به گزارش
بلاغ، رسانهها نقش مهمی در هر کشوری دارند و هر کشوری که رسانه قویتر داشته باشد قدرتمندتر و در همهی زمینههای، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی موفقتر است.
در هر رسانه خبرنگاران که در اصطلاح خوراک (محتوای) رسانهها را تأمین میکنند باید از نظر امنیت و ثبات شغلی و اقتصادی در رأس توجه مسیولان هر کشور باشند.
۱۷ مرداد روز خبرنگار که مزین شده به نام خبرنگار شهید محمود صارمی و یادآور رشادتهای این شهید والا مقام رسانه در جنگ افغانستان و طالبان، فرارسیده است و برخی از مسئولان استان و کشور در حال فراهم کردن شرایطی هستند تا بتوانند در این دوره همه گیری کرونا نشان دهند که هر سال یک روز به یاد خبرنگاران میافتند و قدردان زحمات شبانه روزی آنها هستند و در کنارشان عکس یادگاری میگیرند، که متآسفانه این قدردانیها هم شامل حال همهی خبرنگاران نمی شود.
خبرنگاران همیشه قبل از مسئولان در صحنهها حاضر هستند و در گرما و سرما، در حال سلامت و ناخوشی در نشستها و همایشها حاضر میشوند تا بتوانند به موقع و با دقت و سرعت اخبار و اطلاعات جامعه را به مردم اطلاع رسانی و آگاهی بخشی کنند.
خبرنگاران حلقه واسط میان مردم و مسئولان هستند تا بتوانند درخواستها و مشکلات مردمی را به گوش مسئولان برسانند و نتیجه مثبت آن را اطلاعرسانی کنند.
هر چند بعضی از مدیران و مسئولان چندان میانه خوبی با خبرنگاران ندارند و خبرنگارانی که بیشتر پیگیر مسایل و مشکلات مردم میشوند را افراد سمج و دست و پا گیر میدانند و از روابط عمومیها میخواهند در نشستها و همایشها از این خبرنگاران دعوت بعمل نیاورند.
متأسفانه برخی از مسئولان انتقاد منصفانه خبرنگاران را، که در واقع مانند یک تلنگر و یادآوری برای پیگری بیشتر و سریعتر مشکلات مردم است، را جبهه گیری خبرنگار علیه خودشان و همکارانشان می دانند.
خبرنگاران باید درآمد ثابت، بیمه و امنیت روحی و روانی داشته باشند تا بتوانند اطلاعات دقیق و صحیح را با سرعت بیشتر در اختیار مردم قرار داده و زمان بیشتری را برای پیگیری مشکلات جامعه اختصاص دهند.
متاسفانه، ۹۰ درصد خبرنگاران مازندران، در سالهای اخیر به نوعی مدیر مسئول شدند، هر چند این مدیران مسئول در گذشته سالها خبرنگار بودند و مشکلات آنها را با پوست و استخوان لمس کردهاند، اما به دلیل اینکه از سوی مسئولان کشور حمایت نمیشوند، حقوق به حق خبرنگاران را نادیده میگیرند.
به گفته بسیاری از مدیران مسئول رسانههای مازندران، مدیران مسئول خودشان بیمه رسانهای نیستند تا بخواهند خبرنگاران خود را بیمه کنند.
خبرنگارانی هستند، ۱۰ تا ۱۵ سال سابقه کار در رسانههای مختلف دارند و از این رسانه به رسانه دیگر می روند تا شاید وضعیت بهتری پیدا کنند.
تا قبل از شیوع ویروس کرونا، مسئولان به مناسبت روز خبرنگار جشنی برگزار می کردند که همزمان با پایان جشنواره مطبوعات و خبرگزاریها و پایگاههای خبری بوده که به دلیل طولانی شدن، خسته کننده بود و یک تعداد از خبرنگاران پیشکسوت که خود مدیر مسئول بودند را نماینده خبرنگاران انتخاب تا مشکلات خبرنگاران را در حضور مسئولان استان، استاندار، مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی ، مدیر عامل خانه مطبوعات ، رییس سازمان بسیج رسانه و به ویژه معاون مطبوعاتی وزارت ارشاد بیان کنند.
هر چند نماینده های خبرنگاران تلاش میکردند تا مشکلات و مطالبات خبرنگاران را با قاطعیت بیان کنند تا تاثیری در بهتر شدن شرایط خبرنگاران داشته باشد اما تا کنون تاثیر چندانی نداشت و بیشتر خبرنگاران که بهترین روز های جوانی و زندگیشان را در عرصه خبر و اطلاع رسانی صرف کردند بلا تکلیف و دست خالی مانده اند و هیچ کس به فکر حق و حقوق آنها نیست.
هدیه خبرنگاری که استاندار برای خبرنگاران در نظر می گیرد و سالانه ۲۰۰ هزار تومان است و افزایش چندانی هم نداشته در طول چند سال اخیر ، شامل حال تعداد کمی از خبرنگاران میشود که باز بیشتر به حساب مدیر مسئولان، واریز می شود.
به موقع وصول نشدن معوقات ادارات و دستگاه های اجرایی و نیز تهدید خبرنگاران بیمه شده که تعدادشان بسیار اندک است توسط مدیران مسیول برای حذف بیمه آنها از دیگر مشکلات خبرنگاران است.
مردم وقتی خبرنگاران را در خیابان و سر صحنه های خطرناک و پر از استرس می بینند پیش خودشان فکر می کنند حقوق خبرنگاران مانند سایر کارمندان است و یا حداقل حقوق اداره کار حقوق چند میلیونی می گیرند. در صورتی که حق الزحمه خبرنگاران که هر چند ماه به حسابشان واریز می شود با کسر مالیات به ۵۰۰ تا یک میلیون تومان هم حتی نمی رسد.
خبرنگاری شغلی است که عاشقان واقعی این حرفه در آن مانگار می شوند اما عشق یکطرفه کشنده است خیلی از شاغلین عاشق هستند اما هیچ شغلی درآمدش اینقدر ناچیز نیست. خبرنگاران به معنای واقعی صورت خود را با سیلی سرخ می کنند.
خبرنگاران به فریاد همه می رسند اما کسی به فکر آنها نیست و به فریاد دلشان نمی رسند.
خبرنگار تا زنده است باید زندگی کند و حقوقش رعایت شود وقتی جان از بدنش رفت کوچه ، خیابان و میدان به نامش کردن هیچ تاثیری به حال او و خانواده اش ندارد.
سکینه رضاییان