سوره آل عمران، آيه 41: («قالَ رَبِّ اجْعَلْ لِي آيَةً قالَ آيَتُكَ أَلاَّ تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ إِلاَّ رَمْزاً وَ اذْكُرْ رَبَّكَ كَثِيراً وَ سَبِّحْ بِالْعَشِيِّ وَ الْإِبْكار»).
از نكات جالب و عجيب آيه اين است كه در حالى كه زبان حضرت زكريا (ع) به طور موقت، براى سخن گفتن با مردم از كار افتاده بود، در عين حال قادر بر تسبيح و ذكر خدا بود، تا هم وظيفه شكرگزارى را نسبت به اين موهبت عظيم كه خدا به او عنايت كرده بود انجام دهد و هم نشانه روشنى از قدرت خداوند بزرگ بر گشودن موضوعات بسته باشد. خدايى كه مى تواند زبان بسته را به هنگام ذكرش بگشايد، قادر است از رحم عقيم و بسته، فرزندى با ايمان كه مظهر ياد پروردگار باشد به وجود آورد، و از اينجا رابطه اين نشانه با آنچه زكريا مى خواست، روشن مى شود.
پي نوشت:
[1] سوره مريم، آيه 26.
تفسير نمونه، ج2، ص 539. ترجمه تفسير الميزان، ج3، ص280.