دلاوری شیمیایی که امروز محتاج دارو و درمان است

به گزارش بلاغ، استقلال، سربلندی و پایداری امروز ما مدیون شهدا و ایثارگرانی است که جان را فدای کیان و اعتقاد خود کردند و در روزهایی که آتش، گلوله و خمپاره خانه‎های مردم را در استان‌‏های مختلف کشور روی سر زنان و کودکان خراب می‎کرد، همین جانبازان امروز و رزمندگان دیروز بودند که سینه را آماج گلوله‎ها و سپر دفاع از ناموس ملت ایران کردند.

امروز هر ایرانی با احترام از رزمندگان یاد می‎کند و فارغ از هر نگاه، اعتقاد و مذهب، به احترام سرو قامتان عرصه دفاع و شهامت تمام‌قد می‎ایستد اما رزمندگان دیروز با گذشت زمان و کهولت و جانبازی هنوز آن قد رعنا و سینه سپرکرده را ندارند، زیرا که سینه‎ها آزرده از ددمنشی شیمیایی دشمنان و قامت‎ها نشسته بر چرخ متحرک روزگار تنها به امید سربلندی ایران اسلامی نفس می‎کشند.

احمد نوری یکی از جانبازان میاندورودی است که امروز وقتی به چهره درهم و کپسول اکسیژن او نگاه می‎کنم، باورکردنی نیست که او همان رزمنده 21 ساله طلائیه، کوشک، جفیر، جزیره مجنون و پاسگاه زید باشد.

او که روزگاری خمپاره‎های سنگین را بر دوش و یا در آغوش می‌کشید تا خاری بر چشم دشمنان بعثی و غربی باشد، این‎ روزها را با کپسول اکسیژن و ماسک تنفسی سپری می‎کند.

احمد بدون اینکه بتواند ماسک را از صورت بردارد، با استخدام کلماتی که به‎سختی بیان می‎کرد، گفت: آذرماه سال 1361 به‌عنوان سرباز ارتش راهی جبهه‎های جنگ شدم و 30 ماه در مناطق مختلف حضور داشتم.

وی افزود: وقتی در تابستان سال 63 وارد منطقه جزیره مجنون شدیم، شنیده بودم که منطقه در ماه‌های گذشته مورد بمباران شیمیایی عراقی‎ها قرار گرفته است اما مهم‎ترین هدف و تلاش ما نگه داشتن جزیره بود تا به‎دست دشمن نیفتد و حتی وقتی یک شب تا صبح مأموریت داشتم، با پرتاب بی‎وقفه خمپاره به سمت تأسیسات و استحکامات دشمن مانع پیشروی بعثی‌ها شوم، تنها چیزی که متوجه آن نشده بودم، اصابت ترکش به سرم و خون‎ریزی سر و گوشم بود تا زمانی که از حال رفتم.

این رزمنده سال‎های دفاع مقدس بیان کرد: فردای آن روز فرمانده از این استقامت من بسیار راضی بود و از من تشکر کرد اما نوری با بیان اینکه در آن روزها خدمت به مردم، میهن و اعتقادات در کنار عشق به امام راحل برای‎مان کافی بود تا با صلابت در جبهه‎ها بجنگیم و هنوز هم از رزمنده بودن شاد و راضی هستم، اضافه کرد: پس از جنگ هرگز به‌دنبال استفاده از مزایای حضور در جبهه نرفتم و در کار آزاد مشغول شدم تا سال گذشته که متوجه شدم آلودگی آن روزهای جزیره مجنون در تمام این سال‎ها میهمان ناخوانده جسم من بوده و تنفس مرا سخت کرده است.

نوری با اشاره به کپسول اکسیژن یک‌ونیم متری موجود در اتاق گفت: در سال گذشته با همین وضعیت مدتی را در بیمارستان مسیح دانشوری تهران و مدتی نیز در بیمارستان امام خمینی (ره) ساری بستری شدم اما همچنان منتظر توجه مسئولان مرتبط هستم تا مورد درمان قرار گیرم.

این جانباز دفاع مقدس با بیان اینکه کسی که کاری را برای خدا انجام می‎دهد نباید توقع اجر و پاداش داشته باشد، اضافه کرد: امروز برای دریافت داروهای خود با مشکل مواجه شده‎ام زیرا هیچ کسی پاسخ مناسب به درخواست رسیدگی من نداده است و تنها جوابی که به من داده‎اند این است که "مدارکی بیاور که منطقه در زمان حضور شما آلوده بوده است."

وی در پایان با اشاره به هزینه بالا و نایاب بودن داروهای خود با بیان اینکه تهیه مدارک برای آلوده بودن منطقه در حدود اختیارات و توان من نیست، گفت: از مسئولان خواهش دارم که به پرونده من رسیدگی کنند.