قدرت‌نمایی آزادکاران جوان در روسیه ایران با 5 طلا، یک نقره و یک برنز قهرمان جهان شد

تیم ایران با کسب 5 مدال طلا، یک مدال نقره و یک مدال برنز و 178 امتیاز با اقتدار در کشور روسیه کاپ قهرمانی را از آن خود کرد. پس از تیم ایران تیم‌های روسیه و آمریکا با به ترتیب با 142 و 129 امتیاز دوم و سوم شدند.

کاوه:نتیجه این درخشش را در المپیک می‌بینیم
محسن کاوه، سرمربی تیم کشتی آزاد جوانان ایران، پس از قهرمانی این تیم در مسابقات جهانی روسیه در گفت‌وگو با سایت فدراسیون کشتی اظهار داشت: مسابقات خوبی را تجربه کردیم و از قبل هم پیش‌بینی ما این بود که بچه‌ها در این رقابت‌ها درخشش خوبی داشته باشند. مهم‌ترین هدف ما پشتوانه ‌سازی برای تیم ملی بزرگسالان بود، از قبل هم مشخص بود که طبق چرخه انتخابی، چند نفر از بچه‌های تیم جوانان می‌توانند در ترکیب تیم بزرگسالان به مسابقات جهانی نروژ اعزام شوند. فکر می‌کنم با مدال‌هایی که بچه‌ها کسب کردند، حضورشان را در مسابقات جهانی نروژ تثبیت کردند و خودشان را خوب نشان دادند و قدر این میدان را برای میدان‌های بزرگ‌تر دانستند.
وی با بیان اینکه استارت آمادگی این تیم را در آبان سال 99 و با دعوت از برخی جوانان به اردوی بزرگسالان زدیم، گفت: سرمایه‌گذاری فدراسیون کشتی روی جوانان است و وقتی این کشتی‌گیران در جام بین‌المللی اوکراین حضور پیدا کردند و برخی با شکست رو‌به‌رو شدند، انتقادهایی شد، اما باور داشتیم که باید روی جوانان سرمایه‌گذاری کنیم و دیدیم که کشتی‌گیران در میدان دوم و بزرگ‌تر جام یاشاردوغو تقریبا خودشان را ثابت و باور کردند و در جهانی روسیه نیز کار را به نحو شایسته‌ای تمام کردند. باید بار دیگر تأکید کنم که فدراسیون به جد از ابتدا دنبال میدان دادن به جوانان بوده و در رقابت‌های جهانی نروژ این هدف را خواهید دید. برنامه ما در این مورد بعد از آن هم ادامه دارد.‌

وی تصریح کرد: فارغ از اینکه در بخش تیمی قهرمان شدیم، بچه‌ها ثابت کردند که کشتی‌گیران خوبی هستند و البته این نتیجه و این عملکرد باید در آینده حتما بهتر شود.هر مسابقه‌ای فراز و نشیب دارد و الان که مسابقات تمام شده باید بگویم غیر از بچه‌هایی که مدال گرفتند، به نظر من قلی‌زادگان هم می‌توانست مدال بگیرد، حاجیلوئیان هم اگر خودباروی بیشتری داشت، می‌توانست جزو این بچه‌ها باشد. حتی عبادی علاوه‌بر قرعه سختی که داشت، از ناحیه پا دچار آسیب دیدگی شده بود و نتوانست مثل این بچه‌ها خوب تمرین کند و مقداری از نظر آمادگی در سطح پایین‌تری بود اما اگر او شرایط ایده آل را داشت، می‌توانست جزو مدال آوران تیم باشد.

مدیر تیم‌های ملی کشتی آزاد گفت: مطمئنا برای ساختن آینده و بهتر بودن نتایج مان در مسابقات پیش رو، باید حتما به این جوانان رجوع کنیم، این جوانان هستند که می‌توانند تیم بزرگسالان ما را تقویت کنند، فکر می‌کنم این بچه‌ها چنین پتانسیلی را دارند. اگر کاری که برای آینده و پشتوانه ‌سازی انجام می‌دهیم به خوبی و طبق برنامه جلو برود، می‌توانیم در المپیک نتیجه آن را ببینیم. البته بچه‌ها باید روح بزرگی داشته باشند و خیلی زود فکر نکنند که با یک مدال کارشان تمام شده، اما با روحیه‌ای که در چند نفر از آنها دیدم، می‌توانند آینده کشتی ما را تضمین کنند.

این قهرمانی را مصادره نکنید!
آزادکاران جوان و با آتیه کشتی ایران در روسیه و مقابل چشمان لالوویچ و مامیاشویلی، مقتدرانه و با نتیجه بی‌نظیر 5 طلا، یک نقره و یک برنز در 10 وزن بر سکوی نخست جهان ایستادند؛ هر چه المپیکی‌ها به کشتی‌گیران روس و آمریکا برای باخت»نه» نگفتند، جوانان برای المپیکی‌ها، مشق آمریکا کشی و روس‌کشی کردند تا با عملکردشان، خود و توانایی‌شان را اثبات کنند.

البته جوانان شایسته کشتی ایران هنوز جام قهرمانی را بالای سر نبرده بودند، اما در تهران استوری و پست‌های جهت‌دار با هدف مصادره این موفقیت آغاز شد؛ برخی‌ها این موفقیت را حاصل عملکرد فدراسیون قبلی دانستند، برخی آن را به فدراسیون فعلی نسبت دادند و عده‌ای نیز با قراردادن عکس‌های خود در کنار این قهرمانان، اینطور وانمود کردند که مدال‌های طلا، حاصل کار آنها در رده نوجوانان بوده است.

فدراسیون کشتی نیز که پیش از اعزام و حتی در زمان حضور تیم جوانان در روسیه، از محسن کاوه به عنوان مدیر فنی تیم یاد می‌کرد، پس از قهرمانی از وی به عنوان سرمربی تیم جوانان نام برد! هر چند مربیان سابق تیم ملی نوجوانان، فدراسیون قبلی، فدراسیون فعلی و کادر فعلی تیم ملی جوانان برای این کشتی‌گیران زحمت کشیده‌اند اما اگر قرار باشد این قهرمانی مقتدرانه در خاک روسیه را برای کسی سند زد، باید به نام مربیان سازنده و بی‌ادعای آنها نوشته شود.
در این میان باز هم مربیان سازنده مظلوم بودند؛ آنها که کشتی‌گیر می‌سازند و تحویل برخی دیگر می‌دهند اما نه در اعزام‌ها و اردوها جایی دارند و نه در موفقیت‌ها و پاداش‌های چندین میلیونی نامی از آنها برده می‌شود.

اتحادیه جهانی کشتی از دلاوری رحمان عموزاد نوشت، اما در ایران کسی نامی از حمیدرضا رضازاده که او را کشف کرده، پرورش داده و به کشتی جهان معرفی کرده است، نبرد. عرفان الهی طلای جهان گرفت اما نامی از یاسر طهماسبی کاشف و سازنده او برده نشد، محمد نخودی درخشید و بر طلا بوسه زد اما نامی از سعید احمدی کشتی‌گیر سابق و مربی امروز به میان نیامد، امیرحسین فیروزپور با جسارت به طلای جهان بوسه زد اما بهروز نیک نژاد که عمرش را پای کشتی گذاشته و چهره‌های زیادی به کشتی ایران و جهان معرفی کرده، اینبار هم دیده نشد. علی اکبرپور دلاورانه بر سکوی نخست سنگین وزن جهان ایستاد اما کسی قدردان زحمات پدر و مربی‌اش ابراهیم اکبرپور نشد.

این‌ها فقط نمونه‌هایی از ظلم در حق صاحبان اصلی ورزش اول ایران در مازندران به عنوان مهد کشتی جهان یا دیگر نقاط کشتی‌خیز ایران است؛ عده زیادی بی‌ادعا و در میان کمترین توجه زحمت می‌کشند اما دیده نمی‌شوند، پاداش نمی‌گیرند، جایی در اعزام‌ها و حتی اردوها ندارند اما در مقابل زجر و سختی‌شان به پای برخی نورچشمی‌ها نوشته می‌شود و بر سر مصادره افتخارآفرینی‌شان لحظه‌ای درنگ نمی‌کنند!