سیل هر چند سال یکبار به متجاوزان حریم خود اخطار می‌دهد و از آنان می‌خواهد تا مانع از حرکت در مسیرش نشوند و بعضاً این پیام و صدای خود را با توپ و تشر هم بگوش مانع‌تراشان می‌رساند اما اگر مخاطبان سیل نبینند و یا نشنوند و یا خود را به ندیدن و نشنیدن بزنند، شما بفرمائید تکلیف سیل چیست و آیا سیل می‌تواند مسیر خود را تغییر دهد.
چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی
مطالبه سیل از ما، انتفاع ما از سیل است نه ویران‌سازی/لطفاً با سیل عادلانه برخورد کنیم
تاریخ انتشارپنجشنبه ۲۹ فروردين ۱۳۹۸ - ۰۰:۰۸
کد مطلب : ۳۸۴۲۹۵
۰
به گزارش بلاغ، در اینکه آب منشاء حیات و زندگی است و بدون آن با هیچ چیزی نمی‌شود سر کرد، جای کوچک‌ترین تردید و بحث نیست، اما این هم واقعیت تلخی است که تجمیع قطرات آب و جاری شدن آن از ارتفاعات و سرازیر شدن بسوی پائین دست همواره موجب بروز حادثه و خسارات و تلفات می‌شود و قضاوت عادلانه در این ارتباط قطعاً مقصرسازی آب و سیلاب نیست.
سیل حامل نعمت‌های خداوند است نه...
طبیعت آب حرکت از بلندی بطرف پائین است تا در سطحی هموار استقرار و آرامش یابد، اما قرار گرفتن در مسیر حرکت آب و ایجاد مانع در این مسیر، حتماً حرکتی طبیعی نیست و تائید می‌فرمائید که نتیجه این رفتار غیرمنطقی و مقاومت در مسیر حرکت آب اگر ضابطه‌مند و برنامه‌ریزی شده در قالب سد و آب‌بندان نباشد، نوعی تقابل و تخاصم با آب حیات‌بخش و پذیرش حذف و نابودی است و در اینصورت، این آب و سیلاب نیست که مقصر است بلکه آن مانع و موانع‌تراشان هستند که باید بر رفتار خود تجدیدنظر کنند.
سیل هر چند سال یکبار به متجاوزان حریم خود اخطار می‌دهد و از آنان می‌خواهد تا مانع از حرکت در مسیرش نشوند و بعضاً این پیام و صدای خود را با توپ و تشر هم بگوش مانع‌تراشان می‌رساند اما اگر مخاطبان سیل نبینند و یا نشنوند و یا خود را به ندیدن و نشنیدن بزنند، شما بفرمائید تکلیف سیل چیست؟ آیا سیل می‌تواند مسیر خود را تغییر دهد و در این تغییر باز هم به موانع دیگری برخورد نمی‌کند و آنگاه باید سیل چه کند تا هم ما از او راضی باشیم و هم او احساس رضایت از ما بکند؟.
لطفاًبا سیل عادلانه برخورد کنیم
در فرهنگ همه ملل و از جمله ما ایرانیان ظلم و عدل دارای تعریفی است. گفته می‌شود اگر چیزی در جایگاه خود قرار نگیرد، این خلاف عدل و طبیعتاً ظلم است. باید بپذیریم نوع برخوردمان با آب و سیلاب عادلانه نیست و باید قبول کنیم که در این ارتباط ظلم در حق نهرها و رودخانه‌ها و بسترهای حرکت سیل شده و می‌شود و باز هم شما بفرمائید که وظیفه سیلاب در مقابل سالها ظلم و بی‌عدالتی‌مان در حق او چیست؟!.
آیا نباید خدای را بیکران سپاس گفت که سیلاب خلاف نوع رفتارش در سایر کشورها برخوردش در کشور ما خیلی شدید و خشن نبوده و در حد خسارات مالی خواسته خود را برای چندبار مکرر اعلام می‌کند تا ما از او بهتر استفاده کنیم و حداقل اینکه مسیر حرکت او بسوی دریا را باز و هموار کنیم.
درک اینکه نزولات آسمانی واقعاً آسمانی و عنایت حضرت رحمان به بندگان است، تردیدی وجود ندارد و نباید با غفلت‌ها و تعلل‌ها، این نعمت را به نغمت مبدل کرد و بجای انتفاع، به‌خود آسیب زد و تقصیر آن را بگردن زمین و زمان انداخت.
چرا فریاد سیل شنیده نمی‌شود؟
اینکه عقلاء می‌گویند در خانه اگر کس است یک حرف بس است، چرا در سرای ایران حرف‌های سیلاب‌ها شنیده نمی‌شود و یا بکار گرفته نمی‌شود؟.
پس از سیل سال 1378 نکا و از دست رفتن جان 88 هموطن نکایی، هر سال حداقل در مازندران سیل در ابعاد کوچک و متوسط پیام‌رسان رفع موانع از مسیر حرکت خود بود و تلفات سال 98 نشان می‌دهد که این همه پیام کوتاه و بلند سیل هیچ‌کدامشان شنیده و بکار گرفته نشد. آیا باز هم باید سیل را شماتت و ملامت کنیم؟.
در یک نگاه صحیح، آیا همواره باید دولت‌ها را مقصر بروز سیل بدانیم و خود را که در مسیل با تجاوز به حوزه‌های آبریز اقدام به ساخت و ساز و سرمایه‌گزاری می‌کنیم، مبرای از خطاء بدانیم و واقعً ما بی‌گناهیم و یا علاوه بر دولت و شهرداری‌ها، ما نیز مقصریم که یا عامداً و یا غفلتاً در حوزه عمل و حرکت سیل اقدام به احداث بنا و عمارت و خانه می‌کنیم؟.
دادگاه طبیعت حکم به نفع سیل داد
کاملاً عقلانی است که عابر پیاده نباید وارد عبور ماشین شود و یا بالعکس، اما اگر هر یک‌شان خلاف مقررات به حریم حرکت یکدیگر تجاوز کنند، قطعاً مقصر و باید پردازنده هزینه تقصیر خود باشند. سیل و اسنا‌ن‌ها هم هر یک مسیر حرکت دارند که با احترام به حقوق یکدیگر، می‌توانند همانند دو دوست به همدیگر سود برسانند. قطعاً در تجاوز به حریم یکدیگر این انسان است که مقهور قرار می‌گیرد و سیل حتی اگر چند صباحی هم بگذرد، سرانجام حق حرکت در حریم و مسیر خود را از انسان‌ها خواهد گرفت، حال می‌خواهد افراد متجاوز فقیر باشند یا غنی؛ آگاهانه تجاوز کرده باشند یا ناآگاهانه.
چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی
سیل ابتدای سال 98 این واقعیت را به اثبات رساند که ما در استان‌های آسیب‌دیده به حقوق سیل و ضرورت‌های صیانت از خود و شهر و خانه‌ها و تاسیسات خود توجهی نکرده و هزینه جبران‌ناپذیر این غفلت و عدم توجه را هم داریم می‌پردازیم؛ و اما در استان‌های دیگر حتماً پیام سیل و زلزله باید شنیده شود و مورد عمل قرار گیرد در غیر اینصورت سراسر کشور باید خود را برای پرداخت هزینه عدم توجه به اینهمه پیام‌ها و هشدارها آماده کند که از قدیم گفته‌اند: چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی.
انتظار در همه کشورها حاکمیت اراده قوه عاقله آن کشور، یعنی دولت، بر همه عوامل اجرایی در تامین منافع و مصالح عالیه مردم و کشور است. سیل و زلزله بزرگ‌ترین تهدید کنونی و طبیعی کشورمان است و موکداً می‌طلبد تا این قدرت عاقله ایران برای صیانت ملی از کشور و ملت تدبیر جدی و قاطع بیاندیشد و بر اجرای آن سخت‌گیرانه با فرهنگ‌سازی، استوارانه پیگیر مصوبات معطوف به مراقبت کشور از سیل و زلزله شود.
انتهای پیام/
سیل حامل نعمت‌های خداوند است نه...
طبیعت آب حرکت از بلندی بطرف پائین است تا در سطحی هموار استقرار و آرامش یابد، اما قرار گرفتن در مسیر حرکت آب و ایجاد مانع در این مسیر، حتماً حرکتی طبیعی نیست و تائید می‌فرمائید که نتیجه این رفتار غیرمنطقی و مقاومت در مسیر حرکت آب اگر ضابطه‌مند و برنامه‌ریزی شده در قالب سد و آب‌بندان نباشد، نوعی تقابل و تخاصم با آب حیات‌بخش و پذیرش حذف و نابودی است و در اینصورت، این آب و سیلاب نیست که مقصر است بلکه آن مانع و موانع‌تراشان هستند که باید بر رفتار خود تجدیدنظر کنند.
سیل هر چند سال یکبار به متجاوزان حریم خود اخطار می‌دهد و از آنان می‌خواهد تا مانع از حرکت در مسیرش نشوند و بعضاً این پیام و صدای خود را با توپ و تشر هم بگوش مانع‌تراشان می‌رساند اما اگر مخاطبان سیل نبینند و یا نشنوند و یا خود را به ندیدن و نشنیدن بزنند، شما بفرمائید تکلیف سیل چیست؟ آیا سیل می‌تواند مسیر خود را تغییر دهد و در این تغییر باز هم به موانع دیگری برخورد نمی‌کند و آنگاه باید سیل چه کند تا هم ما از او راضی باشیم و هم او احساس رضایت از ما بکند؟.
لطفاًبا سیل عادلانه برخورد کنیم
در فرهنگ همه ملل و از جمله ما ایرانیان ظلم و عدل دارای تعریفی است. گفته می‌شود اگر چیزی در جایگاه خود قرار نگیرد، این خلاف عدل و طبیعتاً ظلم است. باید بپذیریم نوع برخوردمان با آب و سیلاب عادلانه نیست و باید قبول کنیم که در این ارتباط ظلم در حق نهرها و رودخانه‌ها و بسترهای حرکت سیل شده و می‌شود و باز هم شما بفرمائید که وظیفه سیلاب در مقابل سالها ظلم و بی‌عدالتی‌مان در حق او چیست؟!.
آیا نباید خدای را بیکران سپاس گفت که سیلاب خلاف نوع رفتارش در سایر کشورها برخوردش در کشور ما خیلی شدید و خشن نبوده و در حد خسارات مالی خواسته خود را برای چندبار مکرر اعلام می‌کند تا ما از او بهتر استفاده کنیم و حداقل اینکه مسیر حرکت او بسوی دریا را باز و هموار کنیم.
درک اینکه نزولات آسمانی واقعاً آسمانی و عنایت حضرت رحمان به بندگان است، تردیدی وجود ندارد و نباید با غفلت‌ها و تعلل‌ها، این نعمت را به نغمت مبدل کرد و بجای انتفاع، به‌خود آسیب زد و تقصیر آن را بگردن زمین و زمان انداخت.
چرا فریاد سیل شنیده نمی‌شود؟
اینکه عقلاء می‌گویند در خانه اگر کس است یک حرف بس است، چرا در سرای ایران حرف‌های سیلاب‌ها شنیده نمی‌شود و یا بکار گرفته نمی‌شود؟.
پس از سیل سال 1378 نکا و از دست رفتن جان 88 هموطن نکایی، هر سال حداقل در مازندران سیل در ابعاد کوچک و متوسط پیام‌رسان رفع موانع از مسیر حرکت خود بود و تلفات سال 98 نشان می‌دهد که این همه پیام کوتاه و بلند سیل هیچ‌کدامشان شنیده و بکار گرفته نشد. آیا باز هم باید سیل را شماتت و ملامت کنیم؟.
در یک نگاه صحیح، آیا همواره باید دولت‌ها را مقصر بروز سیل بدانیم و خود را که در مسیل با تجاوز به حوزه‌های آبریز اقدام به ساخت و ساز و سرمایه‌گزاری می‌کنیم، مبرای از خطاء بدانیم و واقعً ما بی‌گناهیم و یا علاوه بر دولت و شهرداری‌ها، ما نیز مقصریم که یا عامداً و یا غفلتاً در حوزه عمل و حرکت سیل اقدام به احداث بنا و عمارت و خانه می‌کنیم؟.
دادگاه طبیعت حکم به نفع سیل داد
کاملاً عقلانی است که عابر پیاده نباید وارد عبور ماشین شود و یا بالعکس، اما اگر هر یک‌شان خلاف مقررات به حریم حرکت یکدیگر تجاوز کنند، قطعاً مقصر و باید پردازنده هزینه تقصیر خود باشند. سیل و اسنا‌ن‌ها هم هر یک مسیر حرکت دارند که با احترام به حقوق یکدیگر، می‌توانند همانند دو دوست به همدیگر سود برسانند. قطعاً در تجاوز به حریم یکدیگر این انسان است که مقهور قرار می‌گیرد و سیل حتی اگر چند صباحی هم بگذرد، سرانجام حق حرکت در حریم و مسیر خود را از انسان‌ها خواهد گرفت، حال می‌خواهد افراد متجاوز فقیر باشند یا غنی؛ آگاهانه تجاوز کرده باشند یا ناآگاهانه.
چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی
سیل ابتدای سال 98 این واقعیت را به اثبات رساند که ما در استان‌های آسیب‌دیده به حقوق سیل و ضرورت‌های صیانت از خود و شهر و خانه‌ها و تاسیسات خود توجهی نکرده و هزینه جبران‌ناپذیر این غفلت و عدم توجه را هم داریم می‌پردازیم؛ و اما در استان‌های دیگر حتماً پیام سیل و زلزله باید شنیده شود و مورد عمل قرار گیرد در غیر اینصورت سراسر کشور باید خود را برای پرداخت هزینه عدم توجه به اینهمه پیام‌ها و هشدارها آماده کند که از قدیم گفته‌اند: چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی.
انتظار در همه کشورها حاکمیت اراده قوه عاقله آن کشور، یعنی دولت، بر همه عوامل اجرایی در تامین منافع و مصالح عالیه مردم و کشور است. سیل و زلزله بزرگ‌ترین تهدید کنونی و طبیعی کشورمان است و موکداً می‌طلبد تا این قدرت عاقله ایران برای صیانت ملی از کشور و ملت تدبیر جدی و قاطع بیاندیشد و بر اجرای آن سخت‌گیرانه با فرهنگ‌سازی، استوارانه پیگیر مصوبات معطوف به مراقبت کشور از سیل و زلزله شود.
انتهای پیام/
پربيننده ترين
پنجشنبه ۳۰ فروردين ۱۴۰۳ - ۰۰:۰۰
چهارشنبه ۲۹ فروردين ۱۴۰۳ - ۰۰:۰۰
چهارشنبه ۲۹ فروردين ۱۴۰۳ - ۱۲:۵۲
دوشنبه ۲۷ فروردين ۱۴۰۳ - ۱۱:۵۲
دوشنبه ۲۷ فروردين ۱۴۰۳ - ۰۸:۱۴
پنجشنبه ۳۰ فروردين ۱۴۰۳ - ۰۰:۱۰
سه شنبه ۲۸ فروردين ۱۴۰۳ - ۰۰:۱۲
شنبه ۲۵ فروردين ۱۴۰۳ - ۰۰:۱۴