هنر جاجیم بافی در روستای "اِوارد" گلوگاه مازندران ارثیه‌ای است که از مادران به دخترانشان و همواره از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود. زنان جاجیم باف در این روستا با استفاده از نخ‌های پشمی دست بافته‌هایی خلق می‌کنند که به عنوان زیرانداز، فرش، پادری و حتی سفره و رومیزی کاربرد دارد.

به گزارش بلاغ، جاجیم دست‌بافی از پارچهٔ کلفت شبیه به پِلاس که از پلاس نیز نازک‌تر است و آن را از نخ‌های رنگین و ظریف پشمی یا پنبه‌ای یا آمیزه‌ای از این دو می‌بافند. مواد اولیه جاجیم پشم است و بافت آن شبیه گلیم است، با این تفاوت که جاجیم در چهار تخته بافته می‌شود و پس از بافتن به هم متصل و دوخته می‌شود.

جاجیم مناسب‌ترین چیزی بود که در قدیم روی کرسی می‌انداختند، هنر جاجیم بافی در روستای «اِوارد» شهرستان گلوگاه ارثیه‌ای است که از مادران به دخترانشان و همواره از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است.

زنان هنرمند جاجیم باف در روستای «اِوارد» شهرستان گلوگاه تار را در پود وجودی‌اش گره زده و زیباترین نقش‌ها را با سرانگشتان زیبایشان به وجود می‌آورند.

آن‌ها کارگاه‌های خود را در پستوی خانه‌هایشان بر پا می‌کنند به امید آنکه همانند گذشته شانه به شانه خانواده در چرخه اقتصادی خانه سهیم باشند. امروزه این هنر زنان اِواردی نیازمند یاری دولت مردان است تا در پستوی خانه‌هایشان به فراموشی سپرده نشود.