امام با صدای بلند گفت: تسبیحات حضرت زهرا(س) فراموش نشود

به گزارش بلاغ، امام صادق(ع) پیرامون مفاهیم بلند تسبیح حضرت فاطمه زهرا(س) فرمودند این تسبیح عبارت است از: «منزه است صاحب جلالى که متکبر و بزرگ است، منزه است صاحب عزتى که بلند مرتبه و رفیع الشان است، منزه است صاحب سلطتنى که داراى فخر و قدمت است، منزه است صاحب حسن و جمال، منزه است کسى که به نور و سنگینى و وقار آراسته است، منزه است کسى که اثر و نشانه هاى پاى مورچه را روى سنگ صاف و شفاف دیده و افتادن طیور و پرندگان را روى درختان و لاله ها مى نگرد.

بهترین تعقیبات نماز،‌ تسبیحات حضرت فاطمه زهرا(س) است که سفارش شده است بدون وقف پس از نماز گفته شود و نیز سفارش شده است در زمان‌های دیگر مانند وقت خواب و … نیز بدان بپردازیم تا ما نیز از فضیلت های آن بهره مند شویم و گامی به سبک زندگی فاطمی نزدیکتر.

بعد از آنکه رسول اکرم(ص) تسبیحات را به کوثرش عطا کرد، حضرت فاطمه(س) ابتدا رشته‏اى از پشم تابیده و با آن به تسبیح پرداخت تا این که حضرت حمزه بن عبدالمطلب شهید شد، پس حضرت فاطمه از تربت قبر آن بزرگوار خاک برداشت و تسبیح ساخت و با آن تسبیح مى‏کرد و مردم نیز چنان کردند و چون سیدالشهدا(ع) شهید شد، سنت ‏شد که از تربت آن امام مظلوم تسبیح سازند و با آن ذکر گویند.

درباره ثواب تسبیح حضرت فاطمه زهرا(س) با تربت امام حسین(ع) از حضرت صاحب الامر(عج) روایت ‏شده است که: هر که تسبیح تربت امام حسین(ع) را در دست داشته باشد و ذکر را فراموش کند، ثواب ذکر براى او نوشته مى‏شود.

تسبیحات حضرت فاطمه زهرا(س) از آثار و برکات بسیارى برخوردار است که از جمله‏ ى آنها نجات یافتن از شقاوت و بدبختى است، هر انسانى به تناسب بینش و نگرشى که به جهان هستى و وجود پرآشوب خود دارد به دنبال خوشبختى است و به عبارتى دیگر یکى از مهم‎ترین مسائلى که همه‏ ى انسان ها را آگاه یا ناآگاه به خود مشغول داشته است، به طورى که کارهاى زندگى و برنامه‏ هایشان را در جهت وصول به آن پى‏ ریزى مى‏ کنند، مسئله‏ ى رسیدن به سعادت و گریز از شقاوت است.

سردار محمدحسین بابایی «فرمانده سپاه کربلای مازندران» که اهل شاهرود است، خاطره ای از این ذکر مقدس را در دیدار با خانواده شهیدان حجازی در گلوگاه، چنین بیان کرد.
در سال های دفاع مقدس، مدتی را در روستای سنی نشین هویه کردستان حضور داشتم، روزی به روستای سرهویه که حوالی روستای هویه بود، به دیدار رزمندگان مازندرانی رفتم.

ساعت حوالی ۵ بعدازظهر بود که رسیدم به آنجا، چون در آن زمان از ساعت ۴ بعداز ظهر به بعد جاده های کردستان ناامن می شدند، شب را همانجا ماندم.

نماز جماعت مغرب و عشا را در اتاقی به همراه رزمندگان مازندرانی خواندیم، به محض اینکه نماز تمام شد، تعقیبات نماز خوانده شد اما تسبیحات حضرت فاطمه زهرا(س) خوانده نشد.

چون ترسیدم که مکبر ناراحت شود، تذکر ندادم.

شب هنگام در خواب دیدم که در صحرای بزرگی نشسته ام و با تعداد زیادی رزمنده در صف نماز جماعت هستم، حضرت امام(ره) نیز پیش نماز است و من در صف اول نشسته ام.

حضرت امام(ره) بعد از نماز تسبیج بلندی را از جیب در آورد و با اخم به من نگاه کرد، در همین هنگام بود که ایشان با صدای بلند گفت: تسبیحات حضرت زهرا(س) فراموش نشود.

من متوجه شدم که خطائی کرده ام، صبح قبل از نماز جماعت از خواب بیدار شدم و ماجرا را برای رزمندگان مازندرانی تعریف کردم و در آنجا تذکر دادم که تسبیحات حضرت فاطمه زهرا(س) را بعد از نماز هیچگاه فراموش نکنید.