سایر بخش‌ها بویژه در عرصه فرهنگی، کار چندانی انجام نشده و کاستی‌های فراوانی وجود دارد که اگر هر روز در پرداختن عملی به آن‌ها تاخیر بیافتد، خسارات جبران‌ناپذیری به کشور وارد می‌آید که قابل قیاس با حوزه اقتصاد نیست.

تقدیر این بود که آیت‌الله دکتر رئیسی آنگونه به درجه رفیع شهادت نائل آید و ان‌شاءالله راه نیمه کاره او را دولت دکتر پزشکیان ادامه دهد و به سرانجام مقصود برساند، که این، مورد انتظار رهبر معظم انقلاب و عموم مردم ایران است؛ از اقدامات جدی شخص شهید رئیسی، سفرهای استانی و رفتن به میان مردم و زندگی با مردم در متن دردها و دل‌گویه‌های آن‌ها بود، همان خصوصیتی را که رهبر معظم انقلاب به دکتر پزشکیان توصیه اکید فرمود و تصریح داشتند که نباید از برچسب‌هایی همچون "حرکت پوپولیستی" خوف داشت.

فرهنگ، رنجور از برخوردهای فانتزی
اینکه گفته می‌شود کار فرهنگی از اولویت‌های کشور است و همچنان مورد تاکید مقام معظم رهبری قرار دارد، بدین معنی است که به پیوست همه اقدامات و پروژه‌های قابل اجراء در کشور باید بخش فرهنگ در زوایای پروژه‌ها دیده شود و نظارت گردد تا به آن پیوست عمل شود.
وقتی از اقدامات فرهنگی سخن به میان می‌آید، باید به رسانه‌ها در نشر مطالب، عکس‌ها و فیلم‌ها و کلیپ‌ها در فضای واقعی و مجازی و بویژه در بخش پخش فیلم‌ها و سریال‌های خارجی و جلوه‌گری‌های جنسی زنان و دختران و...، توجه جدی کرد.

امروزه در کنار کارها و تولیدات خوب و پرتعداد صداوسیما و لزوم تقویت تولیدات فاخر و ارزشی آن، نمی‌توان از کنار زیان‌های پخش فیلم‌ها و سریال‌های خارجی، که در اغلب و اکثرشان از جاذبه‌های جنسی استفاده می‌کنند، بی‌تفاوت گذشت و این رسانه تاثیرگزار در باورها و گرایش‌ها را متذکر نشد که باید بسرعت به اصلاح این نواقص اهتمام بورزند، تا رضایت مردم و نظام اسلامی و شهداء را بدست آورند.

آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی
در کشورمان دستگاه‌های فرهنگی متعددند ولی هیچ‌یکشان مسئولیت امور فرهنگی را بر عهده نمی‌گیرند؛اگر فرهنگ را به زنجیره‌ای بهم پیوسته از آداب و سنن و داشته‌های اعتقادی و رفتارهای برآمده از ارزش‌های یک ملت بدانیم، دستگاه‌های فرهنگی نیز باید بمانند حلقات زنجیره، عهده‌دار مسئولیت در حیطه وظائف خود و کامل کننده حلقه‌های دیگر این زنجیره باشند، اما در حال حاضر چنین نیست.

بدون تردید، نتیجه هم‌افزایی این دستگاه‌ها باید یک محصولی قابل قبول و مورد نیاز جامعه باشد، یعنی تربیت انسان‌هایی وارسته و با تقوا، هرچند موضوع خانواده و همسالان و جامعه بویژه فضای مجازی از عناصر تاثیرگزار تربیتی هستند و مورد استمساک دستگاه‌های فرهنگی که بیشتر در فرافکنی از تاثیر واقعی این عناصر سخن به میان می‌آورند که باید تا حدی نیز به آن‌ها حق داد.

طبیعی است که مدیریت بر فرآیند فعالیت دستگاه‌های متعدد دولتی و حتی غیر دولتی، بعهده دولت است که باید با در دست داشتن نقشه راه، از توش و توان هر یک از فعالان حوزه فرهنگ در رسیدن به نقطه هدف استفاده کند و در بازه‌های زمانی به ارزیابی نتائج این فعالیت‌ها بپردازد که واقعاً باید اعتراف کرد که این روند در حال حاضر بدون متولی است و باید گفت که فرهنگ به حال خود رها شده و به‌عبارتی، ول و رهاست و دولت‌ها این بخش محوری و حیاتی را به امان خدا سپرده‌اند.

دولت‌ها معمولاً در بیان آمار جهت اثبات توجه‌شان به فرهنگ، از اعتبار تخصیصی به این دستگاه‌های پرشمار فرهنگی یاد می‌کنند که باید در توصیف آن گفت که آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی!.

محمداسماعیل امام‌زاده

انتهای خبر/