تقویم را ورق می زنم. به ۱۶ آذر که می رسم ناخود آگاه آهی می کشم! یادش بخیر. انگار وقت نکردم حتی پلک بزنم چه راحت ۱۲ سال از اولین ۱۶ آذری که دانشجو شدم، گذشت.
لحظه ای بعد انگار همان جوان دیروزم و بی خیال از کارو زندگی راهی دانشگاه غیر انتفاعی پیام گلپایگان می شوم تا شاید در مراسم روز دانشجویش، بار دیگر فکر اعتلا و پیشرفت به ذهن گرفتار این روزهایم ذره ذره تزریق شود.