تاریخ انتشارپنجشنبه ۲۹ آبان ۱۳۹۳ - ۱۱:۵۰
کد مطلب : ۵۹۰۳۷
آقای ما از ابتدا که دولت تدبیر و امید بنا را به تعامل یک طرفه گذاشت، با قدرت و صلابت فرمود: "من به مذاکرات خوش بین نیستم". اما افسوس و صد افسوس که دوستان گیرنده ها را به سمت بیت نمی چرخانند تا شبکه "ولی امر" را دریافت کنند.
۰
plusresetminus
بلاغ-از وقتی که دیپلماسی لبخند در دستور کار سیاست خارجه ما قرار گرفت خروجی هایی در کارنامه دستگاه چانه زنی ما ثبت شد که قابل تامل است. از وقتی که ما سعی کردیم با ملت «ترش رویی» کنیم و با اجنبی «خوش رویی»، حوادث جالبی رقم خورد.

دست آورد های عجیبی داشته این ظرافت بیش از حد آقایان، در یک ماه، چهار بار تهدید نظامی شدیم. آن لحظه که رئیس دولت "وحشی" را "باهوش و مودب" می خواند و دانشمندان خود را بی سواد، کنگره در حال تصویب تحریم های جدید بود. گزارش اومانو را هم که دیدید و لذت بردید حتما.

حقوقدانان چه حسی داشتند وقتی که در هفته دفاع مقدس، با ذوق زدگی به دیدن نماینده بریتانیای صغیر رفتند و لختی نگذشت که کامرون علیه العنه به پشت تریبون سازمان ملل رفت و برای بار هزارم اعلام کرد که: "مردم ایران به ما اعتماد نکنید. ما به خون شما تشنه هستیم"، ولی باز عده ای خود را به نشنیدن زدند.

آقای ما از ابتدا که بنا به تعامل یک طرفه شد، در دولت تدبیر و امید، با قدرت و صلابت فرمود: "من به مذاکرات خوش بین نیستم". اما افسوس و صد افسوس که دوستان گیرنده ها را به سمت بیت نمی چرخانند تا شبکه "ولی امر" را دریافت کنند.

اگر قرار بود یانکی ها به کسی وفا کنند به «پهلوی» های بیچاره وفا می کردند که جان و مال ودیگر دارایی های خود را در اختیار امریکا قرار داده بودند. دنیا دید که حتی جنازه محمد رضا را هم به مملکتشان راه ندادند. اگر قرار بود این یاغی های کراوات زده برعهد و پیمان بمانند صدام جانی را یاری می کردند که بدان سان سربازی این ها را کرد و به کشور ما تاخت. چه وحشیانه آن وحشی را کشتند، دیدید؟

خدا را شکر پیر ما سید علی هست و خود به ما وعده داد" تا من زنده هستم، تا من مسئولیت دارم، به حول و قوه‌ى الهى نخواهم گذاشت این حرکت عظیم ملت به سوى آرمانها ذره‌اى منحرف شود. "(۹۰/۲/۳)صد شکر ایزد را که علمدار در دنیا قدرت نمایی میکند. حمد و سپاس خدای را که مالک اشتر ولی، حاج قاسم دوست داشتنی در هم می شکند معادلات نمرودیان را در منطقه، و الا از یقه سفید های ما آبی گرم نمی شود که نمی شود. دل خوش کرده اند به اوبامایی که هشت خودش گرو نه کنگره است، حزب مطبوعش به کنگره راه نیافت. به دروغ از سیاست های ضد جنگ گفت و دستش رو شد. وعده های انتخاباتی اش محقق نشد. الان منفور تر از هر زمان دیگر در کشورش است و فقط این ضرب المثل به ذهن می آید که "کل اگر طبیب بودی …". بعد عده ای دل بسته اند که این کلِ وا مانده کاری کند. کنگره هم که چند روز قبل رسما بیانیه داد اوباما اصلا کاره ای نیست که بخواهد به تحریم ها دست بزند، می دهیم پشت دستش را با قاشق داغ کنند تا درس عبرتی شود برای بقیه. جناب ظریف ما می گوید: «اگر به نتیجه نرسیدیم دنیا می فهمد که ایران دنبال راه حل بود.» دکتر جان دنیا می داند که ما همیشه دنبال راه حل بودیم، اصلا زمانی که روح الله کبیر به پا خواست راه حل خود را به دنیا ارائه کرد. تازه ما در جنگ راه حل خود را صادر کردیم و به دنیا گفتیم «ما می گوییم تا شرک و کفر هست، مبارزه هست. و تا مبارزه هست، ما هستیم.»

حضرت سید علی هر روز به ما گوش زد می کند که دست بر زانوی خود بگذارید، یا علی گویید و به پا خیزید که فقط خودمان می توانیم چاره کنیم. دولتی های عزیز اگر گفتمان «خود کفایی» بکاریم، حسن باقری درو می کنیم. اگر نگاه به «ظرفیت های درونی» کشور داشته باشیم مهدی زین الدین را کشف میکنیم، به غیر از این دور باطل می زنیم. یادمان باشد که راه مهدی (عج) همان راه حسین (ع) است و هر دو پای پر آبله می خواهد.

 

منبع : سفیرهراز
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما

وعده صادق، ضربه پشیمان‌کننده و پیشگیرانه
شنبه ۱ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۰۰:۱۴
۱۹۵ هزار فعال صنفی مازندران در خطر محرومیت
پنجشنبه ۳۰ فروردين ۱۴۰۳ - ۰۰:۱۰
بهار نارنج، ظرفیتی که فدای نام و نشان شد
سه شنبه ۲۸ فروردين ۱۴۰۳ - ۰۰:۱۲