به گزارش بلاغ به نقل از سفیرهراز، موسیقی بومی یا در اصطلاح "فولکلور" نشان دهنده فرهنگ حاکم بر جامعه ای است که موسیقی منتسب به آن منطقه است.

به طور مثال آذری زبان ها به سبک خود از ستار خان و باقر خان می خوانند، گیل ها از میرزا کوچک خان و بقیه هم مشابه این.

اما زمانی که این موسیقی به بی راهه رفته و به ابتذال کشیده شود، معادلات تغییر می کند، دیگر از فرهنگ غنی و اصیل خبری نیست، خروجی فقط و فقط ابتذال و ناهنجاری است.

مصداق بارز و محسوس این نوع تولیدات در مازندران بالاخص نور و آمل قابل مشاهده است، موسیقی سبک و بی مغزی که به "محلی" معروف شده و هیچ سنخیتی با فرهنگ پر صلابت تبرستان و هدفی جز ارضای شهوت شهرت ندارد.

آسیب شناسی این موسیقی تخصصی می طلبد تا حق آن ادا شود، بحث فنی این نوع کارها محل بحث نیست.

آن چه هدف این نوشته است، مساله دیگری است، فرهنگی که این نوع موسیقی و این دست خواننده ها مروج آن در جامعه بوده و هستند.

اکثریت غریب به اتفاق شهروندان آملی برای یک بار هم که شده این نوع موسیقی را گوش داده اند، زمانی که بحث داغ اراذل و اوباش و این سبک موسیقی ها را کنار هم می گذاریم، پازل این رویه کامل می شود.

اراذل توسط این خواننده ها پشتیبانی رسانه ای می شوند، در این موسیقی ها با دادن القابی چون شیر، پلنگ، گاو و دیگر احشام به اوباش، عملیات ویژه سازی را برای آنها انجام می دهند.

جالب تر این که خواننده ها پا را فراتر از این گذاشته و برای اشراری که به علت وحشی گری در زندان به سر می برند، غم نامه می سرایند و در مظلوم نمایی آنها در جامعه نقش پررنگی را ایفا می کنند.

این موسیقی ها تعدادی در استودیو و تعدادی به طور زنده در مراسمی با عنوان "جشن خصوصی" ضبط می شود، ویدئوهای این جشن ها را که مشاهده می کنید، می بینید در میان میهمانان تعداد خاصی از حاضران مورد اقبال خواننده و فیلم بردار هستند، این اشخاص کسی نیستند جز "اراذل و اوباش"، اوباشی که با به راه انداختن بدعتی به نام تیراندازی، آرامش را از جامعه سلب کردند.

تاثیرگذاری این حرکت ضد فرهنگی به حدی بوده که قشر "اوباش" به الگویی برای جوانان و نوجوانان شهر تبدیل شده اند.

ادعای نگارنده زمانی ثابت می شود که زمان تعطیلی مدارس در شهر حضور یابید و گفت‌وگوهای دانش آموزان را دنبال کنید، زمانی مهر تایید به این سطور می زنید که در میان جوانان و حتی گاها کسبه قرا گرفته و شاهد گفتمان رایج باشید.

جوانی که میل به دیده شدن دارد، وقتی می بیند به راحتی با یک درگیری خیابانی می تواند در جامعه آن هم در سطح وسیع دیده شود، پای در این مسیر پرضلالت می گذارد.

این معضلات زمانی حس می شود که در کف جامعه باشید، از پشت میز و لابه‌لای سمینارها مشکلات واقعی جامعه کشف نمی شود، مسلماً اگر در بطن جامعه قرار بگیرید، تایید می کنید که موجی به نام "اوباش گرایی" در جامعه به راه افتاده و خیلی ها در خوابند.

قشری که باید درس بخواند و چرخ اقتدار مملکت را بچرخاند، سرگرم مشاهده رفتار عده ای افسار گسیخته است، چه خوش گفت آن شهید بزرگوار که "وقتی ارزش ها عوض شوند، عوضی ها ارزش می شوند."

فضای شهری این هشدار را به ما می دهد که اراذل و اوباش تحت حمایت "بسته ضد فرهنگی" به نام آهنگ های به اصطلاح "محلی" شاخص می شوند، نکته قابل توجه این که، این آهنگ ها در مکان های بسیار پر رفت و آمد شهر به راحتی از طریق سیستم صوتی پخش می شود تا مشتریان برای خرید ترغیب شوند، مکان هایی چون میدان ۱۷ شهریور، درب ورودی امام زاده ابراهیم(س) به مرکز توزیع این موسیقی تبدیل شده است.

متاسفانه گروهی که آنها را "مافیای ابتذال" می خوانند، به راحتی شبکه توزیع مستقل در جای جای آمل دارند و هیچ کس هم نمی تواند به آنها بگوید: «بالای چشم‌تان ابروست.»