امام حسین (ع) در شب عاشورا هم به فکر هدایت دشمن بود

به گزارش بلاغ،حجت الاسلام والمسلمین محمد میرزامحمدی دوشنبه شب در مسجد جمکران قم و در جمع عزاداران حضرت اباعبدالله الحسین (ع) با اشاره به تعبیر آیه 157 سوره مبارکه اعراف بیان کرد: پروردگار عالَم در این آیه شریفه با عبارت «و اتّبعوا النور الذی اُنزلَ معه»، هم قرآن را به عنوان نور معرفی می‌کند و هم همه را به تبعیت و پیروی از آن فرا می‌خواند.
وی در ادامه به پیام مهم دیگر این آیه اشاره و اضافه کرد: این تعبیر نشان می‌دهد که قرآن کریم در معیّت حضرت رسول الله (ص) نازل شده و با اینکه مقام هر پیامبر خدا با کتاب آسمانی او سنجیده می‌شود، اما در عین حال تعبیر منحصر به فرد این آیه نیازمند عنایت ویژه و تأمّل متفکرین و اندیشمندان است.
این استاد حوزه‌های علمیه همچنین مقام اهل بیت معصومین (ع) را نیز مورد توجه قرار داد و خاطرنشان کرد: بر همین اساس مقام معصومین (ع) هم افضل از قرآن است، چراکه آن حضرات، مُهیمن بر همه عالَم وجود هستند.
وی در ادامه وجود نورانی حضرت محمد رسول الله (ص) را به عنوان نخستین آفریده الهی مورد توجه قرار داد و افزود: حضرت محمد بن عبدالله (ص) به عنوان خاتم الانبیاء مُهیمن بر وجود همه انبیای الهی است که این امر نشان دهنده مقام عالی آن حضرت است.
این روایتگر سیره شهدا اظهار کرد: خداوند در آیه چهل و یکم سوره مبارکه نساء به صراحت خطاب به حضرت مصطفی (ص) بیان می‌فرماید که در قیامت، از هر امتی یک شاهد و گواه می‌آوریم و تو را شاهد و گواه همه امت‌ها و همه پیامبران قرار می‌دهیم که این آیه نیز به وضوح، جایگاه حضرت ختمی مرتبت را در بین همه انبیاء نشان می‌دهد.
حجت الاسلام میرزامحمدی گفت: ما باید اعتراف کنیم که هنوز نتوانسته ایم جایگاه والای خاتم الانبیاء (ص) را به جهانیان معرفی کنیم و قطعا در این زمینه کوتاهی داشته‌ایم که نیاز به جبران دارد.
استاد حوزه علمیه قم در ادامه شب‌های محرم را شب‌های نورانی شدن در پرتو امام حسین (ع) و رهایی از هرگونه جهل و ظلمت دانست و گفت: این حسین بن علی (ع) که ما در این شب‌ها برای او مجلس می‌گیریم و گریه می‌کنیم، همان شخصیتی است که رسول الله (ص) به عنوان گواه و شاهد بر همه امت‌ها و بر همه پیامبران الهی، برای همین حسین (ع) خم می‌شد و چهار دست و پا راه می‌رفت تا حسنین (ع) را شاد و خوشحال کند.
وی اضافه کرد: امام حسین (ع) را تنها از طریق حضرت مصطفی (ص) می‌توان شناخت، چراکه آن حضرت در کلامی نورانی به این نکته بسیار مهم اشاره فرمود که حسین از من و من از حسینم.
میرزامحمدی خاطرنشان کرد: حسین بن علی (ع) شخصیتی است که نفر اول عالَم خلقت یعنی وجود مبارک رسول الله (ص)، برای ایشان تعبیر «ای زینب آسمان‌ها و زمین» به کار برده است و به فاطمه زهرا (س) می‌فرماید که ای فاطمه جان، در قیامت همه چشم‌ها گریان است مگر چشمی که بر حسین (ع) گریه کند.
وی گفت: این همان قیامتی است که همه از یکدیگر فرار می‌کنند و به هر کس به دنبال کار خود است، اما همین حسین فاطمه (ع) در آن موقف هم به دنبال گمشده‌های خود از شیعیان و محبّان است، البته به این شرط که ما هم خود را در دامان آن «کشتی نجات»، «رحمت واسعه الهی» و «باب نجات امت» بیندازیم و به وی پناه ببریم.
این استاد حوزه شب و روز عاشورا را شب و روز ضجّه و گریه بر مصائب اهل بیت (ع) به ویژه امام حسین (ع) و یاران و اصحاب باوفای ایشان دانست و با اشاره به شب عاشورای سال 61 هجری خاطرنشان کرد: در آن شب عاشورا بود که امام (ع) یکی از یاران خود به نام علی بن مظاهر را فرا خواندند و از وی خواستند تا به اصحاب اعلام کند هرکه از خانواده خویش، کسی را از همسر و مادر و فرزند و مانند آن به همراه آورده، آنان را به قبیله بنی اسد – که در نزدیکی کربلا بودند – بسپارد. این جا بود که علی ابن مظاهر دلیل این امر را از امام (ع) جویا شد و حضرت فرمودند که خانواده و ناموس من فردا اسیر خواهند شد و من نمی‌خواهم که خانواده اصحاب من هم اسیر شوند.