به گزارش خبرنگار
بلاغ، قرن 21، بشر را با انبوهی از رسانهها روبهرو ساخته و همین امر ضرورت فرهنگسازی برای بهرهگیری صحیح از این محیطهای نوپدید را بیش از گذشته آشکار ساخته است.
مقوله فرهنگسازی که رهبر معظم انقلاب همواره بر اجرای آن در قالب تدوین «پیوست فرهنگی» تاکید کردهاند بهدلیل سهولت دسترسی و فراگیری فضای مجازی در کشورمان از اولویت بالاتری نسبت به دیگر رسانهها برخوردار است.
در واقع باید گفت عاملی که تعیین میکند فضای مجازی، ابزاری برای تهدید مرزهای فرهنگی و اجتماعی کشور به حساب آمده و یا اینکه به رسانهای مفید برای ارتقا فرهنگی جامعه تبدیل شود، همین پیوستهای فرهنگی هستند که در قالب افزایش سواد رسانهای کاربران، قدرت تفکیک فرصتها و آسیبها را در مخاطب ایجاد کرده و زمینه بهرهگیری از فرصتهای این محیط را فراهم میکند.
کوتاهی برخی از دستگاههای فرهنگی در این زمینه باعث شده عدهای از کاربران فضای مجازی در نبود اطلاعات و آگاهیهای لازم، شرایط استفاده صحیح از این محیط جدید و جذاب را درنظر نگرفته و به همین دلیل ناهنجاریهای جدیدی در این عرصه شکل گرفتهاند که باید با تمرکز روی پیوستهای فرهنگی، برای مهار این معضلات چارهای اندیشیده شود.
اینکه گروهی از استفادهکنندگان فضای سایبری، این رسانه را یک مفهوم غیرواقعی فرض کرده و از اثرات جبرانناپذیر اشتباهات مجازی بر زندگی واقعی غافل شوند، باعث خواهد شد اقدامات خود در این فضا را بدون پیامد فرض کرده و بیمحابا از این محیط بهره بگیرند.
طبیعی است که استفاده اینچنینی از فضای مجازی، نتیجهای جز شکلگیری مشکلات ضداجتماعی و فرهنگی نخواهد داشت.
بر این اساس همانگونه که همگی ما در فضای حقیقی، خداوند بزرگ را شاهد و ناظر اعمال خود دانسته و به بیان واضح تر «تقوا» را معیار تنظیم روابط فردی و اجتماعی قرار دادهایم، در فضای مجازی نیز نیاز به باز تعریف مفهوم مهمیبا نام «تقوای مجازی» داریم تا تابلوی راهنمای فعالیتهایمان در این حوزه باشد.
دقت بر رعایت حقوق فردی و اجتماعی دیگر کاربران در گروهها، پرهیز از تهدید حریم خصوصی سایرین، مراقبت بر نحوه مراوده با نامحرم در اتاقهای گفتوگو و گروههای شبکههای اجتماعی، رعایت اصول شرعی و اخلاقی بههنگام حضور نامحرم و دقت و مراقبت در انتشار تصاویر و محتواهای شخصی و خانوادگی که در معرض دید دیگران قرار میگیرد همگی جزو اصول مهمی هستند که در چهارچوب «تقوای مجازی» باید مورد توجه قرار گیرند.
کوتاه سخن اینکه کاربران دنیای مجازی باید همچون فضای حقیقی، خداوند بزرگ را شاهد و ناظر اعمال خود بدانند و با مدنظر قرادادن تقوای مجازی، به فعالیتهای خود در فضای مجازی نیز «رنگ و بوی خدائی» بدهند.
تنها در این صورت میتوان امیدوار بود که این محیط نوپدید، به ابزاری برای پیشرفتهای معنوی نسل جوان و نوجوان تبدیل شده و به ارتقا بعد اخلاقی و معرفتی آحاد جامعه بینجامد.
در نوشتارهای بعدی، وظایف دستگاههای فرهنگی در تبیین تقوای مجازی مورد بررسی قرار گرفته و راهکارهایی برای فرهنگسازی مناسب در استفاده از فضای مجازی ارائه خواهد شد.