شیوع ویروس کووید۱۹ نزدیک به دو هفته دیگر دو ماهه می‌شود. از روزهای اول ورود کرونا به ایران، با توجه به تجربه‌ای که از گسترش ویروس در کشورهای دیگر به دست آمده بود، کارشناسان حوزه سلامت توصیه‌های بسیاری را در زمینه ماندن در خانه و محدود کردن ارتباطات اجتماعی ارائه دادند و برخی که امکانش برایشان فراهم بود، ضمن رعایت مسئولیت اجتماعیشان درخانه مانده‌اند، اما برای درک بهتر لزوم در خانه ماندن باید به اینکه اساسا مسئولیت اجتماعی چیست و چرا باید به آن اهمیت بدهیم، پاسخ داد.

به گزارش بلاغ، سارا گلستانی در گفت‌وگو ، در آغاز صحبت‌های خود با یادآوری این شعر «بنی آدم اعضای یک پیکرند / که در آفرینش ز یک گوهرند/ چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضور ها را نماند قرار» گفت: از لحاظ روانشناختی و از لحاظ جسمانی انسان دارای نیازهایی است که برای بقا باید آن‌ها را رفع کند. برای رفع این نیازها، به جامعههای کوچک و بزرگ، از روابط خانوادگی و کاری تا روابط اجتماعی گسترده تر نیاز داریم که در آن زندگی کنیم.
وی ادامه داد: انسان اگر سالم باشد، غذا بخورد و احساس مفید بودن کند برای اینکه بقاء جسمی و روانشناختی اش تضمین شود، نیاز دارد افرادی باشند که در تعامل با آن‌ها نیازهایش را رفع کند و حضورش نیز دیده شود تا به نوعی در راستای وجود خودش از افراد بازخورد بگیرد، بنابراین ما برای بقاء به بودن در جامعه نیاز داریم.
این روانشناس با بیان اینکه یکی از کارهایی که باید برای بقاء انجام دهیم ارتباطات اجتماعی است، گفت: با توجه به اینکه ارتباطات اجتماعی یکی از نیاز هایی است که باید برای تداوم آن به فکر سلامتی افراد دیگر اجتماع هم باشیم.
وی گفت: در واقع کرونا یک تهدید در برابر بقای ما است، مشخصا بر اساس گفته‌های کارشناسان به دلیل ناشناخته بودن، سرعت شیوع و ویژگی‌های سرایتش لازم است که تلاش کنیم به این بیماری مبتلا نشویم و کمک کنیم که چرخه سرایت آن متوقف شود.
گلستانی افزود: همانطور که عنوان شد ما برای بقاء، به روابط اجتماعیمان نیاز داریم پس بخشی از مسئولیت اجتماعی ما ریشه در نیاز خودمان دارد. بر همین اساس لازم است که جوانب احتیاط را رعایت کنیم تا به این بیماری مبتلا نشویم و مراقب باشیم که کسی هم از سمت ما مبتلا نشود. در این زمینه، روش مطمئن تر شناخته شده، در خانه ماندن و کاهش معاشرت ها به حداقل بیان شده است.
گلستانی درباره اینکه مسئولیت ما درباره حفظ سلامت جامعه چیست؟ تصریح کرد: همانقدر که ما در قبال خود مسئولیم در قبال جامعه خود نیز مسئول هستیم؛ چرا که ما برای بقاء به حضور افراد دیگر نیز نیاز داریم. لازم است که این مسئولیت را اول از همه در قبال خودمان قبول کنیم که به خاطر خودمان هم که شده باید تلاش کنیم دیگران سالم بمانند.
این روانشناس درباره اینکه چرا گاهی انگشت اتهام به سمت بیماران مبتلا به کرونا گرفته می‌شود نیز گفت: با توجه به اینکه هنوز کرونا ناشناخته است و سطح اضطراب جمعی از افراد جامعه نیز بالا رفته است، دسته ای از آدم ها به علت وجود همین اضطراب رفتارها یا دفاع هایی را انجام می‌دهد که احساس بدی به افراد مبتلا منتقل می‌شود. چرا که زمانی که ما اضطراب میگیریم به رفتارهای کودکی خود بازمی گردیم.
وی ادامه داد: در این شرایط ما به رفتارهای ناخودآگاهی که از کودکی یاد گرفته ایم و برای بقایمان جوابگو بوده است باز می‌گردیم، برای همین ممکن است که در در برابر اضطراب های خود رفتار های کودکانه به کار ببریم. مثلا اگر احساس کنیم فردی به کووید19 مبتلا شده، یا در اقوام یک نفر فردی با بیماری کرونا از دنیا رفته فارغ از رعایت فیزیکی از نظر روانشناختی هم از او فاصله می گیریم. 
به گفته این روانشناس، این اقدام به دلیل افزایش اضطراب است و روشی که از کودکی بلد بودیم به ما می‌گوید که از این موقعیت اضطراب زا فاصله بگیر تا اصلا آن را نبینی.
وی افزود:‌ به طوری که ممکن است ما حتی معاشرت تلفنی خود را با فرد قطع کنیم و بیشتر به آن فرد صدمه بزنیم. یا اینکه به طور بدبینانه به فرد مبتلا نگاه کنیم و او را متهم بدانیم که حتما بهداشت را رعایت نکرده یا مشکلی داشته است که مبتلا به بیماری شده. اما از آنجایی که رویکرد ویروسی که با آن مواجهیم شناخته شده نیست، لزوما نمی‌توان مسئولیت ابتلا به ویروس را گردن یک فرد انداخت و با توجه به اطلاعات، تحقیقات و پژوهش‌ها این ویروس خاصیت اپیدمی شدن دارد و ممکن است بسیاری از ما ناقل باشیم.
وی ادامه داد: ممکن است به یک روشی که نمی‌دانیم ویروس را دریافت کرده باشیم و فقط به دلیل اینکه سیستم ایمنی ما توانایی مواجهه با این ویروس را داشته، علائم جدی بروز نداده باشیم. پس اگر یک نفر بیمار شود یا حتی به مرگ ختم شود به معنای آن نیست که این فرد نسبت به ما مسئولیت پذیری کمتری داشته است.
گلستانی اظهار کرد: درست است که رعایت نکات بهداشتی از اصول و لزوم پیشگیری است و عدم پیشگیری منجر به بیماری می‌شود، اما لزوما اینگونه نیست که هر کسی که مبتلا شده پیشگیری نکرده باشد، چرا که خطا در این زمینه اجتناب ناپذیر است.
وی ادامه داد: ما نباید فراموش کنیم که خطا از همه ما سر می‌زند، حتی اگر بیمار شدن فردی به خاطر خطایش باشد این رفتار درست نیست که دنبال مقصر بگردیم.
گلستانی افزود:‌ در برخورد با افرادی که مبتلا به بیماری کرونا شدند کافیست که فاصله‌های فیزیکی را رعایت کنیم و به فرد نشان بدهیم که همچنان در کنار ما جا دارد و قرار نیست که به خاطر مشکل فیزیکی خود طرد شود.