آزاده و جانباز دفاع مقدس با اشاره به عدم رسیدگی به وضعیت مجروحان و اسرا توسط نیروهای عراقی گفت: براثر شدت جراحات، زخم‌های پای من عفونت کرد و به همین خاطر مجبور شدند که پای من را در سه مرحله با تیغ موکت بری قطع کنند.

به گزارش بلاغ،بیست و ششم مردادماه سالروز بازگشت آزادگان سرافراز به میهن اسلامی است که در برابر دشمن ایستادند و بااقتدار و صلابت به میهن بازگشتند.
به همین مناسبت به سراغ یکی از آزادگان و جانبازان شهرستان اردکان رفتیم و چنددقیقه‌ای را با وی هم‌کلام شدیم.
محمدرضا برزگر چاه افضل صحبت‌های خود را این‌گونه آغاز کرد: بنده در سال 1363 و در سن 14 سالگی برای اولین بار به جبهه‌های نبرد حق علیه باطل و منطقه غرب کشور اعزام شدم اما به دلیل کم بودن سن و کوتاهی قد از اعزام من به خط مقدم جلوگیری کرده و بنده را به قسمت پشتیبانی منتقل کردند.
وی گفت: کم‌کم با فراگیری آموزش‌های لازم به میدان نبرد اعزام شدم و در سال 1367 دریکی از پاتک‌های دشمن در منطقه شلمچه از ناحیه پای چپ مجروح و سپس اسیر شدم.
برزگر افزود: با توجه به اینکه بنده مجروح بودم و به دلیل عدم رسیدگی به وضعیت مجروحان توسط نیروهای عراقی کم‌کم زخم‌های پای من عفونت شدید پیدا کرد به‌گونه‌ای که این زخم‌ها به کِرم تبدیل شد و به همین خاطر آن‌ها مجبور شدند که پای بنده را در سه مرحله با تیغ موکت بری قطع کنند. گرمای شدید و اوضاع نامناسب اردوگاه نیز باعث شده بود که پای من تا پایان دوران اسارت عفونت داشته باشد.
وی اظهار داشت: عراقی‌ها برای کنترل اوضاع اردوگاه و ایجاد جو خفقان، هر روز اسرا را کتک می‌زدند و به کسی هم رحم نمی‌کردند و حتی مجروحان را هم کتک می‌زدند و تا روزی که قرار بود ما را آزاد کنند این کار را می‌کردند.
محمدرضا برزگر گفت: در تاریخ 25 مرداد 1369 گفتند که قرار است مجروحین را آزاد کنند و ما جزو نفرات اولی بودیم که از اردوگاه بیرون آمدیم ولی به مدت 25 روز ما را در مکان دیگری زندانی کردند و به همین دلیل جزو نفرات آخری بودیم که آزاد شدیم و در تاریخ 22 شهریور 1396 به ایران بازگشتیم.
این آزاده و جانباز اردکانی در پایان خطاب به نسل جوان جامعه اظهار داشت: آن زمان که کشور و انقلاب به دفاع نیاز داشت ما به وظیفه خود عمل کردیم و اینک وظیفه شما است که راه شهدا را ادامه دهید. مسئولین هم باید بدانند که امروز ثمره خون شهدا امانتی در دست آن‌هاست و باید از این امانت به‌خوبی پاسداری کنند.