سلامی نه از سر مزد، که از عمق وجود

به گزارش بلاغ؛ با کربلائی‌حسن از بچگی هم‌محله بودیم و حالا هم در دانشگاه، توی یک رشته درس می‌خواندیم. نوجوان که بود با پدربزرگش رفته بود کربلا و از همان وقت، صداش می‌کردند کربلائی‌حسن. خودش اصرار داشت کربلائی صدایش کنیم، حتی توی دانشگاه. سال اول بعد از امتحانات ترم زمستانی، آمده بودیم ولایت که چند روزی هوا عوض کنیم. فردای آمدنمان، عصری رفتیم کنار دریا تا به قول کربلائی‌‌حسن روحمان را بسازیم. هوا سرد بود و باران نم‌نم می‌بارید. چتری در کار نبود. تصمیم داشتیم دو کیلومتر بالاتر، کنار رودخانه، خودمان را به کلبۀ صیادها برسانیم که متروکه و بلااستفاده مانده بود. نیم ساعتی می‌شد که هر دو ساکت بودیم. فقط راه می‌رفتیم و به دریا و دُور و برمان نگاه می‌کردیم. یکی دو بار برای اینکه قفل زبانش را باز کنم، خودم را به ندانستن زدم و دربارۀ موضوعی بدیهی و روشن، چیزی ازش پرسیدم. ولی دستم را خواند و با تکان دادن سر، جوابم را داد؛ بله یا خیر! و باز هم سکوت. در واقع این سکوت را کربلائی‌حسن به من سرایت داده بود، وگرنه من اهل بگو و بخند و آدم شلوغی بودم، درست برخلاف من کربلائی، جوان تودار و کم‌حرفی بود. وقتی دستش به کاری بند نبود، یا مشغول فکرکردن می‌شد و یا ذکر می‌گفت. البته ذکرها را توی دلش می‌گفت. از لبهای به هم چسبیده و حالت صورت و خصوصا چشمهایش می‌فهمیدم دارد فکر می‌کند یا مشغول ذکر است. گاهی که از ذکرش می‌پرسیدم، چیزی بروز نمی‌داد. اصرار که می‌کردم، می‌گفت: «جمعه‌ها روز صلواته». یک بار که بعد از نماز ظهر و عصر، کلاس داشتیم و تازه از مسجد دانشگاه آمده بودیم بیرون، دیدم مشغول ذکر است. وقتی پرسیدم، گفت: «می‌گن بعد از نماز عصر، استغفر الله خوبه، هفتاد بار». حالا هم کنار دریا، با نم‌نم باران و موجهای تماشایی و پرواز کاکایی‌ها و آبچلیک‌های سفید و خاکستری و با سلیم‌های پادرازی که دنبال خرچنگها کرده بودند و این ور و آن ور می‌دویدند، همه چیز برای کربلائی‌حسن جور شده بود، تا توی افکار یا ذکرهای خودش غرق شود. نگاهش به افق دریای متلاطم بود؛ جایی که طاق گنبدی آسمان به زمین می‌رسد و به دریا وصل می‌شود. با اینکه دو تا لبش را روی هم کیپ کرده بود، اما گاهی که مجبور می‌شد نفس تازه کند، از دستش در می‌رفت و حرف یا کلمۀ نامشخصی از لبش می‌جست بیرون، ولی فوری خودش را جمع و جور می‌کرد.