جلیلی در بخشی از حرفهایش از مریم میرزاخانی تمجید کرد و او را یک نخبه ایرانی نامید، اما در کنارش به شهید مجید شهریاری پرداخت که از بزرگترین فیزیکدانان جهان بوده است و گلایه کرد: «مردم ما میرزاخانی را بیشتر از مجید شهریاری میشناسند که فرار مغزها نکرده و با تولید اورانیوم غنی شده ۲۰ درصد باعث حیرت جهانیان شده است.»
او انتقاد کرد از نگاه سیاهی که رسانههای غربی از ایران برای مردم میسازند و مثالی از دوست آرژانتین رفتهاش گفت که تا مدتها توضیح میداده ایران همه چیز دارد و آنجا جنگ نیست. او از اجتناب از سیاه نمایی گفت و از اینکه باید در کشور جنبش طرح مسئله ایجاد شود.
در دل این برنامه مستندی پخش شد از اینکه کرهایها چطور با بیکاری مفرط و خوی خشن و کشور جهنمیشان با سریالهایی، چون جومونگ و باقی کارهایی که در ایران از آنها پخش شده، تصویری مثبت، اما غیر واقعی از کشورشان را صادر کرده اند و در مقابل تصویر معروف دعوای شهاب حسینی در دادگاه فیلم «جدایی نادر از سیمین» را منتشر کرد و بخشهایی از تصاویر سیاه فیلم «مغزهای کوچک زنگ زده» و بعد حرفهای خانم مسن خارجی را نشان داد که تصورش از ایران کشوری عقب افتاده و پر از دعوا و خونریزی بود.
همه اینها ختم شد به روایتی از وحید جلیلی که: «هر مسافر خارجی که برای اولین بار وارد فرودگاه امام میشود گمانش این است که وارد کشوری پر از آشوب میشود و این بر اثر القای همین فضای سیاه از کشورمان در رسانههای غربی است.»