جنگ طبقاتی بریتانیا با کودکان

به گزارش بلاغ وقتی برای اولین بار در مورد فقر کودکان در انگلیس گزارشی تهیه می کردم، از دیدن چهره کودکانی که با آنها رو به رو می شدم به خصوص از دیدن چشم هایشان بهت زده می شدم. چشم های آنها فرق داشت: نگران و وحشت زده بود.
در سال 1975 در هاکنی از خانواده برانزدن فیلم می گرفتم. ایرنه مادر خانواده می گفت که به کودک دو ساله اش بشقابی ذرت برشته داده است: «او به من نمی گوید که گرسنه اش است، فقط ناله می کند. وقتی ناله می کند می فهمم که مشکلی وجود دارد.»
وقتی پرسیدم الان چقدر پول در خانه دارد در جواب گفت «پنج پنس.» ایرنه گفت که احتمالا مجبور می شود «به خاطر بچه» به روسپیگری روی بیاورد. شوهرش جیم راننده کامیونی که به دلیل بیماری قادر به کارکردن نبود هم کنارش نشسته بود. ظاهرشان جوری بود که انگار از اندوهی مشترک و خصوصی رنج می برند.
این کاری بود که فقر با آنها کرده بود. بنا به تجربه من آسیب های فقر شبیه لطمات جنگ است؛ می تواند تا آخر عمر طول بکشد، به عزیزان انسان تسری پیدا کند و به نسل بعد منتقل شود. فقر مانع از رشد کودکان است، انواع بیماری ها را به دنبال می آورد همانطور که هری هاپ وود بیکار در لیورپول به من گفت: «مثل این است که انسان در زندان باشد.»
این زندان دیوارهایی نامرئی دارد. وقتی از دختر جوان هری پرسیدم آیا تا به حال به این فکر کرده که روزی شکلی از زندگی را تجربه خواهد کرد که وضعیت کودکان در آن بهتر باشد، بدون تامل جواب داد «نه.»
طی 45 سال گذشته چه چیزی عوض شده است؟ دست کم یک نفر از اعضای خانواده های محروم احتمالا شغلی دارد؛ شغلی که تکاپوی هزینه های زندگی آنها را نمی کند. باورنکردنی آنکه هرچند فقر تغییر لباس داده، اما کودکان انگلیسی بی شماری هستند که گرسنه سر به بالین می گذارند و بی رحمانه فرصت های زیستن از آنها سلب می شود.
چیزی که عوض نشده این است که فقر نتیجه یک بیماری است که هنوز شکل یک ویروس را دارد و به ندرت از آن سخن گفته می شود: طبقه.
مطالعات پی در پی نشان می دهند کسانی که از بیماری های ناشی از فقر رنج می کشند و می میرند، تغذیه نامناسب تر و مسکن پایین تر از حد استانداردی دارند و مردمان مزدبگیر اولویت های نخبگان سیاسی را تشکیل نمی دهند. در سال 2020 یکی از سه کودک واقع در سنین پیش از دبستان انگلیسی از این وضعیت رنج می برد.
هنگام ساخت فیلم جدیدم «جنگ کثیف با سرویس بیمه ملی» برایم روشن شد که کاهش های بیرحمانه بودجه این سازمان و خصوصی سازی آن به دست دولت های بلر، کامرون، می و جانسون، تعداد زیادی از افراد آسیب پذیر از جمله بسیاری از کارکنان این سازمان و خانواده هایشان را نابود کرده است. من با یکی از کارمندان کم درآمد این سازمان مصاحبه کردم که نمی توانست اجاره خانه اش را تامین کند و مجبور شده بود در کلیساها یا خیابان ها بخوابد.
در یک بانک غذا در مرکز لندن مادران جوانی را دیدم که با چهره هایی نگران، با کیسه های کهنه فروشگاه تسکوی خود که پر از مواد غذایی و پودر لباسشویی و نوار بهداشتی بود که دیگر توان مالی خرید آنها را نداشتند، در حالی که کودکان خردسالشان را نیز همراه داشتند، با عجله دور می شدند. اغراق آمیز نیست اگر بگویم گاهی اوقات احساس می کردم در حال پا گذاشتن روی جای پاهایی هستم که زمانی چارلز دیکنز در آن خیابان ها از خود برجای گذاشته بود.
بوریس جانسون ادعا کرده است که از سال 2010 که محافظه کاران به قدرت رسیده اند، از تعداد کودکانی که در فقر زندگی می کنند 400 هزار نفر کمتر شده است. همانطور که کمیسیونر کودکان تایید کرده این یک دروغ است. در واقع بیشتر از 600 هزار کودک از سال 2012 به این سو به ورطه فقر افتاده اند و انتظار می رود که مجموع آنان از 5 میلیون نفر تجاوز کرده باشد. تا جایی که عده ای جرات به خرج می دهند و می گویند که این یک جنگ طبقاتی با کودکان است.
شاید جانسون متعلق به طبقه تحصیلکردگان نخبه، از طبقه ای باشد که به دنیا آمده اند تا حکومت کنند، اما «نخبگان» او این گونه نیستند. تمام احزاب حاضر در پارلمان به خصوص اگر از حزب کارگر نباشند- مثل بخش عمده ای از بروکراسی و اکثر رسانه ها- اگر هم ارتباطی با «خیابان ها» داشته باشند بسیار اندک است: ارتباط با دنیای فقرا، با «اقتصاد حقوق بگیران»، در مبارزه با یک «سیستم اعتبار همگانی» که شما را بدون پول و مستاصل باقی می گذارد.
هفته گذشته نخست وزیر و «نخبگانش» نشان دادند که اولویت هایشان را معطوف کجا کرده اند. در مواجهه با بزرگ ترین بحران سلامتی که انسان های زنده به خاطر دارند و در آن بریتانیا بالاترین میزان تلفات کووید19 را در اروپا دارد و فقر در نتیجه یک سیاست ریاضت اقتصادی «تنبیهی» در حال سرعت گرفتن است، او از اختصاص 16 میلیارد و 500 میلیون دلار در امور «دفاعی» خبر داد. این تصمیم بریتانیا را که پایگاه هایش سراسر جهان را پوشش می دهد، به بزرگ ترین هزینه کننده دفاعی در اروپا تبدیل می کند.
و دشمن کیست؟ دشمن واقعی فقر است و کسانی که آن را بر مردم تحمیل می کنند.
نویسنده: جان پیلجر (John Pilger) مستند ساز و روزنامه نگار
منبع: https://b2n.ir/657724

بلاغ: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.