در تاریخ دوم مرداد ۱۳۶۰ ابوالحسن بنی‌صدر، رییس‌جمهور عزل شده ایران به همراه مسعود رجوی، رئیس سازمان مجاهدین خلق (منافقین) از کشور گریختند. فرانسه با پذیرایی از سرکرده گروهک منافقین تبدیل به یک پایگاه تروریستی علیه ایران شد.
 
مروری بر فعالیت‌های فرانسه در چند دهه اخیر نشان دهنده این است که این کشور هرچند در ظاهر خود را مدعی حقوق بشر و دشمن تروریست‌ها نشان می‌دهد اما در عمل با تروریست‌ها همکاری دارد. در واقع در روزهای گذشته فرانسه سعی کرده با درخواست مطالبات خارج از چارچوب از ایران و بحث بر سر مباحث موشکی، خود را به نوعی کشوری معرفی کند که در راستای مقابله با تنش‌ها و بحران‌ها رفتار می‌کند. این در حالی است که پیوند فرانسه و تروریست‌ها کاملاً مشخص است.
 
در سال‌های اول پیروزی انقلاب اسلامی، سازمان منافقین به عنوان یک گروه تروریستی همه توان خود را به کار گرفته بود تا بتواند اوضاع کشور را آشفته کند و با تشنج‌آفرینی بتواند به مطامع خود دست پیدا کند و برای این تنش‌آفرینی هم از سوی بسیاری از کشورهای غربی حمایت می‌شد. در سال‌های ۶۰ و ۶۱ به طور میانگین هر هفته ۲۰ عملیات تخریب و انفجار تأسیسات دولتی و غیردولتی انجام شده است. در این راهبرد بیش از ۱۷ هزار نفر از مردم بیگناه به خاک و خون کشیده شدند. با شروع اقدامات تروریستی منافقین که از ۳۰ خرداد ماه ۱۳۶۰ به دستور مسعود رجوی سرکرده این گروهک آغاز شد و شرایط جدیدی را در مقابل این سازمان قرار داد، سرکرده منافقین به این نتیجه رسید که باید از کشور فرار و ایران را ترک کند و کانون اصلی تحرکات ضد ایرانی را از کشورهای دیگر هدایت کند.
مسعود رجوی در همین راستا به همراه ابوالحسن بنی‌صدر، رئیس جمهور معزول ایران با پرواز به کشور فرانسه گریخت. از همین رو می‌توان گفت، اولین کشور غربی که در حمایت از ضدانقلاب و این سازمان تروریستی نقش‌آفرینی کرد، فرانسه بود؛ فرانسه به عنوان یکی از داعیه‌داران حقوق بشر اصلی‌ترین حمایت‌ها را از ضدانسانی‌ترین جنایت‌ها علیه مردم ایران داشت. همکاری‌های فرانسه و سازمان منافقین فقط محدود به پناهندگی به مسعود رجوی نبوده و نیست؛ مقامات الیزه همچنین از انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی و دفتر نخست وزیری توسط منافقین اطلاع داشتند.
با اتمام جنگ تحمیلی رژیم بعث صدام علیه ایران و سرخوردگی فراوان در اعضای سازمان که می‌رفت تبدیل به بحران برای مسئولین شورای به اصطلاح مقاومت شود، سرکرده‌های منافقین برای حفظ اندک نیروی خود و جذب حمایت‌ کشورهای خارجی وارد فاز سیاسی شدند و در یک اقدام غیرمنتظره مریم رجوی را به عنوان رئیس‌جمهور خودخوانده شورای باصطلاح مقاومت معرفی کردند؛ در واقع مأموریت اصلی مریم رجوی شروع رایزنی‌ها با کشورهای غربی - عربی برای حمایت‌های دوباره از سازمان از پا افتاده منافقین و در کنار آن فعال کردن ظرفیت ایرانی‌های خارج از کشور و تشویق آن‌ها به عضویت در این سازمان تروریستی بود.

برای شروع فاز سیاسی مقصد منافقین جایی غیر از فرانسه نبود. در سال ۲۰۰۱ (۱۳۸۰) انگلیس سازمان منافقین را در لیست گروهک‌های تروریستی‌ قرار داد و فعالیت‌های آن را در لندن ممنوع کرد؛ البته این ممنوعیت شامل حال شورای سازمان و همچنین انتشار نشریه مجاهد نبود؛ همچنین پس از آن اتحادیه اروپا نیز منافقین را در لیست تروریستی خود قرارداد؛ در ادامه کار با سرنگونی صدام در عراق و بازگشت اعضای ارشد سازمان به پاریس، مریم رجوی و ۱۶۵ نفر عناصر و سرکرده‌های منافقین در سال ۱۳۸۲ توسط نیروهای امنیتی فرانسه بازداشت و در دادگاه‌ محاکمه شدند، اما پس از چندی با آزادی آن‌ها موافقت شد.

در این برهه منافقین با لابی‌گری در سازمان‌های بین‌المللی به خصوص کنگره آمریکا زمینه خروج خود را از فهرست گروه‌های تروریستی فراهم کردند. در این زمینه در سال ۲۰۰۷ (۱۳۸۶) دادگاه استراسبورگ بالاترین مرجع قضائی اتحادیه اروپا منافقین را از فهرست گروهک‌های تروریستی خارج کرد و در سال ۲۰۰۹(۱۳۸۸) وزرای خارجه ۲۷ کشور اتحادیه اروپا، در نشست بروکسل در رویکردی متناقض با ادعای مقابله با تروریسم، منافقین را از فهرست سیاه سازمان‌های تروریستی اتحادیه اروپا خارج کردند. نکته قابل تامل آنست که فرانسه به عنوان اولین کشور غربی اعلام کرد که حاضر است به عناصر منافقین اردوگاه اشرف پناهندگی سیاسی دهد و این اعلام آمادگی نشان داد که مهد باصطلاح آزادی و حقوق‌بشر اروپا برای همیشه فرزندان تروریست خود را دوباره در آغوش می‌گیرد.
 
منافقین به صورت سالانه نشست‌های خود را در پاریس برگزار می‌کنند و با اجاره کردن سخنران‌ها و حتی شرکت کنندکان این نشست‌ها سعی دارند همچنان خود را پویا نشان دهند در حالی که عمر این گروهک تروریستی به پایان رسیده است. مطابق با مفاد قطعنامه ۱۳۷۳ شورای امنیت مصوب سال ۲۰۰۱، استفاده از خاک و قلمرو و امکانات کشور‌ها جهت اقدامات تروریستی علیه کشور‌های دیگر، ضدیت کاملی با مبانی مبارزه با تروریسم دارد. حال سوال این است که سرکردگان گروهک تروریستی منافقین با سیاهه‌ای از جنایات و ترور‌های کور و وحشیانه علیه ملت ایران و تدارک توطئه و آشوب برای اقدام علیه امنیت مردم ایران – که خود بدان معترف است – چگونه علاوه بر گشت و گذار آزادانه در فرانسه، در این کشور نشست سیاسی هم برگزار می‌نمایند؟! گشت‌وگذار و زندگی آزادانه سرکردگان جنایتکار گروهک تروریستی منافقین در فرانسه نشان دهنده این است که حقوق بشر برای مقامات الیزه تنها یک دستاویز است.

محسن رحمانی واسوکلایی

انتهای پیام/