خنیاگران آزادی در ظلمت پهلوی

به گزارش بلاغ، سحرگاه روز یک شنبه، 27 دی‌ 1334، میدان بزرگ پادگان لشکر 2 زرهی تهران، شاهد به شهادت رسیدن رادمردانی بود که عمر و جوانی خود را فدای اسلام کرده‌بودند؛ رادمردانی که نام خود را «فدائیان اسلام» گذاشتند و برای عزت اسلام و مسلمانان، حتی از نثار خونشان، دریغ نکردند.
در آن سحرگاه خونین، سیدمجتبی نواب صفوی، مظفر ذوالقدر، خلیل طهماسبی و سیدمحمد واحدی، در آخرین لحظات حیاتشان، فریاد تکبیر سر دادند تا پژواک صدایشان، در کنگره تاریخ طنین‌انداز شود و خفتگان را بیدار کند.

رهبر فدائیان اسلام، تا آخرین لحظات عمر، امیدوار بود که سخنان پرالتهابش، در دل تیره‌دلان تأثیر بگذارد و آینده‌ای بهتر را برای آن ها رقم بزند. پیش از آن‌که روح بلند نواب به آسمان‌ها پر بکشد، با صدای رسای خود خطاب به حاضران در میدان، سخنانی ایراد کرد، که یادگارِ ماندگار آن مجاهد نستوه برای آیندگان است: «شما بندگانی ضعیف در برابر خدای جهان هستید، چند روزه دنیا به زودی می‌گذرد، کاری کنید که در جهان دیگر در برابر آفریدگارتان شرمنده نباشید. شما به دستور شاه ستمگر ما را شهید می‌کنید، ولی طولی نمی‌کشد که همگی از این کردار زشت پشیمان می شوید، آن روز پشیمانی دیگر سودی ندارد. شما باید سرباز اسلام باشید و در راه دین بجنگید، نه این که سلاحتان را برای حفظ حکومت شاه، رو به سینه عاشقان اسلام نشانه بگیرید. روزی حقایق آشکار می شود و آن وقت، از این که از شاه حمایت کرده‌اید، پشیمان خواهید شد. ای افسران و مقامات عالی مرتبه ارتش! شما هم به جای این‌که خود را به حکومت پوسیده و فاسد شاهنشاهی بفروشید، به اسلام رو بیاورید تا در دو جهان به عزت برسید. فریب این درجه ها و مقامات ظاهری را نخورید و بدانید که قیامت بسیار نزدیک است.»