علی(ع)، قربانی جهل، جمود و قساوت

به گزارش بلاغ؛ نگاهی گذرا به این ماجرا بر این حقیقت صحه می گذارد که قاتل امیرمومنان تنها یک شخص و یک نگاه و یک تفکر نبود بلکه مجموعه ای از کژی ها، قبایح و رذیلت ها، حق کشی ها و ظلم ها وستم ها و... دست به دست هم داد و عالم هستی را داغدار و محروم از وجود بس ارجمند و بزرگوار و بی بدیلی کرد که بعد از وجود مبارک حضرت ختمی مرتبت، همتایی نداشت.

اول آن گاه که پس از رحلت پیامبر نه به حدیث «دار» و «منزلت» و... ابلاغ آن امر الهی در غدیر خم عمل کردند و نگذاشتند مهار خلافت و امامت در دست صاحب اصلی و وصی و جانشین واقعی پیامبر (ص) قرار گیرد.

دوم آن که پس از 25 سال در خانه نشاندن امیرمومنان علی بن ابیطالب همو که «نام» و لقب مبارکش توسط خداوند حکیم تعیین شده بود به سراغش رفتند هنوز مولا چند گاهی از خلافت و امامتش نگذشته بود عده ای تهمت بزرگ و نابخشودنی مشارکت در قتل خلیفه سوم را به او زدند، وای از این اتهام و وای بر اتهام زنندگان بر مولای متقیان که در تمام عمرش نه تنها حرامی مرتکب نشد بلکه بر حلال خداوند نیز فقط به قدر اقل دست یازید و به مکروهی نیز حتی نزدیک نشد آن وقت این چنین انسانی را که وجودش قله فضیلت ها و کرامت ها و زهد و تقوا و ایمان الهی است چه کسی می تواند به مشارکت در قتل متهم کند مگر کسانی که ...

سوم، آنان که در مقابل امیرمومنان صف جنگ آراستند بی آن که حرمت ولی و حجت خدا، جانشین رسول ا... یا حتی «خلیفه چهارم»! را نگاه دارند و چه ظلمی بالاتر از این و چه گناهی سنگین تر از این که «ناکثین» و «قاسطین» و «مارقین» که به نوعی هریک از دل دیگری بیرون آمدند نه تنها بر دلایل روشن امیرمومنان برای کنار گذاشتن جنگ و جلوگیری از خون ریزی گوش بستند بلکه حتی به سخنان تمنا گونه مولا برای جلوگیری از جنگ وقعی ننهادند.
چهارم آنانی که علاوه بر حدیث «دار» و «منزلت» و ابلاغ آن امر الهی در غدیر خم مبنی بر ولایت امیرمومنان، تمامی آیات قرآن ازجمله، آیه ولایت، آیه یطعمون طعام، آیه مباهله که علی(ع) را جان پیامبر می خواند و... را نادیده گرفتند و آن همه حدیث و سفارش و توصیه پیامبر عظیم الشأن اسلام را درباره قدر و منزلت و شأن علی بن ابیطالب نیز به هیچ انگاشتند، چرا که مگر نه این است که پیامبر فرمود، من شهر علمم و علی باب آن، مگر حضرت ختمی مرتبت نفرمود من و علی پدر امتیم، مگر پیامبر نفرمود من کنت مولاه فهذا علی مولاه و مگر پیامبر نفرمود ضربت علی در یوم خندق افضل تر از عبادت جن و انس است تا روز قیامت و مگر خداوند علی اعلی در شب معراج با حضرت مصطفی با صوت علی بن ابیطالب سخن نکرد و فرمود ای حبیب من چون به قلب تو نگریستم، دیدم کسی نزد تو از علی(ع) محبوب تر نیست و همین بهانه حضرت جل و اعلا بود برای سخن گفتن با حبیبش با صوت ولی اش.

و مگر نه این که امیرمومنان ، جان فدای همیشگی پیامبر اکرم بود چه در «لیلۀ المبیت» چه در جنگ احد که همه فرار کردند و تنها اسدا... الغالب این مرید واقعی حضرت مصطفی، جان خود را سپر جان حبیب خدا کرد و مگر نه این که در جریان عقد اخوت، پیامبر بزرگوار اسلام علی(ع) را به برادری برگزید.

و مگر نه این که مولا شوی زهرای اطهر است و پدر «حسنین» و «زینبین» و مگر نه این که حضرتش «ساقی کوثر» است و قسیم نار و جنت و مگر نه این است که بر سردر خانه های بهشت نام علی(ع) حک شده و صدای کوبه درهای خانه های بهشت به ندای «یاعلی» نجوا می کنند و مگر نه این که مولا ازهد، اتقی، اعلم، اعدل، اشجع و افصح است و بر ستیغ و قله ایمان و علم عدالت و تمامی فضایل جای دارد آن چنان که خود می فرماید اگر همه پرده ها کنار رود ذره ای بر ایمان علی اضافه نمی شود و مگر نه این که مولا پدر یتیمان است و در عین تجسم شجاعت در اوج عاطفه قرار دارد و در عین این که در قله علم و دانش و ایمان و معرفت است حقیقتا خود را مرید بلکه «عبد» حضرت مصطفی در قول و فعل می داند آن چنان که می گوید من بنده ای از بندگان محمد(ص) هستم. آری از امیرمومنان، خام قلم و بی بضاعتی چون نگارنده چه می تواند بنویسد، مگر آن که بگوید و بنویسد و تکرار کند فرمایش حضرت رسول ختمی مرتبت را و زینت دهد نوشته اش را به این فرمایش حبیب خدا که ذکر علی عبادت است و در آخر مقال بنویسد که با آن چه گفته آمد و نوشته شد آیا قله فضایل و کرامت های انسانی توسط یک فرد و یک شمشیر به خون نشست یا ...
کورش شجاعی