به گزارش
بلاغ، اواخر مهر ماه هر سال، جامعه رنگ و بوی ورزش و تربیت بدنی میگیرد. همایشها، برنامهها، جشنوارهها و... در رابطه با اهمیت ورزش و سلامتی جسم و روح برگزار میشود و بعد از پایان هفته تربیت بدنی دوباره، ورزش به اولویت چندم سازمانها تبدیل میشود.
امروزه، اهمیت ورزش و تربیت بدنی در دنیا بر هیچکس پوشیده نیست، اینکه ذهن و اندیشۀ سالم از خاستگاه بدن سالم برمیآید امری واضح و ثابت شده است.
یکی از مهمترین پایگاههای ورزش و آموزش تربیت بدنی، مدارس و سیستم آموزشی کشور است. مجموعهای که با دارا بودن عظیمترین سرمایۀ انسانی در بهترین ردههای سنی، میتواند منشاء و سرچشمه ورزش همگانی و حرفهای باشد.
حضور هزاران معلم ورزش که اغلب دانش آموختۀ دانشگاهها و مراکز معتبر علمی هستند سبب شده تا این ارگان از نظر علم ورزش و نیروی انسانی ماهر، کمبودی نداشته باشد،اما چرا با این سرمایۀ بیشمار، ورزش آموزشگاهی ما، رنگ و بوی مناسبی ندارد و نمیتواند زمینه ساز بروز و ظهور قهرمانان جهان و المپیک باشد. پاسخ در تعامل فدراسیونها با ورزش دانش آموزی و عدم استعدادیابی و قهرمانپروری است.
مدارس قهرمانی یا مدارس ورزش که در سال 84 به تصویب رسید و قرار شد تا بعد از سه سال فعالیت آموزشی گزارش عملکردی را به جامعه ارائه دهد به مسیر نامناسبی افتاد و خبر چندانی از آن نیست. مدارس عمومی کشور هم با مشکلات زیادی در رابطه با ورزش مواجه هستند.
کمبود فضای ورزشی، نبود معلم ورزش، اولویت نداشتن درس تربیت بدنی و دهها دلیل دیگر که باعث شده خروجی ورزش مدارس به مسابقات طنابزنی، حلقه و گاهی فوتسال درون مدرسهای محدود شود.
فدراسیونهای ورزشی می توانند با تعریف درستی از معنای استعدادیابی، یا فرستادن مربیان تخصصی، از بین میلیونها دانش آموز، استعدادهای درخشانی را کشف کنند و با سرمایهگذاری درست و اصولی، سالها، منبع بی پایان تغذیۀ تیمهای ملی باشند.
حضور مربیان کار بلد در استانها که از قدیم به ورزش خاصی شهره بوده اجرای طرحهای استعدادشناسی استاندارد در مدارس این استانها، میتواند راه رسیدن ورزشکاران به تیمهای ملی را کوتاه تر کرده و از ظرفیت سنی این ورزشکاران، که در واقع سرمایۀ اصلی یک ورزشکار حرفهای است به نحو احسن استفاده کرد.
در همۀ کشورهای پیشرفته از نظر ورزش قهرمانی، سن رسیدن به تیمهای ملی بزرگسال به شانزده یا هفده سال کاهش یافته است و تنها دلیل این اتفاق، توجه به ورزش مدارس، استعدادیابی در سنین پائین و هدایت نونهالان به ورزش که از لحاظ جسمی و ذهنی مناسب او تشخیص بدهند است.
یک ورزشکار حرفهای در بهترین شرایط سنی بین 12 تا 15 سال میتواند از سرمایۀ اصلی خود یعنی جسم سالم و آموزش دیده استفاده کند که اگر در سنین پایین کشف نشود این بهرهوری به کمترین میزان خود میرسد.
این روزها که المپیک نوجوانان و جوانان در آرژانتین در حال برگزاری است و شاهدیم که برخی از رشتهها، به مقام چهارم رسیدهایم و این همان عدم آموزش لازم و کافی از سنین پایه و به صورت سیستماتیک است که ورزشکاران ما در آخرین مرحلۀ مسابقات توانایی ذهنی مناسبی برای مبارزه ندارند در حالیکه از نظر جسمی و شاید تکنیکی چیزی از حریفان خود کم نمیآورند.
امید است پروژۀ بزرگ استعدادیابی 12 تا 15 سال که از هفتۀ تربیت بدنی امسال شروع میشود سرانجامی خوش برای المپیک 2022 نوجوانان و جوانان داشته باشد و شاهد تیمهای ملی قدرتمند و بالارفتن رنکینگ نهایی کشورمان در جمع پنج کشور برتر ورزش پایۀ جهان باشیم.