تلنگرهای پی در پی، پس کی بیداری؟!

این بار هم از کربلای جبهه‌ها برایمان مهمان آمده است. آمدند، مردانی از سرزمین نور، همان‌هایی که در تعلقات مادی غرق نشدند و هرگز دنیا نتوانست آنها را اسیر خود کند.

آری رهروان خط سرخ ولایت آمدند آنها که در زمان حیات پرخیر و برکتشان نه به دنبال نان، نام و نشان گشتند و نه دنبال این بودند که کسی آنها را  ذخیره انقلاب بنامد اما در اوج گمنامی و مظلومیت تا ابد در تاریخ جاودانه شدند.

پاره‌های تن این ملت که تمام هستی و نیستی آنها تنها یک دست لباس خاکی بود، لباسی که به آن افتخار می‌کردند، نه ویلایی در شمال داشتند و نه به دنبال تفریح در کیش و اروپا بودند؛ بهترین تفریح آنها در دفاع از آب و خاک، دین و میهن، شرف و انسانیت، ناموس و از همه مهمتر حفظ انقلاب و حریم ولایت بود.

حتی بودند کسانی که درس و دانشگاه و بورسیه شدن در خارج از کشور را رها کردند تا فردای قیامت شرمنده نباشند.

آری آمدند، نازدانه‌های این ملت، غیرتمندانی که رفتن‌شان تضمین کننده امنیت امروز ما شد.

اگرچه آمدنشان مرهمی بر دل داغدار پدر و مادرانی است که سال‌ها با چشمانی اشک‌بار منتظر آن لحظه هستند که خبری از بازگشت فرزندان برومندشان بشنوند، اما فضای حاکم در شهرها به لحاظ فرهنگی و اجتماعی طوری شده که شاید شهدا چندان حاضر به آمدن در میان ما نباشند. مگر نه این است که در بسیاری از وصیت‌نامه‌های این عزیزان به رعایت حفظ حجاب اسلامی تاکید دارند.

به راستی در کدام مسیر قرار گرفته‌ایم؟

آیا میان عمل به وصیت شهدا با وضعیت حجاب در جامعه امروز سنخیتی هم وجود دارد؟

ای کاش به وصیت‌نامه‌های شهدا بیشتر آگاه بودیم و عمل می‌کردیم تا ...

جا دارد به احترام ایثار و جانفشانی‌های فرزندان خمینی کبیر در مقابلشان سر تعظیم فرود آوریم همان بزرگ مردانی که امنیت، عزت و سربلندی را برایمان به ارمغان آوردند.

 به روح بلندشان درود می‌فرستیم روحی که هرگز تعلقی به این دنیای وانفسا نداشته است.