به گزارش بلاغ، «معلولیت»، واژه‌ای است که بیشتر در ذهن ما به معنای یک ناتوانی معنی می‌شود و می‌تواند مشکلاتی را برای فرد معلول ایجاد کند، اما معلولان سرتاسر دنیا، بارها این را به اثبات رسانده‌اند که معلولیت، محدودیت نیست.
 
ناشنوایی معلولیتی است که دیده نمی‌شود و تا زمانی که پای کلام و آوا برای ارتباط باز نشود فرد ناشنوا شناخته نخواهد شد و شاید همین مقوله موجب شده درک مشکلات متعدد ناشنوایان احساس نشود.
 
ناشنوایی ناتوانی نیست بلکه یک تفاوت است، ناشنوایان یک اقلیت زبانی و فرهنگی محسوب می‌شوند، این حق ناشنوایان است که زبان اشاره را برای تفهیم و تفاهم و تعامل بیاموزند و به کار برند وگرنه فقدان رابطه مستقیم با محیط پیرامون، ارتباط اجتماعی آنها را مختل می‌کند.
 
فاطمه کتال، اهل قائمشهر مادر نازنین اسدزاده در گفت‌وگو با خبرنگار ما، اظهار کرد: نازنین اولین فرزندم است که ناشنوا متولد شد، پس از اینکه فهمیدیم دخترم نمی‌تواند بشنود دنیا برای ما تا مدتی سیاه بود، در فامیل چنبن چیزی نداشتیم با همسرم هم نسبت فامیلی نداریم.


 
وی بیان کرد: ضربه روحی خورده بودم و باید با زبان اشاره با دخترم صحبت می‌کردیم، می‌ترسیدم بچه بعدی هم همین‌طور باشد، از آنجایی که کارمند آزمایشگاه هستم خودم پیگیر شدم و بعد از ۶ سال فرزند بعدی‌ام که کاملا سالم بود متولد شد.
 
مادر نازنین اسدزاده، خاطرنشان کرد: چون برای شنوایی نازنین سمعک جواب نمی‌داد، نازنین نتوانست به مدرسه عادی برود و به من گفتند باید دخترت را مدرسه استثنایی ببری از این رو ابتدایی را در قائمشهر و راهنمایی و دبیرستان را باید به تنها مدرسه ناشنوایان در آمل می‌رفت که برای رفت و آمد سرویس گرفتیم، اول هفته می‌رفت چهارشنبه برمی‌گشت.
 
این مادر درباره رفتار نازنین گفت: نازنین خیلی باهوش است از بچگی با کارهایش همه را متعحب می‌کرد، منضبط  است در مسابقات علمی و هنرهای تجسمی همواره رتبه برتر را کسب می‌کرد، تا اینکه در مسابقات شهرستانی در بابل شرکت کرد و رتبه آورد، تلاش کرد بعد از یک ماه آزمون عملی هم داشت در همان آزمون اول شد، امسال دیپلم گرفت و مدیرش می‌گفت شبیه نازنین کم داریم.
 
وی افزود: نازنین با معدل ۲۰ قبول شد، دلش می‌خواهد به دانشگاه مخصوص ناشنوایان برود که بتازگی در تهران افتتاح شد ولی خوابگاه ندارد و هنوز تصمیمی در این بحث نگرفتیم.


 
مادر نازنین تصریح کرد: نگران آینده و بحث ازدواجش هستم، پدرش می‌گوید از بچه عادی من بهتر است، همه کارها را انجام می‌دهد و گلیم خودش را از آب بیرون می‌کشد.
 
وی تاکید کرد: تا قبل از آغاز مدرسه دوران سختی داشتم، در جمع کمتر حاضر می‌شدیم چون دخترم چیزی نمی‌شنید، سرش پایین بود، بغض می‌کرد، بزرگ کردن یک فرزند ناشنوا گویی با بزرگ کردن پنج بچه برابری می‌کند.
 
مادر نازنین بیان کرد: یک پایم سرکار، پای دیگر در کلاس‌های مختلف بود دخترم هم زجر می‌کشید، برای اینکه کلمه‌ای را یاد بگیرد باید حتما شبیه آن را می‌دید از نزدیک او را به جاهای مختلف نانوایی، سبزی فروشی و... می‌بردم و برایم مهم نبود دیگران به اشاره و تدریس من نگاه می‌کنند یا نه.
 
هانیه السادات سیدیان مدیر مدرسه دخترانه ناشنوایان آمل گفت: در این مدرسه از آنجایی که بچه‌ها ناشنوا و کم‌توان هستند، کارهای مهارتی زیادی انجام می‌دهیم، برخی از نظر درسی خیلی حرفی برای گفتن ندارند اما در کار عملی حرف اول را در استان می‌زنیم، در مسابقات حتی در مقابل بچه‌های عادی رتبه اول در بحث نقاشی ایرانی در کشور را داریم.
 
سیدیان با اشاره به اینکه در مدرسه دو گروه ناشنوا و کم‌توان داریم، افزود: بچه‌های ناشنوا در دو رشته،  خیاطی و نقاشی ایرانی در حال آموزش هستند.


 
وی با بیان اینکه راه اندازی نمایشگاه در قالب بازارچه را از نتیجه کارهای دانش آموزان داریم، خاطرنشان کرد: مدرسه ما کاملا دولتی و شبانه روزی است و هیچ وجهی دریافت نمی‌کنیم.
 
سیدیان تصریح کرد: در کل ۵۹ دانش آموز داریم که 2۴ دانش آموز نانشوا و مابقی کم توان هستند، اکثرشان از قشر ضعیف هستند و از ظرفیت خیرین برای حمایتشان استفاده می‌کنیم.
 
مدیر مدرسه دخترانه ناشنوایان آمل افزود: بچه‌ها بعد از فارغ التحصیلی بازار کار آنچنانی ندارند ولی آنقدر مهارت پیدا می‌کنند که با کارورزی با مهارت می‌توانند با خوداشتغالی وارد بازار کار شوند.


 
رئیس اداره آموزش و پرورش استثنایی مازندران پیشتر با اعلام این که ۲ هزار و ۸۰۰ معلول استان در ۵۳ مدرسه استثنایی که ۱۶ مدرسه آن شامل هنرستان‌های پیش حرفه‌ای و حرفه ای تحصیل می‌کنند، گفت: حدود پنج هزار معلول متوسط یا خفیف نیز در مدارس عادی از مقطع پیش دبستانی تا پایان دوره متوسطه با دریافت خدمات آموزشی، حمایتی و توابخشی مشغول تحصیل هستند.

انتهای پیام/