۱- از معمر بن خلاد، گوید: از ابو الحسن (ع) پرسیدم و گفتم: قربانت! مردى با جمعى است و سخنى به میان آرند و شوخى کنند و بخندند؟
فرمود: باکى ندارد تا که نباشد، من گمان کردم مقصود او دشنام است و هرزه گوئى، سپس فرمود: عرب بیابانى نزد رسول‏ خدا (ص) مى‏ آمد و چیزى به عنوان هدیه تقدیم او مى ‏کرد و همان جا مى ‏گفت: بهاى هدیه ما را بده، و رسول خدا (ص) مى‏ خندید، و چون غمگین مى‏ شد، مى‏ فرمود: آن عرب بیابانى چه کرد؟ کاش نزد ما مى‏ آمد.

۲- از فضل بن أبى قره، از امام صادق (ع) فرمود:بدون عکس
مؤمنى نباشد که در او دعابت نیست، گفتم: دعابت چیست؟
فرمود: مزاح.

۳- از یونس شیبانى، گوید: امام صادق (ع) فرمود:
چگونه با یک دیگر شوخى مى‏ کنید؟ گفتم: اندکى؟ فرمود:
مکنید (یعنى با یک دیگر کم شوخى و خوش‏مزگى مکنید) زیرا شوخى از خوش خلقى است و تو به وسیله آن برادرت را شاد مى‏ کنى و هر آینه رسول خدا (ص) با مردى شوخى مى‏ کرد، مى‏ خواست او را شاد کند.

۴- از عبد اللَّه بن محمد جعفى، گوید: شنیدم امام باقر (ع) مى‏ فرمود:
راستى خدا عز و جل دوست دارد کسى را که در میان جمع، شوخى و خوشمزگى مى‏ کند، بى ‏آنکه فحش دهد و هرزه‏ درائى کند.

۵- از امام صادق (ع) فرمود:
خنده مؤمن، تبسّم است.

۶- امام صادق (ع) فرمود:
خنده بسیار، دل را بمیراند.
و فرمود: بسیار خندیدن دین را آب کند چنانچه که آب نمک را بساید.

۷- امام صادق (ع) فرمود:
راستى از نادانى است خنده بى‏ مورد، گوید: بارها مى‏ فرمود:
خنده دندان نما مده، تو که کارهاى رسوا کردى، از بلاى شبگرد آسوده مباد آنکه بدکردار است.

۸- امام صادق (ع) فرمود:
مبادا شوخى کنید که آبرو را مى‏ برد.

۹- امام صادق (ع) فرمود:
هر گاه مردى را دوست دارى، با او شوخى و ستیزه مکن.

۱۰- امام صادق (ع) فرمود:
خنده قهقهه از شیطان است.


پی نوشت:أصول الکافی / ترجمه کمره‏ اى، ج‏۶، ص: ۵۶۹ ./آ