شهروند فریدونکناری چشم به راه توجه خیرین است

۳۷ روز کما

پدرم ماشین تخلیه فاضلاب داشت و در بخش خدمات کار می کرد، در تاریخ بیست و پنجم آبان سال ۱۳۸۸ پس از عمل چشم سکته مغزی کرد و ۱۹ روز در بیمارستان تجریش در کما بود و پس از به هوش آمدن به دلیل شرایط وخیمی که داشت با سرنگ ۱۰ به ایشان غذا می دادیم.

من در ابتدا کار می کردم و خواهرم از وی پرستاری می کرد، حمل و نقل پدر بسیار مشکل است، پدر ۱۳۰ کیلو وزن داشت و به دلیل آنکه سم بدنش زیاد بود همه روزه به مدت ۳ ماه وی را دیالیز می کردند و تمام کارهای شخصی از طرف من صورت می پذیرفت، وی را برای آنژیوگرافی قلب به ساری بردیم و آنجا پرستار مورفین زیادی تزریق کرد و در ساری حدود ۱۸ روز به کما رفت و تمام زحمات ما در بهبودی اختلال حرکتی پدر را از بین برد.

در زمستان و تابستان با ویلچر هفته ای سه بار پدر را به بیمارستان می بریم چرا که توان مالی برای گرفتن تاکسی تلفنی نداریم، برای هر دو نفرمان سخت است، بعد از بیماری ماشین را فروخت چون وضع مالی مان خراب شد و به مدت ۴ سال نیز از کمک های بهزیستی خبری نبود.

هزینه های تامین دارو بسیار سنگین است

ویلچر یک جانباز را به ما دادند که با دو بار استفاده شکست، وزن پدر زیاد است و جنس این ویلچر نیز مناسب نبود، هیچ ارگانی در این چند سال به ما کمک نکرد، فقط در ماه مبارک رمضان سال جاری خودشان اعلام کردند آبشار عاطفه ها یک بسته حمایتی دارد و ما برای دریافت آن به این مرکز رفتیم.

۷ سال در شرکت کار می کردم و چون خواهرم ازدواج کرد از شرکت بیرون آمدم تا در خدمت پدرم باشم، دفترچه پدرم خاص است اما پول یکسری از داروها را باید بپردازم که برایم بسیار سنگین می شود، از لحاظ مالی در مضیقه قرار داریم، دولت هزینه دیالیز را پرداخت می کند که یک بار سنگین را از دوش ما برمی دارد، اما هزینه داروها زیاد است، ماهانه در حدود ۴۰۰ هزار تومان پدرم هزینه دارد، بهزیستی ماهانه ۶۰ و هر سه ماه ۸۰ هزار تومان به ما می دهد و با توجه به اینکه درآمدی هم نداریم این امر زندگی را برای‌مان مشکل کرده است.

درخواست مشاغل خانگی دادم/ قسط وام را نمی توانم پرداخت کنم

به بهزیستی رفتم و درخواست مشاغل خانگی دادم، چون پدرم به کمک من نیازمند است و من نمی توانم وی را تنها بگذارم، بهزیستی گفت که می تواند به من وام خوداشتغالی پرداخت کند اما من توان پرداخت قسط های آن را ندارم.

درخواست مدد کار دادیم، قبول نکردند، من هم مددکار نمی خواهم اما حداقل هزینه آن مددکار را به من بدهند تا شرایط مالی برای من کمی بهتر شود.

پدرم روزانه ۵۳ عدد قرص می خورد

۶ سالی که پدر در اینجاست، دیگر نمی دانیم هزینه مان چطور باید تامین شود، من چون بیمه هستم هر سه ماه در میان ۵۰۰ هزار تومان پول بیمه می دهم و فقط چند سال پیش بهزیستی مبلغ ۲۰۰ هزار تومان به ما کمک کرد، اگر از بیمه تامین اجتماعی استفاده نکنیم پول دارویم به ۸۰۰ هزار تومان برای هر ماه می رسد اما در حال حاضر بیش از ۸۰ هزار تومان ماهانه پول دارو می دهم، پدر هر صبح ۱۸ عدد قرص، ۱۷ قرص بعد از ظهر و شب هم ۱۸ عدد قرص می خورد، این قرص ها بیشتر آرام بخش است.

به هیج وجه نمی توانم از پدرم جدا شوم و به همین دلیل زندگی خود را نادیده گرفتم و ازدواج هم نکردم، برای دو بار بستری شدن پدر ۸۰ میلیون تومان هزینه کردیم، وضع مالی مان خوب بود اما هزینه های زیاد هیچ پولی را برای ما باقی نگذاشت.

به خاطر پدرم از زندگی خود گذشتم و ازدواج نکردم

خواسته ما این است که بهزیستی به ما مددکار دهد، اگر مددکار نمی دهد حداقل مبلغ آن را به من بدهد یا اینکه هزینه رفت و آمد هفته ای به دیالیز را به ما بدهد و مبلغ ماهانه را نیز افزایش دهند.

پرستاری از پدر وظیفه من است، اما من روز به روز ناتوان تر و ضعیف تر می شوم، از زندگی خود گذشتم، مسئولین در حق من محبت کنند و با درک این سختی به ما کمک کنند.