به گزارش بلاغ،
علامه امينى(ره) در اين باره مى فرمايد:«اين امر بر دو اصل اساسى استوار است:
الف) آن كه شيعه اماميه در صدد آن است كه براى خود تربت و مهرى پاك به همراه داشته باشد تا بر آن سجده نمايد.
ب) برخى از مكان ها بر بعضى ديگر برترى دارد، لذا آثار و بركاتى بر آن مترتب است؛ به همين دليل كعبه و حرم، حكم خاصى به خود گرفته است. از جمله سرزمين هايى كه بر ساير بقاع برترى پيدا كرده و داراى آثار و بركاتى خاص است محلى است كه بدن شريف سيدالشهدا(عليه السلام) را در خود جاى داده است. همان بقعه اى كه امام على(عليه السلام) قبل از شهادت امام حسين(عليه السلام) قبضه اى از خاك آن را برداشت و استشمام كرد و چنان گريست كه زمين از اشك هاى حضرتش مرطوب گشت.
سپس فرمود: از اين سرزمين هفتاد هزار نفر محشور شده و بدون حساب وارد بهشت مى گردند.[1] آيا سجده بر چنين تربتى مطلوبيت و قداست ندارد و سبب تقرب به خداوند متعال نمى گردد؟ آيا سزاوار نيست كه انسان بر تربتى سجده كند كه در آن نشانه هاى توحيد و شهادت در راه معبود است؟ تربتى كه در صورت توجه خاص به حقيقت آن حالت رقت قلب در انسان ايجاد شده و انسان را به سوى خداوند نزديك مى كند...»[2]
استاد عباس محمود عقاد - نويسنده مصرى - در مورد سرزمين كربلا مى نويسد:
«سرزمين كربلا حرمى است كه مسلمانان براى عبرت و يادآورى به زيارت آن مى آيند و غير مسلمين براى مشاهده و بازديد، ولى اگر بنا باشد كه حق اين سرزمين ادا شود بايد آن را زيارتگاه هر انسانى قرار داد كه براى نوع خود نصيبى از قداست و بهره اى از فضيلت قائل است، زيرا ما به ياد نداريم كه قطعه اى از زمين به مانند كربلا اين چنين داراى فضيلت و منقبت باشد و اين نيست مگر به جهت آن كه اين سرزمين با اسم كربلا و منزلگاه حسين(عليه السلام) مقرون و عجين شده است».[3]
در روايتي امام باقر عليه السلام فرموده اند: خداوند تبارك و تعالى بيست و چهار هزار سال پيش از خلقت كعبه، زمين كربلا را آفريد و آن را مقدس و مبارك قرار داد و پيوسته قبل از خلقت مخلوقات مقدس و مبارك بود تا آن را برترين زمين در بهشت نمود و برترين منزل و مسكنى قرارش داد كه اولياء و دوستانش در بهشت در آن سكنا مى گزينند.[4]
از همين رو گرچه سجده بر هر خاكى، بلكه هر سنگ و چوب پاكى جايز و صحيح است اما بر اساس همين امتيازي كه تربت امام حسين عليه السلام دارد، امام صادق عليه السلام جز بر خاك كربلا سجده نمى كرد و اين كار را از سر خشوع و خضوع براي خدا مي كرد.[5] و مي فرمود:«سجده بر خاك حسين (عليه السلام) حجاب هاي هفت گانه را از ميان بر مي دارد»[6]
پي نوشت :
[1] - المعجم الكبير، ج 3، ص 111، ح 2825.
[2] - السجود على التربة الحسينية عند الشيعة الاماميه، ص 69-87.
[3] - ابوالشهدا، ص 145
[4] - كامل الزيارات-ترجمه ذهنى تهرانى، ص 813
[5] - وسائل الشيعه، ج 5، ص 366
[6] - همان
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)