پدر شهید «عبدالرضا جباری» می‌گوید: خیلی بچه‌ی با محبتی بود و به همه‌ی اعضای خانواده علاقه‌مند بود. به خانواده کمک می‌کرد.

به گزارش خبرنگار فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «بلاغ»، شهید «عبدالرضا جباری» سوم فروردین۱۳۴۵، در شهرستان بهشهر به دنیا آمد. پدرش محمد رضا و مادرش سیده کبری نام داشت. تا پایان دوره ابتدایی درس خواند. ازدواج کرد و صاحب یک دختر شد. به عنوان سرباز سپاه در جبهه حضور یافت. بیست و سوم اسفندماه ۱۳۶۳، در هورالهویزه بر اثر جراحات وارده به بدن، شهید شد، مزار او در گلزار بهشت فاطمه سارو - بهشهر قرار دارد.

پدرشهید می‌گوید: آخرین باری که می‌خواست به جبهه برود برای مادرش و خانم اش در همین حیاط توی اتاق مقداری مرثیه خواند. لباس سیاهی تنش بود که خیلی بهش می‌آمد، گفت: مامان! من با همین لباس شهید می‌شوم، شهید مفقودالاثر می‌شوم و دیگر برگشتی ندرام. بعد مادرش گفت: پسر چرا این حرف‌ها را می‌زنی؟ گفت: خواب خودم را دیدم.

خیلی بچه‌ی با محبتی بود و به همه‌ اعضای خانواده علاقه‌مند بود. به خانواده کمک می‌کرد. اصلاً اهل دعوا نبود و خواهر و برادر‌ها اگر چیزی به او می‌گفتند آرام و مظلوم بود، بچه بود، اما رفتاری بزرگانه داشت. در کنار مدرسه و درس به چند تا گاوی که در خانه داشتیم رسیدگی می‌کرد و ۲۰ یا ۲۵ کیسه سبوس را تنهایی می‌آورد. همیشه به فامیل‌ها سر می‌زد، خیلی به ما احترام می‌گذاشت. رابطه‌اش با همسرش خیلی خوب بود و اصلاً کوچک‌ترین حرف به خانم‌اش نمی‌زد و همیشه به او احترام می‌کرد.

انتهای پیام/