به گزارش خبرنگار
بلاغ، بیشتر سیاسیون، ورزشیها و مسئولان اقتصادی مدعیاند که عاشق سینهچاک و ناجی ورزش و کارشناس کاربلد این حوزه هستند اما طی سالیان گذشته این توفیق و توان را نداشتهاند که حتی یک تیم از استان مازندران را روانه مسابقات لیگ برتر فوتبال کنند.
استانی که 150 بازیکن در لیگ برتر دارد، چرا توان تشکیل تیمی مقتدر برای حضور قدرتمندانه در این لیگ را ندارد؟
متأسفانه بیتوجهی مسئولان به این مهم، باعث شده تا ورزشکاران مازندرانی مثل گوشت قربانی بین استانهای کشورمان تقسیم شوند و هجرت این ورزشکاران در لیگها به استانهای دیگر حتی در ردههای سنی پایه، هر روز افزایش پیدا میکند؛ این یعنی خط مطلق ناکامی و ناکارآمدی مسئولان در ساماندهی ورزشکاران در انواع لیگها.
بهراستی چرا جامعه ورزشی مازندران در حسرت تماشای درخشش قهرمانان خود در یک ید واحد هستند؟
چرا ستارگان و قهرمانان ورزشی مازندران در ویترین تبلیغات و تزئینات سایر تیمهای ورزشی در استانهای دیگر نقشآفرینی میکنند؟
در بسیاری از موارد مشاهده میشود ورزشکاران مازندرانی که عضو تیمهای دیگر استانها هستند، علیرغم میل باطنی، بهناچار مجبورند مقابل تیمهای استانشان قرار بگیرند؛ هرچند که از لحاظ حرفهای حرفی در این موضوع نیست ولی آرزوی داشتن یک تیم قدرتمند برای فوتبالیستهای مازندرانی به یک رویا تبدیل شده است.
مازندران صنایع و کارخانجات زیادی در حوزههای مختلف دارد اما در حمایت از تیمهای ورزشی باشگاهی، روی خط فقر مطلق اسپانسر قرار دارد؛ متهم یا مجرم اصلی کیست که امنیت خاطر را برای سرمایهگذاران و صاحبان صنایع فراهم نمیشود؟!
12 نماینده مازندران در مجلس شورای اسلامی، هنوز اقدام موثری در این زمینه انجام ندادهاند ولی درشب انتخابات میبینیم که بیشتر کاندیداها دم از حمایت از ورزش و ورزشکاران میزنند، حتی برای کسب آرای بیشتر از برخی از ورزشکاران اعلام حمایت میگیرند.
تماشای فوتبال که بهنوعی دلخوشی بسیاری از جوانان در نبود فضاهای فرهنگی مناسب شده، هر سال به یک جنگ روانی تبدیل میشود، 20 سال است که فوتبالدوستان مازندرانی انتظار صعود تیم ریشهدار و پرطرفدار نساجی مازندران را به لیگ برتر میکشند اما هر سال به بهانههای مختلف مالی تنها امید مازندران از حضور در لیگ برتر بازمیماند.