فرمود: «قدرتمندی که به مردم رحم می‏کند و چنان برای مردم حکم می‏کند که برای خودش حکم می‏کند ؛ و کسی که خداوند به او مالی بخشیده است . پس او در جهت رضایت خداوند و در راه فرمانبریِ خداوند ـ عزّ وجلّ ـ ، از آن خرج می‏نماید؛ و کسی که جوانی و نیرویش را در راه فرمانبری از خداوند ـ عزّ وجلّ ـ ، صرف می‏کند

و کسی که به دلیل علاقه ‏اش به مسجد همواره دلش آنجا است و مردی که زنی زیبا را ببیند که خود را در اختیارش گذاشته است، امّا از ترس خدا او را واگذارد؛ و کسی که هرجا باشد ، می‏داند خدا با اوست. اینان، دل‏هایشان پاک، و کسب و کارشان پاکیزه است و به سبب جلال و عظمت من، یکدیگر را دوست می‏دارند. دیگران به وسیله آنان مرا یاد می‏کنند و با یادم ، آنان را یاد می‏نمایند.

متن حدیث: 

الزهد لابن مبارک عن فضالة بن عبید:

إنَّ داودَ علیه‏السلام سَأَلَ رَبَّهُ عَزَّوجَلَّ : ... یا رَبِّ ، أخبِرنی بِأَحِبّائِکَ مِن خَلقِکَ اُحِبَّهُم لَکَ؟ 
قالَ: ذو سُلطانٍ یَرحَمُ النّاسَ ، ویَحکُمُ لِلنّاسِ کَما یَحکُمُ لِنَفسِهِ ، ورَجُلٌ آتاهُ اللّه‏ُ مالاً فَهُوَ یُنفِقُ مِنهُ ابتِغاءَ وَجهِ اللّه‏ِ وفی طاعَةِ اللّه‏ِ عَزَّوجَلَّ ، ورَجُلٌ یُفنی شَبابَهُ وقُوَّتَهُ فی طاعَةِ اللّه‏ِ عَزَّوجَلَّ ، 
ورَجُلٌ کانَ قَلبُهُ مُعَلَّقا فِی المَساجِدِ مِن حُبِّهِ إیّاها ، ورَجُلٌ لَقِیَ امرَأَةً حَسناءَفَأَمکَنَتهُ مِن‏نَفسِها فَتَرَکَها مِن‏خَشیَةِ اللّه‏ِ، ورَجُلٌ حَیثٌ کانَ یَعلَمُ أنَّ اللّه‏َ تَعالی مَعَهُ ، نَقِیَّةٌ قُلوبُهُم ، طَیِّبٌ کَسبُهُم ، یَتَحابّونَ بِجَلالی ، اُذکَرُ بِهِم ، ویُذکَرونَ بِذِکری . ورَجُلٌ فاضَت عَیناهُ مِن خَشیَةِ اللّه‏ِ عَزَّوجَلَّ.

" الزهد، صفحه ۱۶۲، حدیث ۴۷۱"