به گزارش بلاغ، یادداشت زیر توسط یکی از خوانندگان سایت ارسال شده و به رسم امانت این مجموعه خبری بدون کمترین دخل و تصرف و فقط به تصحیح و ویراستاری خبری ادبی این یادداشت پرداخته است که خواندن آن خالی از لطف نیست.
بسمه تعالی
این روزها همه جهان به یک درد مشترک مبتلا شدهاند که از لحظه ورودش به هر نقطهای، نظم آن نقطه را بر هم زده است.
با ورود ناگهانی ویروس کووید ۱۹ به جهان و ایران همه چیز شکل جدیدی به خود گرفت، تمام معادلات و برنامهریزیها از بین رفت و چیزی نمانده که تحت تاثیر این ویروس قرار نگرفته باشد، از زندگیهای شخصی هر فرد گرفته تا زندگی اجتماعی یک ملت، تمام مراکز و سازمانها تحت تاثیر این ویروس تغییراتی را در شیوههای اجرایی داشتهاند.
مراکز آموزشی و دانشگاهها از اولین مواردی بودند که به شدت تحت تاثیر کرونا نظمشان از میان رفت و شکل جدیدی به خود گرفتند، اگرچه گفته بودند همه چیز از شنبه در ایران روال عادی به خود میگیرد (که معلوم نیست دقیقا کدام شنبه مدنظرشان بوده) اما بر همگان واضح بود که چنین چیزی ممکن نیست.
در تمام این چندماه از معلمین و مدرسین که مسئولیتپذیر بودند و وظایف خود را در شرایط سخت بهطور کامل انجام دادند، سخن گفته شد و به نحوی از آنها تقدیر صورت گرفت اما اینبار میخواهیم از کسانی بگوییم که گویی مسئولیت و جایگاه خود را ندانسته، اولین و مهمترین وظیفه آنها که ایجاد آرامش و کاهش التهاب دانشجو بوده را انجام ندادند.
ابتدای امر همه چیز عجیب و گنگ بود تا زمانی که اعلام شد برای این نیمسال، آموزش باید بهصورت از راه دور و مجازی باشد، شیوهای که شاید کمتر دانشگاهی در ایران پتانسیل و ظرفیت آن را دارا بود و یا حداقل آمادگی لازم برای ابعاد وسیعتر مهیا نبود.
در همین حوالی دانشگاه صنعتی نوشیروانی، یکی از همین دانشگاههای کشور است که چنین توان ظرفیتی را پیش از کرونا نداشت و مدت زمانی طول کشید تا آمادگیها و زمینههای لازم را جهت ایجاد این ظرفیت و سامانه یادگیری الکترونیکی فراهم سازد.
دانشگاه نوشیروانی اگرچه یک اسم دهان پر کن است و از بیرون سبب افتخار اما برای درک واقعیتِ باید درون آن شد تا بفهمیم دارای چه کمبودهایی است و چه بر دانشجویان و اساتید آن میگذرد.
دانشگاهی که همواره پُزِ رتبه بندیهای کشوری و جهانیاش را (که البته در اینکه بر چه اساس، ملاک و معیاری است باید تامل کرد) میدهد در حالیکه خودشان هم به آن چندان باور ندارند و جدیاش نمیگیرند، حتی توان برقراری برخی از کلاسهای مجازی (نه حتی آنلاین) را بهصورت منظم و با برنامهریزی دقیق نداشت و این مسئله اضطرابها را برای دانشجویان در این برهه حساس و متشنج، دو چندان کرد.
در کنار عدم برنامهریزی دقیق، مسئلهای که دانشجویان این دانشگاه در نیمسالی که گذشت با آن دست وپنجه نرم کردند کیفیت پایین تدریس برخی از اساتید بود البته نویسنده واقف است که اساسا انتظار نمیرفت آموزشهای مجازی دروس، به کیفیت تدریس حضوری باشد و چنین قیاسی ممکن نیست.
طبیعتا اساتید هم تحت تاثیر شرایط موجود فشار زیادی را متحمل شدند اما سطح تدریس این نیمسال، سطح قابل قبولی نبود البته که منکر زحمات و تلاش بیوقفه اساتید مسئولیتپذیر این دانشگاه نمیشویم اما دیده شد برخی از اساتید کار خودشان را راحت کردند و با ارجاع دانشجو به سایتهای مختلف، روخوانی از کتاب و جزوه باری دیگر بر دوش دانشجو گذاشتند.
برخی حتی راحتتر از این، تا چند هفته قبل از امتحان حتی سری به دانشجویان نزده و هفته آخر مطالب درسی را بارگزاری کردهاند و نهایت از دانشجویان انتظار نتایج بهتری را داشتند چرا که گمان میکردند دانشجو در خانه لم داده و با خیال راحت (!) آموزشها را پیگیری میکند و فرصت بیشتری برای تکرار، تمرین و مطالعه دارد فارغ از اینکه دانشجو در کنار خانواده و درون خانه به دلیل این ویروس، فشار عصبی و نگرانیهای زیادی را تحمل میکند اما اکثر اساتید بدون در نظر گرفتن جنبههای مختلف، هردفعه یک بار جدید بر دوش دانشجو قرار میدادند، از تغییر شیوه تدریس، ارزیابی و برگزاری کلاس گرفته، تا پیگیری و تدریس دروس در هر زمان دلخواه خودشان!
حال جالب است که گفتهاند با دانشجویانی که تقلب کردهاند برخورد شده و به کمیته انضباطی معرفی میشوند، صحیح و قابل قبول است اما کاش قبل از اینها کمیتهای برای اساتیدشان تشکیل میدادند و برخی از آنها را به دلیل کیفیت پایین تدریسشان به این کمیته فرا میخواندند و مورد مواخذه قرار میدادند، با ایجاد چنین شرایطی میتوانند دانشجویان متقلب را مورد بازخواست قرار دهند!
به گمانم قبل از مسائل آموزشی و تدریس اساتید محترم، بهتر بود کنترل و مدیریت در شرایط حساس و بحرانی را بلد باشند و به کار بگیرند که این مهم بر عهده دانشگاه است و ورای این موضوع نداشتن سیستم ارزشیابی درست برای عملکرد آموزشی اساتید امروز بلایی برای برخی از دانشجویان شده که باید به آن توجه ویژه کرد.
یک استاد قبل از هر چیز در چنین اوضاعی باید بتواند بحران را مدیریت کند تا کمترین فشار به دانشجو وارد شود البته در جامعهای که خیلی از مسئولین رده بالایش هم مدیریت بحران نمیدانند، این انتظار زیادی است!
تمام طول برگزاری یک خط در میان کلاس مجازی، در کنار تمام نگرانیها، درگیریهای اساتید و دانشجویان، یک سوال در ذهن همه بود و آن اینکه امتحانات پایانی قرار است چطور برگزار شود؟
سوالی که بسیار دیر به آن پاسخ گفته شد و همین موجب شد که مجددا زمینه و آمادگی کافی برای برگزاری امتحانات آنلاین وجود نداشته باشد البته انتظار میرفت مسئولین دانشگاهی پیش از اینها چنین احتمالی را میدادند و خود را آماده میساختند.
بهدنبال این خبر، مجددا تغییراتی در دقیقه نود برای دانشجویان به وجود آمد، برخی از اساتید به علت عدم اعتماد به دانشجویان و برای برقراری عدالت، سوالها را در دستههای مختلف طرح کردند، برخی از آنها تغییراتی در شیوه طرح سوال و بعضا بالاتر از سطح مطالب تدریس شده ایجاد کردند البته برخی هم بودند که به دانشجویان اعتماد کرده و تغییری در شیوه برگزاری امتحان ایجاد نکردند که شایسته تقدیرند.
خود برگزاری آزمونهای آنلاین دردسر و دغدغه دیگری برای دانشجویان بود اگرچه پیش از آزمون اصلی، بارها آزمونهای آزمایشی برگزار شد تا دانشجویان و اساتید با چند و چون کار آشنا شوند و هم عملکرد سامانه مورد ارزیابی قرار بگیرد اما مسئولین و اساتید مجددا با بیاعتمادی به دانشجو، محدودیتهایی از قبیل محدودیت زمانی ایجاد کردند زمانی که کفاف هم پاسخگویی و هم بارگزاری پاسخنامه را نمیداد چرا که دانشجو نگرانی جدیدی از جهت زمان بارگزاری و مهلت داشته و هم اینکه اساتید محترم هر کدام پاسخنامه را با فرمت مدنظر خودشان میخواستند!
بهطور کلی مدیریت امتحان و برگزاری آزمون کاملا بر عهده دانشجویان بوده و در این میان حتی عوامل محیطی مثل پایین بودن سرعت اینترنت یا حتی عدم دسترسی به آن برای برخی از دانشجویان و سایر موارد سختافزاری و معنوی از بعد شرایط محیطی و روانی لحاظ نشده بود.
این بیمسئولیتی و عدم درک ظاهرا عمیقتر از سطح اساتید است و در مسئولین رده بالاتر دانشگاهی کشور رخنه کرده و نشانهاش را میتوانیم در تصمیمگیریهایشان در بحبوحه کرونا ببینیم.
دانشجویان شبانه، در حالی موظف به پرداخت کامل شهریه برای کلاسهایی شدند که ابداً در حد کلاسهای حضوری که هیچ، حتی در حد کلاسهای مجازی هم نبودند.
این هزینه غیر از هزینه تدریس شامل هزینههای بیمه، خوابگاه و امکانات دیگر هم بود که عملاً به دلیل عدم حضور دانشجو در دانشگاه هیچ بهحساب میآمد، در واقع مجبور به پرداخت پول برای "هیچ" شدند و در ازای هزینه پرداختی چند ویدیو و فایل جزوه نصیبشان شد (و نه یادگیری موثر) که در سایتهای مختلف بخشی از آن بهراحتی و بهطور رایگان قابل دسترسی است.
اگر قرار بود دانشجو خودش با دیدن چند فیلم همراه با توضیحات بیسر و ته، دروس تخصصی را (بهخصوص در رشتههای صنعتی و عملی) درک کند دیگر نیاز به رفتن به دانشگاه نبود!.
مسئولین و اساتید باید قبل از هر چیز معنای حقیقی کلاس مجازی و آنلاین را درک کنند.
هزینهای که دانشجویان شبانه بهطور کامل پرداخت کردند، برای زمانی بود که کلاسها در تعداد مشخص و برای کیفیت مشخص بود، نه حالا که اساتید محترم هر زمان که عشقشان کشید فایلی بفرستند و تمام!
این هزینه مثال بارز پول زور بود که در فضای بحرانی و ملتهب که شرایط اقتصادی خانوادهها را هم تحت تاثیر قرار داده از این دانشجویان گرفته شد!
از این مورد بدتر هم، پرداخت هزینه خوابگاههای دانشگاهی بود!
خوابگاههایی که در این نیمسال حضور دانشجو به خود ندید! و بار دیگر دانشجویان برای چیزی که از آن حتی ذرهای بهره نبردند هزینه پرداخت کردند!
اینترنت دانشجویی هم که فقط در حد خبر بود و در عمل آن کیفیت لازم برای استفاده همگان را نداشت، مسئولان تیتر وار از کنار آن گذشتند و عملا کمترین خبری از آن بود و در این میان دانشجو برای دانلود مطالب درسی و ویدیوهای آموزشی باید هزینه اینترنت را هم اضافه میکرد.
البته امید آن میرود با توجه به شرایط پیش آمده برگشت منابع مالی داده شده از سوی دانشجویان به دانشگاه که مورد استفاده قرار نگرفته و این خدمات به آنها ارائه نشده در ترم پیش رو محقق شود تا این اجحاف به برخی از دانشجویان برطرف شود.
اندکی پرسو جو و دقتنظر کافیست تا دریابیم که مسئولین و برخی از اساتید دانشگاهی، بهطور ویژه دانشگاه مدنظر (دانشگاه صنعتی نوشیروانی) خواسته یا ناخواسته بهجای ایجاد آرامش و کاهش استرس دانشجویان، در این چندماه وضعیت را برای آنها و خانوادهشان ملتهبتر کردند.
بینظمیها، عدم هماهنگی و برنامهریزی قابل چشم پوشی نیست و مجموعه این موارد نیمسال گذشته را برخلاف تصور مسئولین و اساتید به یکی از سختترین نیمسالهای تحصیلی تبدیل کرد به نحوی که حالا احتمال مجازی بودن نیمسال بعدی مثل یک کابوس برای دانشجویان شده و هنوز از این نیمسال رهایی نیافته باید نگران آن باشند، نگرانی از این بابت که این بینظمیها و بعضا بیمسئولیتیها در ترم آینده هم تداوم داشته باشد.
این ترم با تمام سختیها، بالا و پایینهایش گذشت.
این بینظمیها ممکن است در هر دانشگاه دیگر ایران هم بوده باشد، شاید بتوانیم علت برخی از بیبرنامگیها را عدم تجربه مسئولین و اساتید و دانشجویان دانست و با این توجیه از آن عبور کرد البته این عبور، شایسته دانشگاهی که همه آن را درجه یک میدانند نیست اما بهطور قطع تداوم آن دیگر توجیهی نخواهد داشت.
بهتر است مسئولین محترم و اساتید گرانقدر از همین حالا به فکر برنامهریزی دقیق، ایجاد ساختار و چارچوب اصولی و تلاش مضاعف برای بالا بردن سطح کیفیت کلاسهای آنلاین و تدریس داشته باشند تا دیگر شاهد چنین حجم نگرانی از جانب دانشجویان نباشیم و آنها بتوانند آسوده خاطر بهمطالعه بپردازند.
تذکرات:
– با توجه به تحقیقات میدانی، سوال از برخی منابع آگاه و نوع نگارش مطلب که نشان از دانشجو بودن نویسنده در همین دانشگاه دارد بهواقع تبلیغات گسترده در زمینه رتبههای ممتاز کسب شده این دانشگاه در سالهای گذشته و سال جاری که واکنشهایی را نیز در پی داشت این شبهه را ایجاد میکند که آیا تبلیغات بر واقعیت پیشی گرفته و یا سیستم راستی آزمایی عملکردی در رتبهبندی دانشگاهها باید تغییرات قابل ملموسی به خود ببیند.
-برخی از مطالب منتشره جای تامل دارد که اگر امیدواریم مسئولان دانشگاه به آن آگاه نبوده و این یادداشت را فرصتی برای خدمت بیشتر به دانشجویان و جامعه دانسته، در جهت حل مشکلات تلاش بیشتر نمایند و اگر آگاهانه و به بهانههایی مانند تجربههای تازه از این مشکلات بگذرند بدانند که خیانت کرده و مطمئناً باریتعالی در این دنیا و آخرت جزای آن را خواهد داد (البته زحمات برخی مسئولان، کارکنان و پرسنل حتی در این شرایط کرونایی واقعاً جای تقدیر دارد که تنها میتوان اظهار کرد اجرکم عندالله).
– در پایان با یادآوری این نکته که رهبر معظم انقلاب تاکید جدی بر آن داشته اند که مطالبه گر باشید و ذکر این مهم که دانستن پاسخ مطالب مندرج در این یادداشت حق مسلم مردم، دانشجویان، اهالی دانشگاه فوق و دیگر مسئولان بالادستی است و نشاندهنده عزم و اراده جدی در شفافیت و پاسخگو بودن مسئولان این مرکز عالی آموزشی شهرستان بابل خواهد داشت و برابر قانون مطبوعات منتظر ارسال پاسخ رسمی از سوی این دانشگاه هستیم تا ضمن انتشار آن به وظیفه رسانهای خود عمل کرده باشیم و قضاوت را به خوانندگان مطلب میسپاریم.
انتهای پیام/