تاریخ انتشاريکشنبه ۱۹ آبان ۱۳۹۸ - ۲۳:۲۸
کد مطلب : ۴۰۶۵۰۵
سهم 18 پروژه ملی از 26 پروژه در استان مازندران برای آمل نشان از موقعیت و اهمیت این شهر و نقش بسزای آن در توسعه کشور دارد؛ اما متاسفانه دست اندازهای بودجه‌ای و قطره چکانی، پروژه ها را با انتظار طعم افتتاحیه در نا کجاآباد رها می‌کند.
۰
plusresetminus
سمفونی مردگان در پروژه های ناتمام آمل
به گزارش بلاغ، در ادبیات سیاسی، مناطق توسعه یافته را شمال می گویند، اگر سرمایه های طبیعی این خطه همیشه سبز را درنظر بگیریم باید اعتراف کنیم که سرزمین مادری مان از مناطق توسعه یافته کشور و حتی جهان محسوب می شود.


سرسبزی که با کوه و دریا هم آغوشی می کند و هیچ جاذبه و ثروتی را برای مردمانش دریغ نکرده است، از جذابیت های جهانگردی تا محصولاتی که طلا درو می کنند، گنجینه هایی هستند که به دست مان رسیده تا از آن نهایت استفاده را ببریم؛ اما وجود پروژه های نیمه تمام بر پیشانی استان مازندران آن را قربانی وعده‌های انجام نشده کرده است.

 صدای کلنگ هایی که زده می شود و در انتظار ربان پیر می شوند، مردمانی که شادی افتتاح یک پروژه برایشان به آینه دق تبدیل می‌شود، پروژه هایی که بعد از کلنگ زنی از حیض انتفاع خارج و از هر هدفی که در زمان اجرا برایشان ترسیم شده دور می‌مانند.

وجود بروکراسی‌های گسترده از مصوب کردن بودجه تا تزریق پول، شهر را میراث دار پروژه‌های ناتمام کرده است، پروژه های راکد که روزی برای رفع مشکلات به اجرا درآمده بودند خود به چالشی بزرگ تبدیل شدند و هزینه‌های اضافی از جهت فرسایش و نگهداری بر دوش دولت گذاشتند.

رد پای لنگ پروژه‌های به تاریخ پیوسته در آمل کم نیست، پروژه هایی که رنگ بهره برداری به خود ندیدند و همچنان مهر بی مهری بر آنها زده شده است؛ استادیوم های بی رمق، کمربندی های نا تمام، پل های زیرگذری که خاک می خورند، همه و همه وصله های ناجوری هستند که نمی گذارد شهر نفسی تازه کند.

آمل با بیش از 11 هزار ورزشکار باز هم باید تن زخمی استادیومی را یدک بکشد که در حال گذر به سن نوجوانی است، اما هیچ رنگ  و بویی از ورزش به خود ندیده، این زخم لاعلاج اگرچه نتوانست تا به امروز کمر همت ورزشکاران را بشکند، اما توانست استعداهای بی شماری را خفه و بسیاری را از امکانات محروم کند.

 به گفته بسیاری از کارشناسان اگر هم روزی امثال این پروژه‌های سن و سال رفته رویای ربان زدن‌شان به حقیقت بپیوندد باز هم نمی‌توانند تاثیر قابل توجهی داشته باشند؛ چرا که این پروژه‌ها بر طبق نیاز آن زمان و سال‌های بعد طراحی شدند، نه دهه‌های بعد؛ فی المثل باز شدن طلسم سالن ورزشی امت آباد و استارت مجدد آن را شاید بتوان نوید امید بخشی برای اهالی منطقه دانست، اما باید تمام سال های سکون آن، خسارت های به وجود آمده و کم شدن کارایی آن را نیز درنظر گرفت.

و یا پروژه‌هایی مانند میدان هزارسنگر که ماه‌هاست در گذر زمان در حال محو شدن است و این  در حالی است که پروژه‌ای همین شکل در قائم شهر همزمان شروع به کار کرد و اینک بخشی از آن تکمیل شده، اما ما هنوز اندر خم یک هیچ مانده ایم.

بیمارستان لاریجان که در هاله اختلافات مدفون شده، عقب نشینی منطقه امام رضا(ع)، پل های زیرگذری که پیگیری نشدند، چهاربانده شدن جاده های فریدونکنار، چمستان، سرخرود که حادثه های بیشمار هم نتوانست افتتاح آن را جلو بیاندازد.

سهم 18 پروژه ملی از 26 پروژه در استان مازندران برای آمل نشان از موقعیت و اهمیت این شهر و نقش بسزای آن در توسعه کشور دارد؛ اما متاسفانه دست اندازهای بودجه ای و قطره چکانی، پروژه ها را با انتظار طعم افتتاحیه در نا کجاآباد رها می کند.

سمانه قلی پور
 
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما