بلاغ، رمضان با سوزاندن ریشه گناه و فساد، چون بهاران شرائط رشد جوانه خوبی‌ها و زیبائی‌های روح بشر را فراهم می‌آورد. چون خورشیدی، گرما را در سراپرده وجود رستنی‌ها می‌دواند و گلبول‌های حیات را در همه مسیر شریان‌ها جاری می‌سازد. به خاک وجود انسان قوت می‌بخشد تا قدرت جلوه‌های رحمانی فطرت او را در اعلی بنشاند.
انسان را به دنیای بیکران درونش بیاگاهاند. قابلیت‌های لایتناهی "شدن"ها را به او بنمایاند و این حقیقت را برای فرزندان حضرت آدم آشکار سازد که باید همچون رحمان رحیم، مهربان و بخشنده بود.
خالق کریم در مقام پروردگار، از هیچ کرامت و عنایتی دریغ نمی‌ورزد و بر خوان نعمت‌های روزانه خویش از پذیرش گنه‌کارترین خطاکاران امتناع نمی‌ورزد، از بندگان خود ترویج نوعدوستی و احسان، عفو و اغماض و بخشش و انفاق را انتظار دارد.
خود به هر بهانه‌ای می‌بخشد و مناسبت‌ها را، زمینه مغفرت غافلان قرار می‌دهد. بخشندگی‌اش بی حد و حصر و شگفتی ساز است. در مقابل همه گناهان آشکار و پنهان و عمد و سهو خلائق، که هر روز و شب ادامه دارد، او همچنان می‌بخشد و نعمت‌های بی حد و حساب خود را در اختیار آنان و همگان قرار می‌دهد.
خود که خالق بخشندگی است، بندگان صالح و مخلص خود را نیز به این امر دلالت می‌کند و از میان آنها به بخشنده‌ترین‌شان بیشترین عنایت را دارد. خداوند مهربان در هر رابطه وهر توصیه‌ای،"ارحم،ترحم"، (ببخش تا ببخشمت ) را متذکر می‌شود. در میان حتی پیامبران هم، که از هر گناه و ناراستی بدورند، بخشنده‌ترین‌شان را عزیزترین خود می‌دارد.
یکی از دلائل اشرف‌الانبیاء بودن حضرت رسول(ص)، گذشت و اغماض بیش از حد و بخشندگی آن ارجمند بوده است، بگونه‌ای که خداوند به او صفت رحمه للعالمین را داد. بجرات باید گفت که هیچ پیامبری در ابلاغ رسالتش بیش از رسولخدا(ص) تلاش نکرد و زحمت نکشید و بیش از او مورد ایذاء و تعدی قرار نگرفت و همچو او در حق مردم دعا برای هدایت و رستگاری نکرد. دیده و شنیده نشد که نبی مکرم اسلام(ص) در پرفشارترین شرائط و لحظات دشوار لب به نفرین گشوده باشد.
در مقابل جهل متعرضان، سعی بر آگاهی، ارشاد و هدایت آنان داشت و عناد آگاهانه برای ایجاد سد در مسیر الهی را قاطعانه پاسخ می‌داد و در مقام حاکم با آنان برخورد جدی می‌نمود.
برای هدایت و سعادت مردم آنچنان خود را به سختی و تعب می‌انداخت و غصه می‌خورد که خداوند توسط امین وحی، هدایت افراد را وظیفه رسول ندانسته و تنها او را مسئول ابلاغ رسالت و انتقال پیام الهی ذکر کرد که هدایت از آن خداست.
ذوات مقدس ائمه معصومین علیهم‌السلام نیز در راه هدایت‌گری و تنویر افکار عمومی در زمینه مسائل اساسی حیات آنچنان فعال بوده‌اند که بدون استثناء در این طریق مقدس جان پاک خود را گذارده و همه‌شان به شهادت رسیده‌اند.
رمضان و فرهنگ‌سازان رمضانی در نجات‌بخشی به جان و روح و روان انسان‌ها، قهرمان نامی عرصه نوعدوستی در قاموس بشریتند. از مظاهر عالی نوعدوستی در تعالیم و دستاوردهای متعالی رمضان‌المبارک، فراگیری دعا و خیرخواهی برای عموم است. در کنار دهها و حتی صدها دعای وارده در این ماه شریف، از حضرت رسول اکرم(ص) نقل شده است که هر کس در ماه مبارک رمضان بعد از هر نماز واجب این دعا رابخواند، حق تعالی گناهانش را تا روز قیامت بیامرزد. دعای مذکور، که اکثر مسلمانان آن را حفظ‌اند، دعای: اللهم ادخل علی اهل القبور السرور است.
نگاهی حتی اجمالی به همه فرازهای این دعا، گویای غلبه نگاه جهان شمولی و خیراندیشی مسلمان روزه‌دار برای همه انسان‌ها صرفنظر از دین و آئین، صالح و فاسد بودن آنهاست. در این دعا آمده: خدایا! هر فقیر را بی نیاز گردان. خدایا! هر گرسنه را سیر فرما. خدایا! هر برهنه را لباس بپوشان. خدایا! قرض هر مدیونی را ادا کن. خدایا! هر گرفتاری را گشایش ده. خدایا! هرغریبی را به وطن خودش بازگردان.
خدایا! هر اسیری را آزاد فرما. خدایا! همه مفاسد امور مسلمین را اصلاح فرما. خدایا! هر مریضی را شفا عنایت کن.
خدایا! به بی نیازی ذات خود جلوی فقر و نداری ما را ببند.
خدایا! ....
رمضان، تعمیم دهنده روح خدایی در هدایت و رستگاری همه انسان‌هاست. این ماه به مهمانان خود می‌آموزد که باید برای همیشه مصلح، خیرخواه و رافع مشکلات انسان‌ها بود.
رمضان، که مبارکی‌اش متوجه جسم و جان انسان‌هاست و سلامتی هر دو را توامان تضمین می‌کند، مهمان او نیز در این دو زمینه بویژه نورانی‌سازی سیمای معنوی جامعه باید ساعی و خستگی‌ناپذیر باشد.
شب قدر آن، که یکی از سه شب نوزدهم، بیست و یکم و یا بیست و سوم است، با قرار گرفتن در یکی از این سه مناسبت: ضربت خوردن امیرالمومنین حضرت علی (ع)، شب شهادت او و یا شب سوم شهادت مجسمه فضیلت و عدالت، گویای این حقیقت است که با شرف‌یابی این شب(قدر) به نزول قرآن، شب قدرعظمت و ویژگی خود را وامدار مولی‌الموالی، باب علم نبی، صوت‌العداله‌الانسانیه، علی بن ابیطالب(ع)، مظهر رسالت و امامت می‌باشد؛ و این همان نکته پایانی بیان خاتم‌المرسلین محمد مصطفی(ص) است که فرمود: من از میان شما می‌روم و دو میراث گرانبهاء، که نتیجه همه رسالتم است، در میان‌تان به یادگار می‌گذارم: کتاب خدا و عترت و اهلبیت من. این دو همواره با هم اند و هیچگاه این دو امانت از هم جدا نمی شوند تا اینکه در کنار حوض کوثر آن دو را به من بازگردانید. اگر به این دو توسل جوئید، از خطر گمراهی و ضلالت در امانید.
واقعیت در این است که رمضان ماهی است برای ظرفیت‌سازی‌های فردی و اجتماعی جهت پیروی تام و تمام از قرآن و عترت.
رمضان، کارگاه عملی در فهم انجذابی رسالت و امامت برای حکومت‌سازی ذیل نظام اسلامی است. رمضان، ماه ولایت است. رمضان، اقیانوس بیکرانی از شناخت معارف، غواصی در مفاهیم و صید فضیلت‌هاست. با لحظه لحظه‌های آسمانی، ضیافت الهی بسرعت باورنکردنی در حال عبور است و با چشم بهم زدنی لیالی قدر نیز می‌گذرند و ما می‌مانیم و حسرت‌های ملامت‌گر.
آیا لهیب آتش خاسران از رمضان‌المبارک، دامن ما را نیز خواهد گرفت، یا دمادم باقی مانده را در خواهیم یافت؟. راستی ؛ چرا همیشه این قدر زود دیر می شود؟!!.
اللهم وفقنی لما تحب و ترضی.
انسان را به دنیای بیکران درونش بیاگاهاند. قابلیت‌های لایتناهی "شدن"ها را به او بنمایاند و این حقیقت را برای فرزندان حضرت آدم آشکار سازد که باید همچون رحمان رحیم، مهربان و بخشنده بود.
خالق کریم در مقام پروردگار، از هیچ کرامت و عنایتی دریغ نمی‌ورزد و بر خوان نعمت‌های روزانه خویش از پذیرش گنه‌کارترین خطاکاران امتناع نمی‌ورزد، از بندگان خود ترویج نوعدوستی و احسان، عفو و اغماض و بخشش و انفاق را انتظار دارد.
خود به هر بهانه‌ای می‌بخشد و مناسبت‌ها را، زمینه مغفرت غافلان قرار می‌دهد. بخشندگی‌اش بی حد و حصر و شگفتی ساز است. در مقابل همه گناهان آشکار و پنهان و عمد و سهو خلائق، که هر روز و شب ادامه دارد، او همچنان می‌بخشد و نعمت‌های بی حد و حساب خود را در اختیار آنان و همگان قرار می‌دهد.
خود که خالق بخشندگی است، بندگان صالح و مخلص خود را نیز به این امر دلالت می‌کند و از میان آنها به بخشنده‌ترین‌شان بیشترین عنایت را دارد. خداوند مهربان در هر رابطه وهر توصیه‌ای،"ارحم،ترحم"، (ببخش تا ببخشمت ) را متذکر می‌شود. در میان حتی پیامبران هم، که از هر گناه و ناراستی بدورند، بخشنده‌ترین‌شان را عزیزترین خود می‌دارد.
یکی از دلائل اشرف‌الانبیاء بودن حضرت رسول(ص)، گذشت و اغماض بیش از حد و بخشندگی آن ارجمند بوده است، بگونه‌ای که خداوند به او صفت رحمه للعالمین را داد. بجرات باید گفت که هیچ پیامبری در ابلاغ رسالتش بیش از رسولخدا(ص) تلاش نکرد و زحمت نکشید و بیش از او مورد ایذاء و تعدی قرار نگرفت و همچو او در حق مردم دعا برای هدایت و رستگاری نکرد. دیده و شنیده نشد که نبی مکرم اسلام(ص) در پرفشارترین شرائط و لحظات دشوار لب به نفرین گشوده باشد.
در مقابل جهل متعرضان، سعی بر آگاهی، ارشاد و هدایت آنان داشت و عناد آگاهانه برای ایجاد سد در مسیر الهی را قاطعانه پاسخ می‌داد و در مقام حاکم با آنان برخورد جدی می‌نمود.
برای هدایت و سعادت مردم آنچنان خود را به سختی و تعب می‌انداخت و غصه می‌خورد که خداوند توسط امین وحی، هدایت افراد را وظیفه رسول ندانسته و تنها او را مسئول ابلاغ رسالت و انتقال پیام الهی ذکر کرد که هدایت از آن خداست.
ذوات مقدس ائمه معصومین علیهم‌السلام نیز در راه هدایت‌گری و تنویر افکار عمومی در زمینه مسائل اساسی حیات آنچنان فعال بوده‌اند که بدون استثناء در این طریق مقدس جان پاک خود را گذارده و همه‌شان به شهادت رسیده‌اند.
رمضان و فرهنگ‌سازان رمضانی در نجات‌بخشی به جان و روح و روان انسان‌ها، قهرمان نامی عرصه نوعدوستی در قاموس بشریتند. از مظاهر عالی نوعدوستی در تعالیم و دستاوردهای متعالی رمضان‌المبارک، فراگیری دعا و خیرخواهی برای عموم است. در کنار دهها و حتی صدها دعای وارده در این ماه شریف، از حضرت رسول اکرم(ص) نقل شده است که هر کس در ماه مبارک رمضان بعد از هر نماز واجب این دعا رابخواند، حق تعالی گناهانش را تا روز قیامت بیامرزد. دعای مذکور، که اکثر مسلمانان آن را حفظ‌اند، دعای: اللهم ادخل علی اهل القبور السرور است.
نگاهی حتی اجمالی به همه فرازهای این دعا، گویای غلبه نگاه جهان شمولی و خیراندیشی مسلمان روزه‌دار برای همه انسان‌ها صرفنظر از دین و آئین، صالح و فاسد بودن آنهاست. در این دعا آمده: خدایا! هر فقیر را بی نیاز گردان. خدایا! هر گرسنه را سیر فرما. خدایا! هر برهنه را لباس بپوشان. خدایا! قرض هر مدیونی را ادا کن. خدایا! هر گرفتاری را گشایش ده. خدایا! هرغریبی را به وطن خودش بازگردان.
خدایا! هر اسیری را آزاد فرما. خدایا! همه مفاسد امور مسلمین را اصلاح فرما. خدایا! هر مریضی را شفا عنایت کن.
خدایا! به بی نیازی ذات خود جلوی فقر و نداری ما را ببند.
خدایا! ....
رمضان، تعمیم دهنده روح خدایی در هدایت و رستگاری همه انسان‌هاست. این ماه به مهمانان خود می‌آموزد که باید برای همیشه مصلح، خیرخواه و رافع مشکلات انسان‌ها بود.
رمضان، که مبارکی‌اش متوجه جسم و جان انسان‌هاست و سلامتی هر دو را توامان تضمین می‌کند، مهمان او نیز در این دو زمینه بویژه نورانی‌سازی سیمای معنوی جامعه باید ساعی و خستگی‌ناپذیر باشد.
شب قدر آن، که یکی از سه شب نوزدهم، بیست و یکم و یا بیست و سوم است، با قرار گرفتن در یکی از این سه مناسبت: ضربت خوردن امیرالمومنین حضرت علی (ع)، شب شهادت او و یا شب سوم شهادت مجسمه فضیلت و عدالت، گویای این حقیقت است که با شرف‌یابی این شب(قدر) به نزول قرآن، شب قدرعظمت و ویژگی خود را وامدار مولی‌الموالی، باب علم نبی، صوت‌العداله‌الانسانیه، علی بن ابیطالب(ع)، مظهر رسالت و امامت می‌باشد؛ و این همان نکته پایانی بیان خاتم‌المرسلین محمد مصطفی(ص) است که فرمود: من از میان شما می‌روم و دو میراث گرانبهاء، که نتیجه همه رسالتم است، در میان‌تان به یادگار می‌گذارم: کتاب خدا و عترت و اهلبیت من. این دو همواره با هم اند و هیچگاه این دو امانت از هم جدا نمی شوند تا اینکه در کنار حوض کوثر آن دو را به من بازگردانید. اگر به این دو توسل جوئید، از خطر گمراهی و ضلالت در امانید.
واقعیت در این است که رمضان ماهی است برای ظرفیت‌سازی‌های فردی و اجتماعی جهت پیروی تام و تمام از قرآن و عترت.
رمضان، کارگاه عملی در فهم انجذابی رسالت و امامت برای حکومت‌سازی ذیل نظام اسلامی است. رمضان، ماه ولایت است. رمضان، اقیانوس بیکرانی از شناخت معارف، غواصی در مفاهیم و صید فضیلت‌هاست. با لحظه لحظه‌های آسمانی، ضیافت الهی بسرعت باورنکردنی در حال عبور است و با چشم بهم زدنی لیالی قدر نیز می‌گذرند و ما می‌مانیم و حسرت‌های ملامت‌گر.
آیا لهیب آتش خاسران از رمضان‌المبارک، دامن ما را نیز خواهد گرفت، یا دمادم باقی مانده را در خواهیم یافت؟. راستی ؛ چرا همیشه این قدر زود دیر می شود؟!!.
اللهم وفقنی لما تحب و ترضی.
